บทที่ 9
1333 Words
8
"สวัสดีค่ะคุณเมย์" พิมพ์ฝันยกมือไหว้ทักทายผู้ช่วยคนเดิมที่เพิ่งเจอกันเมื่อวาน เธอยิ้มตอบแล้วพยักหน้าให้อย่างเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะ ผอ รอคุณอยู่ในห้อง เข้าไปเลยนะคะ"
"ค่ะ" พิมพ์ฝันตอบรับแล้วผลักประตูเข้าไปด้วยความตื่นเต้น ทำไมหัวหน้าของเธอถึงมาเช้าขนาดนี้เขาต้องเนี๊ยบมากแน่ๆ
"สวัสดีค่ะ คือฉันเป็นเลขาคนใหม่ ไม่ทราบว่า คะ คุณ" เธอพูดไม่ทันจบก็ต้องนิ่งค้างเมื่อมองไปยังคนที่เพิ่งจะหมุนเก้าอี้ทำงานมาหาอย่างช้าๆ
"..." เขามองเธอนิ่งเช่นกัน แววตาของเขาไม่สามารถสื่อความหมายอะไรได้สำหรับเธอ
"ทะ ทอส" เธอยังจำชื่อเขาได้ จำใบหน้าของเขาได้เหมือนกับว่ามันได้เห็นเขาทุกวัน เขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนักจากวันนั้น มีเพียงแค่สีผมที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิท ความหล่อเหลายังคงเท่าเดิม
ภาพที่เธอไม่อยากจะคิดถึงค่อยๆ ชัดเจนขึ้นอีกครั้งทั้งที่มันผ่านไปเนิ่นนาน
"ขอบคุณที่จำชื่อฉันได้...ฝัน" เขาเรียกชื่อเธอแล้วจ้องมองใบหน้าที่ดูกังวลนั้นนิ่ง แอบยิ้มอยู่ในใจที่ผู้หญิงคนนี้ยังจำเขาได้ทั้งที่เขาบอกคือตัวเองเพียงครั้งเดียว
"ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ" พิมพ์ฝันพยายามจะหลีกหนีสถานการณ์ที่ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้น
"ไม่ได้! เชิญคุณนั่งตรงนี้เพราะคุณเป็นเลขาของผมแล้วตั้งแต่วันนี้ ดังนั้นเรื่องอื่นให้คุณเก็บมันไว้คิดทีหลัง" เขาสั่งเสียงเข้มแล้วผายมือให้เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"คือ ฉัน"
"เชิญนั่ง! " เขาเสียงดังเหมือนขู่ เธอทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้เลยจำใจเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นแล้วแกล้งหันไปมองทางอื่น
หัวใจทำไมถึงได้เต้นแรงแบบนี้ เธอคิดในใจว่าคงบ้าไปแล้วแน่ๆ
"มีอะไรให้ทำเชิญสั่งมาเลยค่ะ" เธอพูดแล้วนั่งตัวตรงแต่ยังไม่ยอมมองหน้าเขา
"เวลาพูดมองหน้าฉันด้วยสิ คนที่หลบสายตาคือคนไม่จริงใจนะรู้มั้ย" เขายิ้มมุมปากแล้วจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น
"ค่ะ" พิมพ์ฝันพยายามจะมองเขาแล้วไม่คิดอะไร แต่เหมือนมันเป็นการกลั่นแกล้งกันมากกว่าเพราะเขาเหมือนอยากให้เธอสบตาที่ชวนให้รู้สึกยั่วโมโห
"สบายดีมั้ย"
"ฉันว่ามันไม่ใช่คำถามเรื่องงาน" เธอพูดแล้วหันไปมองทางอื่นอีกครั้ง
"เย็นชาจังนะ"
"..."
"ก่อนหน้านี้ทำงานอะไรมา" ทอสถามขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้เธอรู้สึกเดือด ทั้งที่มันก็แค่คำถามปกติสำหรับคนอื่น
"คุณคิดว่าฉันทำงานอะไรมาคะ" เธอถามอย่างท้าทายคนตรงหน้า
"นั่นสิ ผมมองไม่ออกเลยว่าแบบคุณจะทำอะไรมา" เขากวนประสาทกว่ายิ่งรอยยิ้มมุมปากนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดแต่ต้องข่มอารมณ์เอาไว้
"ฉันเป็นพนักงานบริษัทของเซนตะค่ะ เพิ่งจะได้เลื่อนเป็นเลขาแต่มีปัญหามาซะก่อน"
"ที่โดนลวนลามมาน่ะเหรอ ออกทำไมล่ะ ก็แค่ลวนลามในเมื่อมากกว่านั้นก็เคยทำมาแล้ว" เขาถามอย่างกวนๆ โดยไม่รู้ว่ามันจะกระทบกระเทือนความรู้สึกของเธอ
"นี่คุณ! "
"เรียกผมว่าบอส ไม่ก็...ทอสสิ" เขาพูดขึ้นแล้วจ้องมองนัยน์ตาคู่สวยที่ตอนนี้มันกำลังเปิดกว้างกว่าเดิมเพราะความโกรธ
"ค่ะ! บอส" เธอเลี่ยงที่จะพูดชื่อของเขาออกไป
"ผมไม่กวนใจคุณละ งานของคุณคืออยู่กับผมตลอดเวลาเพื่อทำหน้าที่เลขา คุณคงน่าจะรู้ว่าทำอะไรบ้าง"
"ค่ะ งั้นฉันขอตัวไปห้องน้ำ" ตอนนี้ห้องน้ำคงจะจะเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุดแล้วสำหรับการไปสงบสติอารมณ์ของเธอที่ลุกเป็นเปลวไฟ
"ไม่เกินห้านาที" เขาพูดดักไว้เหมือนรู้ความคิดของเธอว่าจะต้องไปนานเพราะหนีหน้าเขาแน่ๆ
"แต่นี่ไม่ใช่ห้องทำงานของฉันนะ"
"ใครบอก นี่แหละห้องประจำของคุณ แต่ห้องนั้นเอาไว้เก็บงานของคุณกับช่วงที่มีงานเอกสารอื่น" เขาพูดแล้วยักคิ้วให้เธอเหมือนชนะ
"..." พิมพ์ฝันพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เธอหันหลังแล้วเดินออกไปเงียบๆ เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหาเกิดขึ้น
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไมต้องเป็นเขา มันคือเรื่องบังเอิญงั้นเหรอ อังเอิญที่เธอมาสมัครงานที่นี่ หรือบังเอิญที่เขาดันเป็นลูกเจ้าของบริษัทนี้
ทั้งที่มันผ่านมาสี่ปีแล้วทำไมโลกถึงได้เหวี่ยงเขากับเธอมาเจอกันอีก
พิมพ์ฝันยืนมองตัวเองในกระจกแล้วน้ำตาเริ่มคลอ มันอับอายนะที่ต้องมาเจอคนที่มีฐานะเป็นลูกค้าของตัวเองเพราะขายตัว ถ้าเขาเกิดพูดอะไรขึ้นมาอีกเธอต้องทนไม่ไหวแน่ๆ เธอจะทนได้ยังไง จะทนฟังคำดูถูกของเขาได้ยังไงกัน
"เธอเหรอเลขาคนใหม่" เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พิมพ์ฝันรีบปาดน้ำตาที่อาบแก้มแล้วมองเธอคนนั้นอย่างสงสัย แววตาของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดูเป็นมิตรนัก
"คะ? "
"เธอเป็นเลขาของผอเหรอ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง มัวคิดแต่จะจับผออยู่เหรอย่ะ" เธอเบะปากที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีแดงแล้วมองมาอย่างดูถูก
"พูดบ้าอะไรของคุณ"
"ไปอ่อยท่าไหนล่ะ เขาถึงรับเธอมาเป็นเลขา" เธอกอดอกแล้วพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ คนที่ทำหน้างงเลยสักนิด
"ถ้าไม่รู้อะไร ช่วยเก็บปากของคุณไว้กินข้าวเถอะค่ะ" พิมพ์ฝันพูดขึ้นแล้วเดินหนีออกไป จากที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วทำให้เธอไม่สนใจกลัวอะไรทั้งนั้น
"คิดว่าเก่งนักหรือไง อีกะหรี่" ผู้หญิงคนนั้นยังคงตะโกนด่าตามหลัง คำพูดนั้นทำเอาพิมพ์ฝันต้องหยุดเท้าลง หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเพราะความโกรธ มือกำหมัดแน่นแล้วหันหน้ามาหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเล็กสาดเข้ากลางแก้มของสาวคนนั้นพอดิบพอดี เธอห้ามตัวเองไม่ได้ เพราะคำคำเดียวที่ทำให้ต้องเดือดขนาดนี้
"โอ๊ย! ซิ๊ด แก! "
"กะหรี่คืออะไรฉันไม่รู้จัก แต่คำนี้มันไม่ถูกหูฉัน! " พูดจบเธอก็เดินออกมาอย่างไม่สนใจคนที่กำลังยืนงง เก่งแต่ปากสินะ มาวันแรกก็มีเรื่องแล้ว ทั้งที่ไม่เคยอารมณ์ร้อนแบบนี้มาก่อนเลย ทำงานมาสามปีกว่ายังไม่เจออะไรน่าโมโหขนาดนี้
พวกคนเฮงซวย โดนไล่ออกก็ดีจะได้ไปให้พ้นๆ
แล้วเธอก็กลับมานั่งในห้องทำงานของตัวเอง พิมพ์ฝันไม่เคยทำตัวมีปัญหาในที่ทำงานแบบนี้แต่ครั้งนี้เธอเหมือนจะตั้งใจให้มันเกิด ที่เขาสั่งให้เธอไปนั่งโต๊ะทำงานของเขาเธอก็ไม่ทำตามด้วย
ผลั่วะ
"นี่เธอกล้าท้าทายฉันใช่มั้ย! " เสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของทอสปรากฏขึ้น เขามองเธอนิ่งเหมือนไม่พอใจ แต่เธอกลับมองตอบเขาด้วยแววตาเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"..."
"ไปห้องฉัน เดี๋ยวนี้! "
มาเจอกันแล้วค่ะทุกคนนน
กริ๊ดๆ ๆ
จะเป็นยังไงต่อไปมาลุ้นกันค่า
1 เม้น 1 ไลค์ สำหรับกำลังใจให้นักเขียนด้วยน้า
- Writer
