เสียงหัวเราะที่ดังก้องนั้นไม่ต่างจากเสียงของปีศาจร้ายจากขุมนรก เพลงพิณน้ำตาไหลพราก ยกมือขึ้นประกบกันอ้อนวอนขอความเมตตา แต่อัลแบร์โต้กลับไม่มีให้ เขายังคงยืนตระหง่านถอดเสื้อผ้าอย่างใจเย็น
“ได้โปรด ปล่อยเพลงเถอะ ให้เพลงได้พักบ้าง”
“ผู้หญิงอย่างเธอทนจะตายไป อย่าเสแสร้งดีกว่า เดี๋ยวจะร้องบอกอย่าให้ฉันหยุดซะมากกว่า”
เพลงพิณนั่งตัวสั่นเทาอยู่กับหัวเตียงอย่างหมดทางหนี น้ำตาไหลอาบแก้มนวล นั่งมองคนตัวโตที่ตอนนี้ล่อนจ้อนหมดแล้วด้วยความขลาดกลัว
“อย่า... อย่าทำเพลง”
คำอ้อนวอนของสาวน้อยไร้ผล เมื่ออัลแบร์โต้เลือกที่จะกระชากร่างงามเข้ามากอดในอ้อมแขน มือใหญ่ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างกายที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวินาทีอย่างหยาบคาย
“เธอชอบมันต่างหาก”
ชายหนุ่มเริ่มต้นด้วยการประกบปากร้อนๆ ของตัวเองลงกับกลีบปากอิ่มเต็มชอกช้ำ เขาขยี้บดเคล้าอย่างเอาแต่ใจ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถที่จะหักห้ามความต้องการที่มันอัดแน
