เพราะว่ารัก พี่นาย นิตา

วีน เหวี่ยง ขนานแท้

​

นิตาใช้เวลาไปซ้อมเดินแบบกว่าหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับลองชุดที่จะต้องเดิน สาวน้อยหน้าใสตั้งใจซ้อมอย่างเต็มที่จนเจ้าของงานอดเอ่ยปากชมไม่ได้

น้องนิตา สวย และเก่ง เดินก็สวย สง่า ผิวก็งามมาก อายุเท่านี้ หุ่นดีจริงๆ มีหน้าอก มีสะโพก แถมยังเอวบางอีกด้วย

ชุดที่สวมเดินเป็นเดรสยาวสีชมพูหวาน ด้านบนเป็นเกาะอกประดับคริสตัลนับพันเม็ด ด้านล่างยาวเป็นทรงเจ้าหญิงสวยหรู แถมเครื่องประดับที่ใส่มีมูลค่าเกือบห้าล้าน ระหว่างพักการซ้อม

นิตาส่งไลน์ไปบอกพี่นายเป็นระยะ แถมยังแอบแซะถามเค้าว่า เลือกดอกไม้ที่จะมาให้เธอหรือยัง พี่นายไม่ตอบอะไรมามีแต่สติ้กเกอร์รูปดอกไม้มาแทน เท่านี้เธอก็มีกำลังใจซ้อมเดินมากขึ้นแล้ว

นิตานั่งแต่งหน้าทำผมตั้งแต่ช่วงเที่ยง งานวันนี้เธอมีคิวเดินบ่ายสามโมงเย็น เธอคิดว่าแขกที่มาชมจะต้องมาประมาณบ่ายสองแน่ๆ ใจเธอเต้นระส่ำเธอตื่นเต้นเหลือเกินที่เค้าจะนำดอกไม้มาให้ บ่ายโมงคุณแม่เดินเข้ามาท่าทางเป็นกังวลหลังจากที่เธอให้คุณแม่ออกไปดูว่าบ้านพี่นายมากันหรือยัง คุณแม่บอกเพียงว่า คุณลุง คุณป้ามาแล้ว อีกสักพักพี่นายคงมา

นิตาใจคอไม่ดีทำไมไม่มาพร้อมกัน เธอกดไลน์ส่งหาเค้า เค้าไม่อ่านไม่ตอบ เธอโทรหาเค้า เค้าไม่ตอบ นิตาโทรเข้าบริษัททันที

พนักงานที่รับสายแจ้งว่า พี่นายไปเชียงใหม่เมื่อเช้า คิดว่าจะกลับพรุ่งนี้ กลับพรุ่งนี้ พี่นายเบี้ยวเธอ พี่นายหลอกเธอ นิตาปัดมือช่างแต่งหน้าทันที เธอหันไปทางคุณแม่

"นิตาไม่เดิน นิตาจะกลับ"

คนฟังที่ได้ฟังใจหายวาบ คุณพิมรีบเข้ามาหาลูกสาว

"พี่นายหลอกนิตา"

เธอกัดฟันบอกกับผู้เป็นแม่ คุณพิมรีบปลอบลูกสาว ช่างแต่งหน้ารีบไปแจ้งเจ้าจองงานว่า คุณนิตาคนสวยองค์ลงวีนแตกซะแล้ว เจ้าของงานหน้าตาตื่นเดินเข้ามา สาวน้อยรีบยกมือไห้วแล้วกล่าวขอโทษเจ้าของงานว่า วันนี้นิตาไม่สะดวกจริงๆ นิตาจะไม่เดิน นิตาจะกลับบ้าน เจ้าของงานหน้าซีดเซียว ชุดลองไปแล้ว ทุกอย่างเซ็ทไปหมดแล้ว แต่คนเดินไม่เดิน ทำไมทำนิสัยแบบนี้ เธอกล่าวออกมาตำหนินิตา

นิตามองกลับแล้วเริ่มอาละวาดกลับ

"เธอไม่เคยอยากจะเดินสักนิด อยากให้เธอมาเดิน สัญญากับเธอ แล้วผิดสัญญาใครแย่กว่ากัน"

ทั้งห้องเงียบกริบ คุณพิมหน้าซีดตกใจตนทำอะไรไม่ถูก คุณป้าแม่พี่นายเดินเข้ามา ดึงมือเธอออกไปพูดคุยกันเพียง2-3นาที นิตากลับมานั่งที่แล้วพยักหน้าให้ช่างมาแต่งหน้าตามเดิม งานจบลงได้ที่แต่เสียงร่ำลือถึงความวีนของนิตาคนสวยดังทั่ววงสังคม วีน เหวี่ยง เอาแต่ใจ คือคำที่ใครๆพูดถึงเธอ

ร่างบอบบางนอนหลับที่ศาลากลางสวน เปิดแอร์เย็นฉ่ำ เสียงประตูเปิดออก

"ฉันไม่หิว ไม่กินเอาออกไป "

คนพูดหันหลังไม่มองคนที่เดินเข้ามา นายถอดรองเท้าออก แล้วเดินเข้าไปใก้ลคนที่นอนอยู่ กลิ่นหอมฟุ้งของดอกไม้ทำให้คนนอนได้กลิ่น มือหนาจับที่ไห่ลบอบบางที่สวมเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นนอนสบาย

" นิตาพี่ขอโทษ "

เพียงได้ยินเสียงของเค้า น้ำตาที่ไม่ไหลออกมาตั้งแต่วันงาน กลับไหลออกมา นิตานอนหันหลังให้เค้าน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

" พี่รู้ว่าพี่ผิด พี่ขอโทษ "

เธอขยับตัวหันหน้าเข้าหาเค้า กอดเค้าซุกอกกว้าง

"งานที่เชียงใหม่มีปัญหา พี่ไม่กล้าบอก กลัวนิตาจะไม่ไปงาน ก็เลยไม่บอก กลับมาจะชดเชยให้ "

เค้าบอกตามตรงกับเธอ นิตาร้องไห้สะอึกสะอื้นกับเค้า เธอเสียใจ ทำไมไม่บอก เธอแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เธอไม่มีเหตุผลมากขนาดนั้นใช่ไหม เสียงร้องไห้ของเธอทำให้เค้าใจหาย นิตาเสียใจเพราะเค้าอีกแล้ว นายดึงตัวเธอออกจากอกเค้า มือลูบหน้าเธอเบาๆ ตาแดงก่ำ จมูกแดง จนเค้าอดบีบเล่นไม่ได้

" พี่มีดอกไม้มาขอโทษแล้วจะชดเชยให้ทุกอย่าง วันนี้ พรุ่งนี้ตามใจนิตาเต็มที่ "

นิตาสบตากับเค้าตรงๆ

" ถ้าเพียงพี่นายบอกตามตรงนิตาจะไม่เสียใจเลย แต่พี่นายปิดบังนิตา นิตาแย่มากหรอคะ นิตาไม่มีเหตุผลขนาดนั้นเลยหรอถีงจะไม่เข้าใจ นิตาอยากเข้าใจพี่นายทุกเรื่องนะคะ ต่อไปนี้มีอะไรบอกความจริงนิตานะคะ "

เธอบอกเค้า นายพยักหน้ารับคำ

"ครับ ต่อไปนี้พี่จะบอกนิตา"