ตอนที่ 9
1685 Words
บทที่ 9
พร้อมฉัตรนั่งหน้าเครียดอยู่ที่บ้านของนายพิทยาพ่อของเพลงพิณ เมื่อได้รับข่าวว่าสาวน้อยหนีไปอยู่กับเพื่อนที่ต่างจังหวัด ความห่วงใยทำให้เขาต้องรีบบึ่งรถมาที่นี่ในยามวิกาล
“ผมเป็นห่วงเพลงครับ เพลงบอกหรือเปล่าว่าอยู่ที่ไหน”
นายพิทยาส่ายหน้า “ไม่ยอมบอก บอกแต่ว่าถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วจะกลับมา และฝากขอโทษคุณพร้อมด้วยที่เดินทางไปภูเก็ตด้วยไม่ได้”
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บลึกๆ อยู่ภายในอก แม้จะเป็นในยามที่เพลงพิณเจ็บปวดที่สุด แต่หล่อนก็เลือกที่จะไม่ให้เขาอยู่ข้างๆ
“ผมกลัวว่าเพลงจะมีอันตราย อัลแบร์โต้อาจจะคิดร้าย...”
“ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอกนะ เพราะคุณอัลแบร์โต้เดินทางกลับบราซิลไปแล้ว ยายเพียงที่ชอบแวะเวียนไปหาเขาบ่อยๆ ก็บอกตรงกันว่ากลับไปแล้ว” นายพิทยาแย้งเพราะไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
“แต่ผมว่ามันแปลกมากนะครับ ที่คนร้ายกาจอย่างอัลแบร์โต้ปล่อยให้เรื่องเงียบไปเฉยๆ โดยที่ไม่คิดจะทำอะไรเลย คุณลุงก็รู้ดีเหมือนกับผมไม่ใช่หรือครับว่าผู้ชายคนนี้แค้นเพลงแค่ไหน เขาคิดว่าเพลงวางแผนทุกอย่าง ผมว่าเราควรจะแจ้งตำรวจ” คำพูดของหนุ่มหล่อตรงหน้าทำให้นายพิทยาเริ่มใจคอไม่ดี
“ผมขอดูเบอร์โทรศัพท์ที่เพลงโทรเข้ามาหน่อยได้ไหมครับ ผมจะเอาไปให้ตำรวจหาสัญญาณว่าโทรมาจากที่ไหน”
นายพิทยารีบหยิบมือถือของตนเองส่งให้กับพร้อมฉัตรทันที ความห่วงใยในตัวของบุตรสาวค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่วางใจมานาน
พร้อมฉัตรกดเลื่อนดูเบอร์โทรเข้าจนพบเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาเมื่อช่วงเย็น “ใช่เบอร์นี้หรือเปล่าครับ”
นายพิทยาชะโงกหน้าเข้ามาดูก่อนจะรีบพยักหน้าทันที “ใช่ เบอร์นี้แหละลุงจำได้”
“ดีครับ ผมจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจหาจุดที่โทรเข้ามา เพื่อที่เราจะได้ตามหาเพลงเจอยังไงละครับ เพราะหากเพลงอยู่กับเพื่อนจริงๆ เราก็จะได้หมดห่วง แต่หากเพลงมีอันตรายเราก็จะสามารถช่วยเหลือได้ทันเวลา”
ใบหน้าของพร้อมฉัตรมีความหวังขึ้นมาทันที เขาจะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่เขารักได้รับอันตรายเป็นอันขาด เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เพลงพิณมีความสุข แม้เขาจะไม่ได้ความรักตอบแทนกลับมาเลยก็ตาม
“ขอบใจคุณพร้อมมากนะครับ ขอบใจจริงๆ ถ้าไม่ได้คุณพร้อมป่านนี้ลุงก็คงยังนิ่งนอนใจว่ายายเพลงอยู่กับเพื่อนจริงๆ”
พร้อมฉัตรระบายยิ้มน้อยๆ “คุณลุงอย่าคิดมากเลยนะครับ บางทีเพลงอาจจะอยู่กับเพื่อนจริงๆ ก็ได้ ผมเพียงแค่อยากจะรู้เท่านั้นว่าตอนนี้เพลงอยู่ที่ไหน เราจะได้สบายใจกันยังไงละครับ”
นายพิทยามองบุรุษตรงหน้าอย่างซาบซึ้งใจ “หวังว่าลุงจะมีวาสนาได้คุณพร้อมมาเป็นลูกเขยนะ”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ผมต่างหากที่ต้องคอยวาสนาเผื่อบางทีเพลงอาจจะเห็นใจผมบ้าง”
พร้อมฉัตรอยู่คุยกับพิทยาผู้เป็นบิดาของสตรีที่ตนเองแอบรักอยู่สักพัก ก่อนจะขอตัวกลับไปจัดการเรื่องสืบหาที่อยู่ของเพลงพิณว่าตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหนกับเพื่อนสนิทที่เป็นตำรวจของตนเองด้วยความร้อนใจ
อัลแบร์โต้นั่งซดเหล้าอยู่ที่หน้าระเบียงชั้นล่างด้วยความเครียดจัด ร่างกายของเขากำลังจะทรยศ มันกำลังโหยหาหิวกระหายอยากจะกลับไปจัดการกับแม่เพลงพิณผู้หญิงแพศยาคนนั้นอีกครั้ง ความตั้งใจที่จะยกช่วงต่อเพลงพิณให้กับลูกน้องยุติลงไปในทันทีเมื่อความหวงแหนชนิดสุดกู่ผุดขึ้นมากลางหัวใจ
ระยำ!
นี่อย่าบอกนะว่าเขาติดใจรสรักของแม่นี่ เขาติดใจลีลาโยกย้ายของแม่เพลงพิณ แค่คิดก็อยากจะสำรอกออกมาแล้ว เขาไม่มีทางติดใจผู้หญิงพรรค์นั้นได้หรอก เขาเกลียดๆ หล่อน เกลียดสุดใจ เกลียดและอยากจะฆ่าให้ตาย
เพล้ง!
เสียงแก้วกระทบกับพื้นอย่างรุนแรงเพราะถูกขว้างจากคนตัวโตดังสนั่น กรามแกร่งที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มขบเข้าหากันแน่นจนเนื้อแก้มกระตุก ร่างกายไม่รักดีผงาดขึ้นอีกแล้ว
“ฉันอยากจะฆ่าเธอนัก นังแพศยา!”
ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวยาวๆ มุ่งหน้าตรงไปสู่ห้องเล็กของเพลงพิณด้วยความเดือดดาลสุดกำลัง
ประตูถูกเปิดออกพร้อมๆ กับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ร่างอรชรที่รู้สึกตัวแล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงนอน รอยเลือดสาวจุดเล็กๆ เด่นชัดเต็มสองตา หัวใจแกร่งคล้ายจะอ่อนยวบลง แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เพลงพิณกระทำไว้กับตนเองแล้ว ชายหนุ่มก็เลือกที่จะโหดเหี้ยมเช่นเดิม
“ตื่นแล้วหรือ!”
เสียงจอมมารหัวเราะลั่นห้องขณะสาวเท้าเข้าหา ร่างอรชรพยายามถดถอยหนีแต่ก็ไม่พ้น เพราะเพียงไม่ถึงอึดใจก็ถูกมือใหญ่กระชากขึ้นมาให้เผชิญหน้ากันในระยะประชิด
“ร้องไห้ทำไม อยากได้ความเป็นผัวจากฉันมากไม่ใช่เหรอ ฉันก็มอบให้แล้วไง และกำลังจะมอบให้อีกครั้งด้วย เธอจะได้อิ่ม กินไอ้นี่ของฉันให้เยอะๆ จะได้เลิกร่านสักที” เขาบดเบียดความผงาดของตนเองเข้าหาสาวน้อยที่ตัวสั่นเทาไม่ต่างจากลูกนกอย่างจงใจ
“ปล่อยเพลงนะ เพลงกลัวแล้ว” หล่อนอ้อนวอนเสียงสะท้าน
“ฝันไปเถอะ เธอน่ะต้องเจ็บเจียนตายแบบนี้อีกนาน มานี่!” และร่างอรชรก็ถูกหิ้วปีกออกมาจากห้องนอน เขาจับร่างขาวให้หันหน้าเข้าหาราวระเบียงไม้
“ฉันจะเอาเธออวดดาวตรงนี้แหละ” มือใหญ่จับรั้งเอวคอดที่เล็กได้อย่างน่าอัศจรรย์ให้สูงขึ้น ไม่สนใจอาการขัดขืนของเพลงพิณแม้แต่น้อย
“อย่าทำกับเพลงแบบนี้ เพลงกลัว”
แม้พยายามอ้อนวอนแต่ก็ได้รับผลเหมือนเดิมคืออัลแบร์โต้ไม่ใส่ใจ เพราะในที่สุดเขาก็สอดใส่ความแข็งแกร่งเข้าทางด้านหลังของหล่อนเต็มแรง กระแทกกระทั้นด้วยความป่าเถื่อน ขณะที่มือใหญ่เอื้อมมาบีบเต้างามแรงๆ
สาวน้อยกัดฟันแน่นให้กับความอัปยศที่กำลังได้รับอยู่ น้ำตาไหลไม่หยุด แม้ครั้งนี้มันจะไม่เจ็บเหมือนกับครั้งก่อนหน้าแต่ทุกสัมผัสของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความกักขฬะ เขาถอดถอนออกมาจนสุดความยาวก่อนจะชำแรกเข้าใส่ไปใหม่อีกครั้งอย่างดิบเถื่อน
“โอ้ว ส่ายดีเหลือเกิน”
อัลแบร์โต้หลุดคำรามออกมาด้วยความเสียดซ่าน เมื่อเพลงพิณส่ายบั้นท้ายรับจังหวะสวาทที่เขาอัดกระแทกเข้าใส่อย่างเต็มอกเต็มใจ แรงฤทธิ์โทสะแปรเปลี่ยนเป็นแรงพิศวาสในที่สุด
“สุดยอด... เพลงพิณแน่นมาก...”
ชายหนุ่มอัดระรัวเข้าใส่อย่างรุนแรง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหว แต่กระนั้นก็ยังดังสู้เสียงคำรามด้วยความสุขเสียวที่ดังออกมาจากลำคอแกร่งไม่ได้ อัลแบร์โต้ร้องออกมาเสียงกึกก้องเมื่อถูกกล้ามเนื้อที่นุ่มลื่นไม่ผิดจากกำมะหยี่ของเพลงพิณบีบรัดอย่างรุนแรง
“อัล...”
สาวน้อยครางออกมา ขณะโก่งสะโพกขึ้นรับการสอดใส่ถี่กระชั้นแสนอำมหิตของอัลแบร์โต้อย่างเต็มอกเต็มใจ ไฟสวาทแผดเผาจนสมองของหล่อนหยุดทำงานอีกครั้ง ความเสียวกระสันครอบงำอย่างรุนแรง และตอนนี้หล่อนก็ไม่สนอะไรอีกแล้วนอกจากจังหวะรักที่ผู้ชายร่างใหญ่กระแทกเข้าใส่บั้นท้ายอวบ
“ฉันไม่ไหวแล้ว”
เสียงของอัลแบร์โต้แปร่งพร่ายิ่งนักเมื่อจังหวะรักถูกเร่งให้ถี่กระชั้นขึ้น เขาซัดเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า และเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาทีความแข็งแกร่งเหยียดยาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยความลื่นชุ่มฉ่ำก็แตกระเบิดน้ำรักออกมาอย่างรุนแรง มันทะลักทลายเข้าใส่ซอกเนื้อนุ่มอย่างล้ำลึก
เสียงคำรามด้วยความสุขสันต์ของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมๆ กันก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง เสียงหอบหายใจของเขาดังอยู่เหนือศีรษะสวยขณะที่ยังไม่ถอดถอนตัวเองออกไป เพลงพิณรู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่เกิดจากความใหญ่โตเกินตัวของอัลแบร์โต้ในเนินสาวของตนเองชัดเจน
“สะใจใช่ไหมล่ะ”
มนตร์ขลังแห่งความสุขมลายลงไปในพริบตาเมื่อคำพูดบาดหูของคนตัวโตที่ถอนร่างออกไปอย่างรวดเร็วดังขึ้น และมันก็ทำให้ร่างอรชรของเพลงพิณร่วงหล่นลงกองกับพื้นไม่ต่างจากเศษใบไม้ที่ปลิดปลิวหล่นจากต้น
“พอใจแล้วใช่ไหมคะ” หล่อนถามออกไปเสียงสะอื้น ขณะนั่งก้มหน้ามองพื้นด้วยความปวดร้าว
“ยัง ฉันจะเอาเธอต่ออีก... ตรงนี้”
คำพูดของคนตัวโตทำให้เพลงพิณถึงกับหน้าซีดเผือด เงยหน้าขึ้นมองร่างใหญ่ที่ยืนเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้าด้วยความตกใจ
“ไม่นะคะ เพลงไม่ไหวแล้ว”
“ไหวสิ ฉันจะเอาเธอให้เยินนั่นแหละถึงจะส่งกลับไป”
“คนใจร้าย ฆ่าเพลงเสียดีกว่า”
สาวน้อยมองอัลแบร์โต้ที่ตอนนี้ทรุดนั่งลงบนส้นเท้าเพื่อจ้องหน้าหล่อนด้วยความตัดพ้อ หัวใจและร่างกายแหลกละเอียดคาฝ่าเท้าของเขาจนหมดสิ้นแล้ว
“เธอไม่ได้ตายง่ายๆ หรอก ยังต้องอยู่ให้ฉันขยี้จนกว่าฉันจะเบื่อ จากนั้นจะไปตายที่ไหนก็เชิญ”
และแล้วเขาก็ผลักร่างของหล่อนให้นอนหงายลงบนพื้นไม้แข็งกระด้างพลันทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว ปากร้อนผ่าวลวกไปตามใบหน้านวลอย่างหิวกระหายทั้งๆ ที่พึ่งจะจัดการกับร่างของหล่อนไปถึงสองครั้งสองครา ขณะที่มือใหญ่ล้วงลงไปชำแรกลึกในร่องสาวของหล่อนอย่างหยาบคาย
- Writer
