7
1343 Words
“ช่างเป็นเช้าวันอาทิตย์ที่อากาศบริสุทธิ์สดใสชะมัดเลย สาวๆ ก็แจ่ม แต่กูว่าพักนี้เราเจอกันบ่อยไปนะ เพิ่งเมาด้วยกันคืนวันศุกร์ เผลอแป๊บๆ วันอาทิตย์มึงชวนกูมาออกกำลังกายตอนเช้าอีกแล้ว”
“บ่นเยอะน่า นอกจากกูแล้วยังจะมีใครคบกับมึงอีกเหรอก็ไม่เห็นจะมี”
“ปากหมานะมึงเนี่ย เห็นกูแบบนี้แต่เพื่อนเยอะกว่ามึงนะครับ อย่ามาแหยม”
“ทำไมต้องแหยม บ้านมึงอยู่จังหวัดยโสธรหรือไง”
“โอ้โห มุกนี้มึงไม่ควรเล่นนะเพื่อน” ศรันย์หัวเราะก่อนจะว่ายน้ำอีกรอบกลับมาสะบัดผมที่เดิมเพื่อมองไอ้คนที่โทรมาปลุกเขาแต่เช้าให้ลากสังขารมาสระว่ายน้ำของโรงแรม เพื่อที่มันจะนอนชิลล์อยู่ริมสระปล่อยให้เขาลงมาว่ายน้ำคนเดียว เช้าขนาดนี้อากาศเย็นมากด้วยแหนมน้อยของเขาหดหมดแล้วมั้ง
“เออภพ แล้วนี่พ่อกับแม่มึงกลับจากยุโรปหรือยัง ไม่ได้ยินข่าวเลย”
“ยัง โทรคุยเมื่อวานบอกจะอยู่ต่ออีกสักสัปดาห์ เพิ่งทำงานที่สโมสรฟุตบอลเสร็จ จะแวะไปเยี่ยมป้าที่ปารีสแล้วค่อยบินกลับไทย ท่านไปพักผ่อนกับฮันนีมูนด้วย ฮันนีมูนรอบที่ร้อยแล้วพ่อแม่กู หวานจนกูอิจฉาอยากจะมีครอบครัวดีๆ บ้าง”
“ลูกมึงก็น่ารัก ยังจะว่าตัวเองครอบครัวไม่ดีอีกนะมึง”
“ไอ้เชี่ย กูหมายถึงครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูกพร้อมหน้าพร้อมตาโว้ย”
“คอกเทลที่สั่งไปได้แล้วครับคุณรันคุณภพ” พนักงานประจำสระว่ายน้ำนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แก้วหนึ่งวางให้บนโต๊ะส่วนอีกแก้วนำไปวางไว้ขอบสระว่ายน้ำให้ศรันย์
“ลงสระมาสิวะให้กูออกกำลังกายคนเดียวอยู่ได้ แต่จะว่าไปแล้วนะภพ ตั้งแต่กูรู้ว่ามึงมีลูกก็หลายเดือนแล้วนะแต่กูยังไม่เคยเห็นตัวจริงเมียมึงเลย ไม่คิดจะพามาแนะนำให้กูรู้จักบ้างเหรอวะ งานล้งงานเลี้ยงอะไรก็ไม่พาไปออก คนอื่นเขาเม้าท์เรื่องมึงจนขี้เกียจเม้าท์ก็ไม่เห็นหน้าแม่ของลูกมึงสักที”
“พล่ามห่าอะไรของมึงแล้วใครกล้าเม้าท์ เสือกอะไร กูจะพาออกงานให้คนถามทำไม กูจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรกับหล่อนตอนไหน ถ้าไม่ใช่ผลตรวจดีเอ็นเอสองครั้งชี้เป้ามาที่กูจ้างให้กูก็ไม่ยอมรับ”
เอนหลังพิงเก้าอี้หน้าตาบูดบึ้งยกคอกเทลขึ้นดื่มให้แอลกอฮอล์ไหลพล่านในร่างกาย
“มึงจะไม่รักแม่ของลูกก็เรื่องของมึงนะภพ แต่ถึงยังไงเด็กคนนั้นก็เป็นลูกของมึง”
“กูรู้เว้ยรัน มึงอย่าย้ำให้มากได้ไหม กูรักลูก ไม่ใช่ไม่รัก แต่แค่ไม่ชอบเฟื่องลดาก็เท่านั้น”
“เออๆ รักลูก ไม่รักแม่ของลูก กูเข้าใจแล้วจะอารมณ์เสียทำไมเรื่องแค่นี้เอง ลงมาว่ายน้ำกับกูได้แล้วก่อนกูจะขึ้น”
ต้องพูดซ้ำมันถึงยอมลงมาว่ายแข่งกับเขาก่อนสองหนุ่มจะยืนพิงขอบสระยกมือลูบหน้าลูบผม ศรันย์ปรายสายตามองไปยังอีกสระที่ความลึกน้อยกว่าสระนี้ส่งยิ้มให้สาวๆ นุ่งบิกินี
“น้องคนนั้นแจ่มดีชะมัด นมใหญ่ หุ่นดี เหมือนสาวพริตตี้เลย กูเห็นน้องเขามองมึงนานแล้วนะสนใจไหม”
“จีบเองสิ กูไม่มีอารมณ์” รณภพปฏิเสธ
“เออ ไม่มีอารมณ์ก็ไม่ต้องมี แข่งกันสักรอบไหม ใครแพ้วันนี้ต้องจ่ายทั้งหมด”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ระดับแชมป์ว่ายน้ำแบบกูไม่มีทางแพ้”
สองหนุ่มเตรียมตัวพร้อมนับถอยหลังก่อนจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าแหวกว่ายดุดัน เข้มแข็งราวกับปลาฉลาม ทว่าก็ไม่สามารถหาผู้ชนะได้เนื่องจากความยาวของสระว่ายน้ำมีน้อยเกินไป หนุ่มทั้งสองกำหมัดขึ้นชนกัน แยกย้ายไปว่ายน้ำออกกำลังกายอยู่ราวครึ่งชั่วโมงก็ขึ้นจากสระมาหาผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้า
“วันนี้กูโคตรว่างเลย ขอไปเล่นกับลูกมึงที่บ้านได้ไหม”
“จะไปเล่นกับลูกหรือเล่นกับเมียกูก็ตามใจ” ยักไหล่เบาๆ ไม่แคร์
“เฮ้ยๆ อย่ามาล้อเล่นนะเว้ยกับเรื่องอะไรแบบนี้ เผื่อกูชอบเมียมึงขึ้นมาจริงๆ จะทำไง”
“ชอบจริงก็จะยกให้ไง ยังไงกูก็ไม่คิดอยากเปลี่ยนใจเอาเขามาเป็นเมียอยู่แล้ว แค่แม่ของลูกกูยังไม่พอใจเลย” ว่าจบก็ยกผ้าขึ้นเช็ดหน้าตัวเองลวกๆ พันเป็นก้อนเหวี่ยงทิ้งลงเก้าอี้ยาว
หลังจากล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วสองหนุ่มขับรถคนละคันมาซื้อของในห้างสรรพสินค้า เจ้ารันอยากแวะซื้อของฝากไปให้ลูกชายเขา น่าหงุดหงิดมาก มันลากเขาเข้าหลายร้านแล้วกวาดซื้อทุกอย่างให้ลูกเขา ข้อนี้ไม่เป็นไร แต่ยังอุตส่าห์เผื่อแผ่ความใจดีมีเมตตาไปถึงผู้หญิงคนนั้นด้วย ซื้อไปฝากตั้งหลายอย่างแม่นั่นเห็นเข้าคงจะดีใจจนเนื้อเต้น ทั้งเนื้อทั้งตัวใส่ของราคาถูกทั้งนั้น แถมยังเก่าโทรม ใส่ซ้ำๆ วนกันไปวนกันมาเขาจำทุกชุดได้ขึ้นใจ
“แค่นี้ก็พอแล้วมั้งจะซื้ออะไรนักหนา อยากซื้ออีกมึงก็ไปคนเดียวเลย”
“เออน่า เข้ามาด้วยกันเถอะนะภพ กูเขินพนักงาน”
“เขินใครก็เรื่องของมึง กูเดินตามมึงจะชั่วโมงแล้ว จะไปหาร้านกาแฟนั่งรอ”
เพื่อนจะไปจริงๆ ศรันย์จึงรีบวิ่งตามไปเกาะแขนเกาะขาเพื่อน อ้อนมัน “น่านะ ร้านสุดท้ายแล้วกูสัญญา ร้านนี้เดรสผู้หญิงสวยมากเลยนะเว้ย ก็ถือซะว่ากูพามึงมาดูลู่ทางไว้ไงเผื่อมีสาวถูกใจจะได้พามาเปย์เสื้อผ้า”
“กูไม่ใช่มึง กูไม่พาใครมาเลือกของในที่โล่งแจ้งแบบนี้หรอก”
“ก็พากูมานี่ไง เล่นตัวจังเลยมึงเนี่ย เข้ามาได้แล้วกูจะได้รีบกลับไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านมึง เข้ามา!” มือใหญ่กำยำขาวผ่องยิ่งกว่าผู้หญิงยื่นมาจับ ออกแรงลากแขนมันข้อศอกเกือบหลุดกว่าจะทำสำเร็จ ผลักไหล่มันนั่งลงบนโซฟาในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังได้สำเร็จ
“นั่งเฝ้าของรอกูตรงนี้แหละ ไม่ต้องออกความคิดเห็นช่วยกูก็ได้”
“ขอร้องให้ตายกูก็ไม่ช่วยมึงเลือกหรอกไอ้รัน มึงนี่น่ารำคาญเหมือนยัยนั่นเลย” ตะเบ็งเสียงไล่หลังมันกลับไม่สนใจ เข้าไปพูดเสียงหวานจ๊ะจ๋ากับพนักงานในร้านให้ช่วยเลือกเสื้อผ้าผู้หญิงได้ยินไม่ชัดว่ามันต้องการสไตล์ไหน แต่เชื่อเถอะว่าไม่ว่าจะเป็นชุดแบบไหนราคาก็แพงเกินกว่ายัยนั่นจะมีปัญญาซื้อเองอยู่ดี รณภพยิ้มเหยียด ทำหน้าเบื่อโลกตลอดเวลาที่เพื่อนเลือกเสื้อผ้าไปฝากเฟื่องลดา ได้มาหลายชุดมาก ทันทีที่เห็นมันเดินตามพนักงานไปจ่ายเงินและได้รับถุงสินค้า เขากวาดถุงช็อปปิ้งทั้งหมดบนโซฟาเดินนำหน้าออกไปจากร้าน
“ภพ! เฮ้ย มึงจะรีบไปไหนวะ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเลือก ไว้โอกาสหน้าพี่จะมาอุดหนุนใหม่นะครับ” ส่งยิ้มไปให้พนักงานรวมถึงเจ้าของร้านที่เข้ามาตรวจเช็ดความเรียบร้อย จากนั้นหนุ่มหล่อรีบเดินตามเพื่อนลงไปยังลานจอดรถ แยกกันขับกลับคฤหาสน์หลังใหญ่เจ้าของบ้านเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศ
- Writer
