"พอจะเสียไป ก็สำคัญขึ้นมาทันทีเลยนะ"
(ไม่ใช่เวลามาย้อนนะแก ทำไงดีอยากกลับไทย แต่ฉันต้องถ่ายโฆษณาอีกเป็นเดือนเลยอ่ะ)
ฉันมองพี่องศาแว๊บนึง พอเห็นว่าเขาไม่สนใจมัวแต่นั่งเช็คงาน ก็ปิดสปีคเกอร์โฟนและป้องปากกระซิบกับปลายสาย
"เอาตามแผนที่วางไว้ก็ได้ เจ้โทรไปเกริ่นกับเจ้ซีลีน สิ ฉันจะเกลี้ยกล่อมอีกที"
(ได้ เดี๋ยววางจากแกฉันบอกเลย ตะ...แต่แกอย่าให้มันหิ้วพี่พิชญ์เข้าห้องนะแทนขวัญ!)
ฉันเริ่มรู้แล้วล่ะว่าเจ้อลินเครียดจริง ประโยคสุดท้ายเสียงสั่นเชียว
"เฮ้อ ฉันไม่รู้จะช่วยยังไง ถ้าโอเคเมื่อไหร่และอยู่ในช่วงปลอดภัยฉันจะจัดการให้นะ เจ้ก็อย่าเครียดมากล่ะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี"
(ขอบใจน้องรัก...แกโตขึ้นมากเลย)
"เพราะชีวิตฉันไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่มีคนเข้าใจและรับได้ในสิ่งที่ฉันเป็น มันเลยอยู่ตัวต่างหากเจ้"
(อื้ม เหลือแค่ฉันกับซีลีนสินะ อยากลงเอยเหมือนแกจัง)
"ฉันรอไปงานแต่งเจ้กับพี่พิชญ์นะ" เจ้อล
