จ้าวหลี่จวินเดินไปส่งหญิงสาวถึงหน้าประตูกองบัญชาการท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารที่มองอย่างประหลาดใจ ตั้งแต่เข้ามาเป็นทหารในกองทัพ ผ่านสนามรบกับบุรุษผู้นั้นมาหลายหน ยังไม่เคยมีครั้งใดที่จะเห็นใบหน้าดุดันเช่นนั้นผ่อนคลายลงได้ถึงขนาดนี้ อีกทั้งยังเดินไปส่งสตรีถึงหน้าประตูกองบัญชาการอีกต่างหาก!
“ขอบคุณท่านแม่ทัพจ้าวที่มาส่งเจ้าค่ะ” หวังอี้หยางเอ่ยพร้อมก้มศีรษะขอบคุณ แม้นางจะไม่เข้าใจถึงการกระทำในครั้งนี้ของเขานักก็ตาม
จ้าวหลี่จวินมองใบหน้าหวานนิ่งราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง จากนั้นจึงถอนหายใจออกมาเมื่อคิดว่าควรเอ่ยกับนางอย่างตรงไปตรงมาเหมือนเดิม
“ข้าหวังว่าเจ้าจะกลับไปคิดทบทวนเป็นอย่างดี” บุรุษเจ้าของร่างสูงเอ่ย พร้อมกับยื่นกล่องขนาดเล็กให้นาง
หวังอี้หยางรับมาถือไว้และมองด้วยความสงสัย
“นี่คือ... ”
“น้ำผึ้งปั้น กินเจ้านี่เข้าไป เจ้าจะได้ไม่ต้องกัดปากตัวเองอีก”
หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นขณะมองกล
