My brother Chapter 7 พี่มึงมันแรด

1292 Words

“งั้นผมไปนะ” นักศึกษาหนุ่มออกจากบ้านไปได้ไม่นาน มิลินก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดูตำแหน่งที่อยู่ของเขา ระหว่างที่นาวินไปอาบน้ำ หญิงสาวแอบโหลดแอพคู่รักไว้กับโทรศัพท์ทั้งสองเครื่อง โดยในโทรศัพท์ของนาวิน หล่อนซ่อนแอพไว้ในโฟลเดอร์ลึกๆ ที่นาวินไม่มีทางหาเจอ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ตรงไปมหาวิทยาลัยอย่างที่บอกกับเธอ เรียกได้ว่ามุ่งหน้าไปคนละทางเลย! หน็อยแน่ะ ก็คิดอยู่ว่าวันเสาร์แบบนี้จะไปมหาวิทยาลัยทำไม ถึงเขาจะอ้างว่าอาจารย์จะสอนพิเศษให้ก็เถอะ แต่มิลินก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี เขาเป็นคนยังไงกันแน่ แล้วเป็นบ้าอะไรจู่ๆ ก็กลับบ้านมาปล้ำเธอ ทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันมาตั้งสิบกว่าปี ทำแค่แอบดู! หล่อนต้องรู้ให้ได้ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเขาไปไหน ไปหานักศึกษาสาวๆ ที่ไหนหรือเปล่า ถ้าโดนหลอกฟันไปวันๆ คงไม่ใช่แนวมิลินแน่ หญิงสาวฉวยกุญแจรถออกจากบ้านไป หล่อนขับตามตำแหน่งของนาวินห่างๆ หัวใจปวดแปลบด้วยความสับสน อยากจะภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ก็อาจจะดูเพ้อฝันไปนิด อย่างน้อยๆ อย่าให้เห็นว่าอยู่กับสาวๆ นะ อีตานาวิน! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเลือดหัวนายออกวันนี้เลย! ตำแหน่งของนาวินหยุดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง มิลินก็ยิ่งว้าวุ่นใจอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังนั่งอี๋อ๋ออยู่กับสาวนักศึกษาหน้าละอ่อน หญิงสาวจอดรถแล้วเดินตามตำแหน่งของนาวินไปเรื่อยๆ กระทั่งพบว่าเขาเดินไปทางลานอเนประสงค์ภายในอาคารที่มีเด็กนักเรียนนักศึกษารวมตัวกันในวันหยุด ทั้งซ้อมหรีด ซ้อมบีบอย บลาๆ และนาวินเดินไปทางกลุ่ม บีบอยอย่างสนิทคุ้นเคยกัน มิลินแอบอยู่หลังเสา อ้าว มาหาเพื่อนผู้ชายนี่นา เอ๊ะ หรือว่าเขาจะเป็นไบเซ็กชวล เอาได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง! “ไอ้เอก” นาวินจับไหล่ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันคนหนึ่งในกลุ่ม เอกภพหันมาแย้มริมฝีปากกำลังจะยิ้มทัก แต่หมัดหนักๆ ที่ประเคนเข้ามุมปากก็ทำให้เอกภพร่วงลงไปกองกับพื้น! “ว้าย” เชียร์ลีดเดอร์สาวๆ อุทานผสานเสียงกัน รีบวิ่งไปรวมกลุ่มกลัวจะโดนลูกหลง ส่วนมิลินยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ หล่อนยังแอบอยู่หลังเสา เห็นเอกภพลุกขึ้นมาโถมเข้าจะต่อยคืนแต่ถูกเพื่อนรั้งไว้ นาวินเองก็ถูกเพื่อนอีกสามคนรั้งไว้เหมือนกัน สองคนนั้นตะโกนทุ่มเถียงกันอยู่ตรงกลางลาน แต่ด้วยความที่เสียงเพลงดังมาก มิลินได้ยินไม่ถนัดว่าเอกภพกับนาวินทะเลาะทุ่มเถียงอะไรกัน หล่อนจึงเดินไปเนียนรวมกลุ่มกับพวกเชียร์ลีดเดอร์ โอเค ตรงนี้ชัดแจ๋ว! อ้าว พอมามองใกล้ๆ ถึงจำได้ว่านายเอกภพนั่นเป็นนายแบบในสังกัดของบริษัทเธอเองนี่นา! “แล้วนี่มึงเป็นบ้าอะไรวะไอ้นาย! เมื่อวานกูกับมึงยังคุยกันดีๆ อยู่เลยนี่หว่า มึงไปโดนตัวไหนมาไอ้เหี้-!” “มึงมันปากหมาไอ้เอก! เมื่อวานมึงพูดได้ยังไงว่าพี่กูยั่วมึง มึงพูดได้ยังไงว่ามึงเอากับพี่กูแล้ว!” หา! หา! หา! มิลินยืนอ้าปากค้าง ก่อนกัดฟันกรอด ไอ้เลวเอกภพ!! ปากหมาที่สุด! มันเคยพยายามอ่อยหล่อนที่บริษัทอยู่หลายครั้งแต่หล่อนไม่เอา กล้าดียังไงไปใส่ร้ายหล่อนลับหลังแบบนี้ เดี๋ยวแม่ก็สั่งให้บริษัทเลิกป้อนงานให้เสียหรอก ไอ้เด็กเลว! “ก็พี่มึงมันแรด!” เอกภพพูดไปแล้วก็เอะใจ หรือว่าไอ้นี่รู้ว่าเขาตอแหลเพราะมันไปได้กับพี่มันแล้ววะ โอ้โฮแฮะ ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าคุณมิลินคนสวยยังซิงอยู่เหรอวะเนี่ย เสียดายเป็นบ้า “หรือมึงฟันพี่มึงแล้ว ที่แท้ก็หมาหวงก้างนี่หว่า” “เออ กูหวง! กูรักของกู!” นาวินสะบัดมือจนหลุดจากการดึงของผู้ชายสามคน เขากระชากคอเสื้อเอกภพมาใกล้ เพื่อนฝั่งเอกภพจึงปล่อยมือเอกภพไปเพราะไม่อยากดึงให้เอกภพเป็นเป้าโดนต่อย เดี๋ยวจะซวยไปด้วย “พี่กู! ผู้หญิงของกู! อย่ายุ่งกับเธออีก แม้แต่ปากหมาพูดไม่จริงก็อย่าให้กูได้ยิน!” ปั้ก! เข่าแข็งๆ กระแทกเข้าที่กลางเป้าพอดี เอกภพไม่ทันระวังถึงกับหน้าเขียว สองมือกุมเป้า ร่วงลงนอนกองกับพื้น ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมาเพราะเจ็บจนร้องไม่ออก นาวินก้มลงมองอย่างสะใจก่อนพูดทิ้งท้าย “ไม่อย่างนั้นคราวหน้า กูจะตัดของมึงทิ้งไม่ให้เหลือไว้ไปส่ายอวดผู้หญิงโง่ๆ ที่ไหนอีกเลย!” “เฮ้ย ไอ้นาย ใจเย็น” เพื่อนคนหนึ่งตบบ่านาวินพลางทำหน้าเบ้ด้วยความเข้าใจเอกภพว่าคงเจ็บสุดๆ แต่ก็สมควรแล้ว มีอย่างที่ไหนมาโกหกว่าไปเอากับคนนั้นคนนี้มาแบบนั้น สงสัยน้องนิด น้องหน่า น้องก้อย ที่มันว่าเอาไม่มันส์ แข็งอย่างกับท่อนไม้ ก็อาจจะไม่มีใครเคยเห็นไข่เบี้ยวๆ ของมันเลยก็ได้ “กูว่าพี่มึงอยู่นั่นหรือเปล่าวะ” เพื่อนคนเดิมกระซิบบอก นาวินจึงหันมองไปเห็นมิลินยืนอยู่ท่ามกลางเชียร์ลีดเดอร์วัยมัธยม เธอโดดเด่นด้วยผมหยิกสีเทาอมน้ำตาลและใบหน้างดงามน่ารักราวกับตุ๊กตา ขนาดสวมแค่ชุดลำลองยังสวยเด่นสะดุดตาออกมาเลย นาวินผละจากกลุ่มเพื่อนบีบอยเดินมาจับมือมิลินพาจูงออกจากสถานที่เสียงดังด้วยเพลง เขาไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง กระทั่งกลับถึงบ้าน มิลินถึงได้เห็นว่าเขาเดินเข้าบ้านมาด้วยใบหน้าแดงเป็นปื้นๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว อุ๊ย... ดูเหมือนว่าน้องชายเธอจะเขินนะ “นี่” มิลินสลับเท้าเร็วๆ มายืนข้างๆ หญิงสาวไขว้แขนไว้ทางด้านหลัง เอียงตัวนิดหนึ่งเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของน้องชายต่างสายเลือดที่กำลังเปิดตู้เย็นรินน้ำกิน “นายรักพี่จริงเหรอ” มิลินไม่เคยเรียกตัวเองว่าพี่ นอกจากต่อหน้ามุกดาที่เคี่ยวเข็ญให้ลูกสาวรักนาวินแบบน้องชาย แต่วันนี้หล่อนอารมณ์ดีเลยเผลอเรียกตัวเองไปแบบนั้นตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ไม่คิดว่านาวินจะขมวดคิ้วอารมณ์เสีย เขาลดแก้วน้ำลง ก่อนสาดน้ำใส่อกเธอดังซ่า! “ว้าย!” ชายหนุ่มวางแก้วน้ำ กระชากร่างแสนสวยดันเข้ากับประตูตู้เย็น ใบหน้านิ่งขรึมก้มลงมามองด้วยดวงตาราวกับจะกินหล่อนไปทั้งตัว “ทีตอนนี้มายอมรับเป็นพี่ ทีตอนนี้ทำเป็นมาเรียกชื่อ ที่ผ่านมาตั้งสิบกว่าปีเห็นเอาแต่เรียกผมว่าไอ้เตี้ยๆ” มิลินหัวเราะคิก “โกรธเหรอ” ชายหนุ่มลูบไล้ความเปียกเย็นที่เนินอก เสื้อของเธอสีขาว เมื่อเปียกน้ำก็แนบไปกับเนินนม เขาหายใจหืดหาดด้วยความปรารถนา “โกรธ ผมไม่ชอบให้เรียกผมแบบนั้น” ปากว่าโกรธ ส่วนนิ้วโป้งกำลังเกลี่ยเนินอกสาวจากนอกร่มผ้า เขาก้มลงไปใกล้ริมฝีปากที่เผยอรอ ก่อนกดลงบดจูบดูดดื่ม รับรู้ถึงมือนุ่มๆ ที่ลูบไหล่หนาก่อนเลื่อนขึ้นไปขยุ้มผม หล่อนครวญครางกระเส่า แอ่นอกสู้เมื่อมือหนากวาดต้อนขยุ้มขยำอย่างมัวเมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more