“ฉันกลับเลยนะกัส เหนื่อย”
มัลลิกาคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมขึ้นมาสะพาย รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย หรือไม่ก็อาจจะเมาแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ร่างกายถึงได้เสียหลัก โชคดีที่ได้ผู้ชายที่อยู่ใกล้ช่วยพยุงไว้
หมับ!
“ปล่อย!”
มัลลิกามองมือปริศนาที่กระชากข้อมือเธอไปจับ เมื่อเห็นว่าเป็นคนที่เธอตกลงแต่งงานด้วย ก็มองเขาด้วยสายตารังเกียจ หนีผู้ชายเจ้าชู้ เพื่อมาแต่งงานกับคนเจ้าชู้ เธอนี่ช่างไม่ดีดวงเรื่องผู้ชายเอาซะเลย
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
น้ำเสียงห่วงใยมาพร้อมกับสายตาอ่อนโยน เขาเห็นตอนที่เธอจะล้มพอดี แต่วิ่งมาไม่ทัน เธอจึงโดนรังสิมันตุ์ช่วยไว้ ด้วยท่าทางที่ชวนให้หงุดหงิด มือคนอื่นโอบประคองเธออย่างหวงแหน ไม่โกรธก็บ้าแล้ว!
“เจ็บเพราะคุณนั่นแหละพนา ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้!”
“ใจเย็นนะเดียร์ ค่อยๆคุยกันนะ”
“ถ้าสามีแกพาหญิงอื่นเข้าโรงแรม แล้วลงมาด้วยกันสภาพนี้ แกจะค่อยๆคุยไหมกัส แกเป็นคนใจเย็น แกคงจะค่อ
