รอยยิ้มนั้น...มีความจริงใจแค่ไหน?
ที่หั่นเนื้อให้แกล้งเอาใจให้ฉันตายใจอีกแล้วใช่ไหม?
"เป็นอะไรรึเปล่า? วันนี้พี่กลับช้าไปเหรอครับ"
ฉันลดแก้วลงแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มบางๆตอบทั้งที่น้ำตารื้นเต็มสองตา
"พอดีปวดหัวนิดหน่อย พี่กินเถอะเดี๋ยวเย็นก่อน" ฉันบอกเขาแล้วรีบก้มหน้าจิ้มสเต็กส์ที่หั่นเสร็จสรรพกิน มันเป็นเนื้อชั้นดีพร้อมละลายในปาก แต่วันนี้ฉันรู้สึกขยาดไม่อยากกลืนลงคอเลย
จนสักพัก...ส้อมที่จิ้มเนื้ออีกชิ้นก็ต้องแช่ค้างไว้ เพราะคนตรงหน้าเขาลุกขึ้น และเอื้อมใช้หลังมืออังหน้าผากฉัน
"ตัวรุมๆ วันนี้อย่าดื่มเยอะนะ รีบเข้านอนกัน ถ้าหนูไม่ไหวพี่จะไม่กวนครับ"
"..."
"เดี๋ยวพี่ลงไปเคลียร์งานชั้นสามนิดหน่อย จะเตรียมยาขึ้นไปให้"
ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาที่ค้างอยู่หยดลงจานตัวเอง เมื่อก่อนอาจจะดีใจจนเนื้อเต้นหรือใจสั่น แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างเดียวคือเจ็บปวดและทรมานที่นั่งอยู
