สะใภ้ซ่าแม่ย่าแสบ

จุดเริ่มต้นของสองคราม

อัย..พี่คิดว่าพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆไม่ว่าจะทำอะไรแม่ของกวีก็ไม่มีทางจะชอบพี่ได้เพียงเพราะบ้านเราจน..พี่มีอาการแปลกๆทุกครั้งที่แม่เอาชาจีนมาให้ลูกดิ้นมากผิดปกติหัวใจเต้นแรงและเหมือนจะหยุดเต้นหายใจก็ไม่ออก ถ้าพี่เป็นอะไรไปฝากหลานด้วยนะ...”

ข้อความที่พี่สาวส่งมาให้อัยลดาอ่านเธอไม่สามารถช่วยอะไรพี่สาวได้เลยเคยพยายามจะเข้าไปหาพี่ที่บ้านพี่เขยแต่ไม่มีใครให้เข้าเพราะกวีและกวินไม่อยู่บ้านมีเพียงแม่สามีของอันดาที่อยู่บ้านกับเด็กรับใช้

“อย่าให้มันเข้ามาแค่ลำพังพี่สาวมันได้เข้ามาก็เสนียดจัญไรมากพอแล้วบ้านชั้นไม่ต้อนรับพวกคนจนนี่เห็นว่าพี่สาวได้ผัวรวยคงจะมาปอกลอกสิท่าพวกขอทาน”

“นี่ป้าหนูมีมือมีตีนหาเงินใช้เองได้ไม่เคยต้องให้ผัวเลี้ยงหรอกแค่น้องสาวจะเข้าไปเยี่ยมพี่สาวก็ไม่ได้ยังมีความคิดเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”

“อีถ่อยสถุลพ่อแม่ไม่อบรมสั่งสอนหรือไงถึงได้มาเถียงผู้ใหญ่ฉอดๆไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่บ้านชั้นชั้นไม่ให้เข้าถ้าไม่ไปชั้นจะเรียกตำรวจ”

อัยลดาเป็นต้องออกไปแต่โดยดีแล้วก็โทรตามให้อันดาพี่สาวออกมาหาที่หน้าหมู่บ้าน

“นานจังเลยพี่อัน..อัยนั่งรอที่ร้านนี้กินกาแฟไปหลายแก้วแล้ว”

“รอให้แม่ของกวีเผลอแล้วก็ชิ่งมาเลยอีกสักหน่อยก็ต้องไปรับลูกที่โรงเรียนแล้วแม่ของกวีตื่นมาไม่เห็นก็เป็นข้ออ้างได้ว่าไปรับลูก”

“นี่บ้านคนหรือคุก...หะ..พี่ไม่มีอิสระเลยจะทนทำไมกลับบ้านเราแค่หลานกับพี่อัยลดาเลี้ยงได้พี่ก็รู้ว่าอัยทำงานเป็นวิสวะกรเงินเดือนเยอะ”

“ไม่ได้หรอกกวีเขารักลูกมากและเขาก็ไม่ได้ทำผิดอะไรจะให้พี่ทิ้งเขาไม่ได้หรอกไหนจะลูกอีกเขารักพ่อของเขามาก”

“เอาชามาไหม?จะเอาไปตรวจสอบให้พี่หัวใจเต้นผิดปกติทุกครั้งที่ดื่มใช่ไหม?”

“อ่ะ..นี่พี่เอามาอยู่...เป็นทุกครั้งที่ดื่มหรือบางทีอาจจะป็นเพราะตัวพี่เองไม่รู้ตั้งแต่ท้องคนนี้ก็เริ่มป็นคนก่อนไม่คยเป็นนะก็กินชาแบบนี้ทุกวัน”

“พี่ท้องใหญ่ขนาดนี้แล้วยังจะไปรับลูกทุกวันไม่ลำบากแย่เหรอ?”

“ไม่ทุกวันหรอกบางวันก็อากวินไปรับให้”

“ใครกัน?...”

“น้องชายของกวีน่ะช่วงนี้ติดหลานแจเลยกลับบ้านมาเล่นกับหลานทุกวันหลานก็ติดอาน่าดู”

อัยลดาขับรถพาพี่สาวไปรับหลานที่โรงเรียนอนุบาลเด็กน้อยวิ่งมาหาแม่ด้วยท่าทางที่ดีใจ

“ไงหลานน้าอัยวันนี้เรียนเป็นอย่างไรบ้างสนุกไหม?”

“เรียนไม่สนุกเลยง่วงนอนแต่เล่นกับเพื่อนสนุกมากกว่า”

“พี่อัน...มากับใครครับผมบอกพี่แล้วว่าไม่ต้องมารับลูกเองมันอันตรายพี่ท้องใหญ่มากแล้วผมจะมารับเองทุกวันนะ”

“พี่มากับน้องสาวน่ะไม่เป็นไรหรอกพี่ว่างกวินต้องทำงานนี่นา”

“พี่กวีสั่งให้ผมมารับแทนน่ะเพราะพี่มีงานเยอะผมน่ะว่างเยอะ..ไหนล่ะครับน้องสาวของพี่พาหลานผมไปเล่นอยู่แถวไหนแล้วล่ะ?”

“สนามเด็กเล่นน่ะ..พี่รอตรงนี้นะรู้สึกปวดท้อง”

“ได้ครับผมจะไปตามแล้วรีบกลับบ้านกันเลย..”

กวินเดินไปตามหาอัยลดา ที่สนามเด็กเล่นเขาต้องหยุดดูภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงเมื่อเขาได้เห็นผู้หญิงที่ชื่ออัยลดาหญิงสาวที่แต่งตัวดูธรรมดาๆกับใบหน้าที่ปราศจากซึ่งเครื่องตกแต่งบนใบหน้าใดๆทั้งสิ้นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มขณะที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับหลานชาย โลกทั้งโลกดูสดใส กวินยืนมองน้าหลานเล่นกันอยู่สักพักหลานชายตัวน้อยเห็นอาสุดหล่อก็รีบวิ่งมาหาทันที

“อาวินมาแล้วพาดินไปกินไอติมตามสัญญาเลย...”

“ได้เลย...ปะรีบไปกันแต่ต้องไปส่งแม่ก่อนนะแม่บอกปวดท้อง”

“คุณพี่ชั้นปวดท้องเหรอ?”

“ใช่..เมื่อกี้นี้เห็นบ่นอยู่”

อัยลดารีบวิ่งไปดูอันดาพี่สาวทันทีแล้วภาพที่เห็นคืออันดาฟุบลงกองอยู่กับพื้นคนแถวนั้นต่างตกอกตกใจเพราะเลือดเต็มหว่างขาของเธอเต็มไปหมดกวินตามมาติดๆเขาเห็นท่าจะไม่ดีกวินจึงรีบอุ้มพี่สะใภ้ขึ้นรถพาไปโรงพยาบาลทันทีโดยมีอัยลดาขับรถตามมาติดๆพร้อมกับหลานชาย ถึงโรงพยาบาลแล้วบุรุษพยาบาลมารับอันดาขึ้นรถเข็นไปห้องฉุกเฉิน อัยลดามาถึงพอดี..ไอดินเด็กชายร้องไห้ด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นแม่ของตัวเองมีเลือดออกมากมายจนหยดไปตามทาง

“อาวินแม่จะตายไหม?...ฮือๆๆๆๆ...แม่จะตายแล้ว”

“ไม่ๆๆๆแม่ไม่ตายหรอกแม่แค่จะคลอดน้องเฉยๆอย่าร้องไอดินจะมีน้องแล้วนะ”

กวินปลอบใจหลานชายอัยลดากระวนกระวายกลัวสิ่งที่เธอคิดมันจะเกิดขึ้นเพราะอันดามีอายุครรภ์ได้แค่หกเดือนเอง

“พี่อันท้องแค่หกเดือนจะมาคลอดตอนนี้ได้ยังไง?”

“ผมก็แค่พูดให้ไอดินไม่ตกใจกลัวก็แค่นั้น...ทำไมคลอดก่อนกำหนดได้ผมเตือนแล้วก็ไม่ค่อยจะฟังพี่อันชอบทำนู้น..นี่.นั่นตลอด”

“ถ้าพี่ขั้นเป็นอะไรแม่ของคุณนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ”

“อ้าว..เกี่ยวไรกับแม่ผมล่ะ?”

“แม่คุณเอาบางอย่างให้พี่ชั้นกินนี่ดูนี่สิข้อความที่พี่ชั้นส่งมาเล่าอาการให้ฟังทุกครั้งที่พี่ชั้นกินอะไรที่แม่คุณให้กินพี่อันจะมีอาการผิดปกติ”

ยังไม่ทันที่กวินจะอ้าปากเถียงหมอและพยาบาลก็เข้ามาบอกเรื่องร้ายให้ทั้งคู่ฟัง

“เอ่อ..ใครเป็นญาติครับคือว่าผมจะบอกว่าเสียใจด้วยนะครับเด็กเสียชีวิตไปนานแล้วแต่แม่เด็กไม่รู้ตัวและผมคงต้องบอกข่าวร้ายอีกเรื่องแม่ของเด็กเสียเลือดมากเราไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้สาเหตุการเสียชีวิตจริงๆแล้วคือหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันทางญาติติดใจการเสียชีวิตหรือไม่ครับ”

“ติดใจค่ะพี่ชั้นถูกวางยาแน่”

“ไม่มีทางเธออย่าพูดมั่วซั่วสิใครจะไปวางยาแม่ชั้นดีกับพี่อันจะตายชั้นไม่เคยเห็นแม่ดุด่าว่าพี่อันสักครั้ง”

“คุณไม่ได้อยู่กับพี่ของชั้นตลอดคุณจะรู้ได้ไงอยากเห็นอะไรที่คุณไม่เคยเห็นไหม?..พี่อันฮือๆๆๆเพราะแม่คุณน่ะแหละแม่คุณต้องรับผิด...ฮือๆๆๆๆ”

อัยลดาร้องไห้ฟูมฟายในใจคิดถึงแต่ข้อความที่พี่สาวเคยส่งมาระบายอัยลดาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเรื่องทั้งหมดแม่ของกวินเป็นคนทำ กวีวิ่งกระหืดกระหอบมาด้วยความร้อนรนเมื่อกวินโทรบอกพี่ชายเรื่องการเสียชีวิตของพี่สะใภ้ เมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของภรรยาอันเป็นที่รักกวีร้องไห้ปานว่าจะขาดใจกอดร่างไร้วิญญาญไว้แน่นทั้งเสียลูกและเมียในเวลาเดียวกันยากนักที่จะทำใจได้ ไม่ต่างจากอัยลดาเลย แม่และพ่อของอัยลดาอยู่ที่ต่างจังหวัดรู้ข่าวก็รีบขึ้นมากรุงเทพฯทันที ในวัดที่จัดพิธีสวดศพของอันดาท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจไร้เงาของแม่สามีคุณหญิง รุ่งฤดี ไม่เคยมางานศพลูกสะใภ้เลยแม้แต่วันเดียว อัยลดา ได้แต่คิดแผนที่จะพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้ให้ได้ ขณะที่คิดแผนเข้าบ้านคุณหญิงร่มฤดีให้ได้นั้นพลันเธอก็เห็นกวินเดินจับมือหลานชายที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา อัยลดาคิดออกแล้วว่าจะเข้าบ้านนั้นได้อย่างไร หมอชันสูจน์ศพแล้วก็ไม่เจอสารอะไรในตัวของพี่สาวของเธอเลยยิ่งทำให้อัยลดาสงสัยมากยิ่งกว่าเดิมเพราะโรงพยาบาลนั้นเป็นโรงพยาบาลเอกชนและที่สำคัญเป็นธุรกิจทางบ้านของกวินด้วยนี่สิอัยลดาคิดว่าสำหรับคนมีเงินที่สามารถซื้ออะไรได้ทุกอย่างสามารถทำให้รายงานเป็นแบบไหนก็ได้อัยลดาเดินไปหากวินและส่งสัญญาณให้กวินออกมาคุยกับเธอข้างนอกเพื่อไม่ให้ใครได้ยินสิ่งที่เธอกำลังจะพูดกับกวิน กวินพาไอดินไปส่งให้กวีผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังเศร้าโศกเสียใจอยู่หน้ารูปศพของภรรยาของเขา

“คุณมีอะไรอีกหล่ะยังจะสงสัยอะไรอีกรายงานเขาก็บอกแล้วว่าพี่อันเสียชีวิตเพราะหัวใจล้มเหลว”

“อ่ะ...คุณดูนี่ก็แล้วกันวันที่ชั้นไปหาพี่ชั้นหลายครั้งชั้นไม่เคยได้เข้าไปเพราะแม่คุณรังเกียจครอบครัวชั้นทั้งคำด่าดูถูกสารพัดอยู่ต่อหน้าพวกคุณแม่คุณก็ทำดีแต่ลับหลังพี่ชั้นถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจและนี่ก็ข้อความที่พี่ชั้นส่งมาระบายและปรึกษาตลอด”

เมื่อกวินได้อ่านข้อความและคลิปที่อัยลดาอัดไว้ขณะที่คุณหญิงร่มฤดีทั้งด่าและใช้ให้คนรับใช้เอาน้ำมาสาดไล่อัยลดาเขาแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองแม่ของเขาที่พูดเพราะและดูเป็นผู้หญิงที่มีเมตตาทำไมเป็นแบบนี้ไปได้แต่ในเมื่อถ้าแม่ของเขาผิดจริงกวินซึ่งยึดมั่นถือมั่นในเรื่องของความถูกต้องเขาจะไม่ยอมให้แม่ทำผิดได้

“แล้วคุณจะเอายังไง?..ต้องการอะไร?..หรือจะเอาค่าเสียหายเท่าไรว่ามา?”

“คุณนี่คงนสัยเหมือนแม่คุณนั่นแหละคงชอบใช้เงินแก้ปัญหา...แต่ชั้นไม่ได้ต้องการเงิน...ชั้นต้องการ..คุณ...แต่งงานกับชั้นนะ......”