หวังอี้หยางและจ้าวหลี่จวินเข้าพักในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งที่ไกลจากชายแดนเล็กน้อยหลังจากเดินทางโดยไม่ได้พักผ่อนมาตลอดหนึ่งวัน แต่กระนั้นจ้าวหลี่จวินก็ยังไม่ลดการป้องกันลงเลยสักนิด นั่นเป็นเพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงความสงสัยจากสายตาของผู้คนรอบข้าง ราวกับอยากรู้ว่าเขากับหวังอี้หยางผ่านป่ามรณะมาได้อย่างไร โดยเฉพาะสายตาที่มองมายังหญิงสาวราวกับกำลังประเมินราคา ทำให้เขาปล่อยไอสังหารออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“อี้เอ๋อร์ เจ้าอยากอาบน้ำเลยหรือไม่” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คงเป็นเพราะว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
หวังอี้หยางอ่อนเพลียจากการเดินทางเกินกว่าจะรับรู้ถึงสายตาหวาดระแวงของผู้สามีพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ แต่เป็นไปได้นางอยากนอนก่อนแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอาบมากกว่า ทว่าจะทำเช่นนั้นไม่ได้ เพราะไม่อยากให้จ้าวหลี่จวินต้องทนนอนกับคนตัวเหม็นอย่างนาง
“เจ้าคงเหนื่อยแล้ว” จ้าวหลี่จวินรู้สึกสงสารผู้เ
