Azahan, artık iyice insan olma sürecini tamamlamış oğlunu, güçlü kollarının yardımıyla kucağına almış ve hiç beklemeden kovuktan içeri taşımıştı. Uzun süredir oğlunu görmekten mahrum olan annesi Azamu, biraz ürkerek oğlunun yanına yaklaştı. Gördüğü insan karşısında gözlerine inanmakta zorlanırken bir zamanlar oğlunun saçlarını okşamaya doyamadığı eli, esiri olduğu heyecanıyla hızla inip kalkan göğsünün üstüne gittiğinde özlem dolu bir hıçkırık koptu dudaklarından.
Azahan, oğlunu balçıkla kaplı zemine bıraktığında, yerde hareketsiz yatan bu insanın kendi oğlu olduğuna bir türlü inanamıyordu. Kırk yıl düşünse aklına böyle bir şeyin gerçekleşeceği gelmezdi. Evet, zaman zaman istediklerinde insan suretine bürünme yetenekleri vardı ve bu aslında çok can yakan bir dönüşüm oluyordu. Kendisi de
