15:45 น.
ความห่วงใยที่มี ทำให้ไม่สามารถนั่งทำงานได้อย่างสบายใจ แม้มัลลิกาจะบอกไว้แล้วว่าไม่ให้ไปรับ แต่เขาก็ขับรถมาที่บริษัทของเธอ ก่อนที่จะถึงเวลาเลิกงานของเธอด้วยซ้ำ รีบร้อนออกมาทันทีที่เคลียร์งานเสร็จ เพราะนึกเป็นห่วง
“คุณเดียร์อยู่ไหมครับ”
นาถวดีเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร มองผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างใช้ความคิด คุณเดียร์ยังหลับอยู่ เธอเพิ่งเข้าไปดูมาเมื่อสิบนาทีก่อน ไม่กล้าบอกอะไร แต่มั่นใจว่าเขาต้องเป็นเจ้าของร่องรอยบนตัวเจ้านายแน่ๆ
“คงจะยุ่งอยู่สินะ ฝากอันนี้ให้เธอด้วยนะครับ”
เมื่อไม่ได้คำตอบใดๆ ก็ตัดสินใจที่จะกลับไปก่อน วางน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ที่แวะซื้อก่อนจะถึงบริษัท ลงบนพื้นที่ว่างของโต๊ะทำงาน ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า
“คือ คุณเดียร์หลับอยู่ค่ะ ตั้งแต่มาถึงก็ยังไม่ตื่นเลยสักครั้ง ยังไม่ทานกลางวันด้วยค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ ผมขออนุญาตเข้าไปได้ไหม”
“… ได้ค่ะ”
เพราะมารยาทที่มีมาก ห
