“คิก!”
เสียงหัวเราะหวานของมัลลิกา ทำให้นักข่าวหันความสนใจกลับไปที่เธอทั้งหมด ท่าทางน่ารักราวกับเด็กสาววัยแรกแย้ม ถูกช่างภาพถ่ายไว้เพราะนานๆทีจะเห็นเธอหัวเราะแบบนี้สักครั้ง ก่อนที่คนทั้งหมดที่ล้อมเธออยู่ จะขนลุกกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอ
“พูดจบหรือยังคุณเขตแดน ใครเปิดโอกาสให้คุณทำแบบนั้นไม่ทราบ ฉันเหรอ? หรือคุณคิดไปเอง”
“เดียร์!”
“บอกไว้ตรงนี้เลยนะคะ ว่าสำหรับฉันโอกาสมีแค่ครั้งเดียวค่ะ และเขาใช้มันหมดไปตั้งนานแล้ว ขอตัวค่ะ คู่ของฉันมาแล้ว”
มัลลิกาเดินผ่านกลุ่มนักข่าวเข้าไปหาผู้ชายตัวโต เพราะเขาสูงมากเธอจึงสังเกตเห็นเขาได้ง่าย ไม่คิดว่าเขาจะมางานวันนี้ด้วย และไม่คิดว่าเขาจะโดดเด่นได้ขนาดนี้
“สวัสดีคุณว่าที่สามี”
มัลลิกาทักทายคนหน้าตึง พนาดึงแขนเล็กกระชากเบาๆเข้าหาตัว ก้มลงกระซิบถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ
“สัมภาษณ์อะไรกับนักข่าว จะกลับไปคืนดีกับมันเหรอ”
ภาพรอยยิ้มของเธอ
