ร้ายรัก | EP.2 รางวัลพิเศษ
1448 Words
ตอนที่ 2
——————————
แต่ละคนต่างดึงความสนใจตัวเองกลับมายังการแข่งขันตรงหน้าจนถึงเวลาที่การแข่งขันจบลง กรรมการแต่ละท่านเดินดูซุ้มดอกไม้ของแต่ละกลุ่มอย่างละเอียด ช่วงเวลาที่คณะกรรมการรวบรวมความคิดเห็นในการตัดสิน เหล่าผู้เข้าแข่งขันหลายสิบคนออกมาเดินผ่อนคลายยืดเส้นยืดสายกัน
ร่างอรชรนั่งฟุบลงเก้าอี้สีขาวก่อนจะสังเกตเห็นรอยแผลเล็กตรงข้อเท้าจึงขอตัวจากเพื่อนๆ เพื่อไปทำแผล กวินที่เห็นอยู่ก่อนแล้วจึงอาสาไปด้วย โดยทุกย่างก้าวของเธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา…
สายตาคมขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจที่เห็นเธอเดินไปกับผู้ชายคนอื่นซ้ำยังดูสนิทสนมกันมาก แต่ก่อนที่เดกซ์เตอร์จะลุกขึ้นเดินตามสองคนนั้นไปก็เป็นจังหวะที่พิธีกรกล่าวเชิญไปมอบรางวัลพอดี
อันนารีบโทรตามเพื่อนทั้งสองคนในขณะที่ผู้เข้าแข่งขันแต่ละกลุ่มต่างกลับมายังโซนของตัวเองหมดแล้ว นีนและกวินรีบวิ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบ อันนาเห็นผ้าก็อซสีขาวแปะที่ข้อเท้าของเพื่อนก็ตกใจเพราะกังวลอยู่ตลอดทำให้เธอไม่ได้สังเกตเพื่อนตัวเอง
"นีนไปโดนอะไรตอนไหน ไหนอันดูหน่อย" อันนารีบพุ่งมาหานีนเพื่อดูแผลถึงจะถูกปิดไว้ก็เถอะ
"นีนไม่เป็นไร แค่นี้เล็กน้อยน่า รอฟังผลด้วยกันดีกว่า" ใบหน้าสวยส่งยิ้มสดใสให้เพื่อน ทั้งสามคนตั้งหน้าตั้งตาฟังผลการตัดสินตั้งแต่ลำดับสุดท้ายจนมาถึงลำดับที่ 3 กลุ่มของพวกเธอก็ยังไม่ถูกประกาศออกมา
"ถ้างั้นกลุ่มเราก็...ไม่ที่ 1 ก็ที่ 2 กรี๊ดด!..." นีนเอามือปิดปากแอบกรี๊ดกับอันนาด้วยความตื่นเต้นดีใจ กวินมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างเอ็นดู เขาเองก็แอบตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
"และอันดับที่ 1 ของปีนี้ก็คือ…ซัลฟลาวน์..." สิ้นเสียงประกาศของพิธีการสาวทุกคนต่างลุกขึ้นแสดงความยินดีรวมทั้งกลุ่มของพวกเธอด้วย
"อันดับที่ 2 ก็คงจะเป็นกลุ่มไหนไม่ได้ นอกจากเดซี่ลัฟลี่…ขอแสดงความยินดีกับทั้งสองลำดับด้วยค่าา" เสียงปรบมือดังขึ้นมากกว่าเดิม
นีโอร่า อันนาและกวินขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีด้านหน้า เป็นดอกไม้ช่อขนาดใหญ่และเช็คเงินสด 10,000 ยูโร ยังไม่รวม gift voucher ต่างๆ นีโอร่ามือสั่นเล็กน้อยเมื่อสบประสานกับสายตาคมแต่พยายามทำตัวเองให้ปกติก่อนจะรับรางวัลจากทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัย
เดกซ์เตอร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการประหม่าของคนตัวเล็ก มือใหญ่จับต้นแขนนุ่มให้ขยับเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิมและถือโอกาสดมกลิ่นดอกไม้หอมๆ จากคนตัวเล็กด้วย
"..ค..คุณทำอะไรคะ" เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปหาเขา เป็นจังหวะที่โดนถ่ายรูปพอดี
"ฉันไม่จับเธอทำตรงนี้หรอกน่า ไม่ต้องห่วง"
เธอเม้นริมฝีปากเป็นเส้นตรงก่อนจะหันหน้ากลับมาโดยไม่สนใจคำพูดของเขา ใบหน้าสวยยิ้มหวานให้กล้องถ่ายรูปด้านหน้าเวที
ทั้งสามคนหันมาก้มโค้งให้ทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยก่อนจะเดินลงจากเวที จากนั้นกลุ่มที่ได้ลำดับที่ 1 ก็ขึ้นไปรับรางวัล หลังจากจบงาน นีโอร่า อันนาและกวินก็แบ่งเงินรางวัลเรียบร้อยและต่างคนก็ต้องการแยกตัวไปพักผ่อน
"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ เหนื่อยแย่แล้ว รีบกลับไปพักกันเถอะ" นีโอร่าเอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองคน
"ขอบคุณเหมือนกันนะ อันก็อยากกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนจะแย่แล้ว คิคิ"
"นีนจะไปไหนต่อหรือเปล่า กวินไปส่งมั้ย" กวินเอ่ยขึ้นเพราะหญิงสาวไม่มีรถส่วนตัวเหมือนอันนา
"ไม่เป็นไรหรอกกวิน นีนจะแวะร้านดอกไม้ของพี่มิเกลอยากอวดรางวัลสักหน่อยน่ะ ฮ่าฮ่า" พูดจบเธอก็รีบวิ่งแจ้นไปขึ้นบัส ก่อนจะหันมาโบกมือบ๊ายบายเพื่อนทั้งสองคน
ถึงจะไม่ได้ที่ 1 แต่เธอก็พอใจในผลงานวันนี้ของตัวเองมาก มือเล็กเลื่อนดูรูปที่เธอถ่ายไว้แล้วฉีกยิ้มกว้างออกมา เมื่อรถบัสจอดป้ายเธอก็รีบเดินไปที่ร้านดอกไม้ของพี่สาวคนสนิททันที
กรุ๊งกริ่ง~ เสียงเปิดประตูหน้าร้านดังขึ้น
"เป็นยังไงบ้างจ๊ะนีน" อามิเกลรีบถามรุ่นน้องทันที ดูจากใบหน้าสดใสยิ้มร่าตั้งแต่อยู่นอกร้านก็เดาว่าน้องสาวเธอค่อนข้างพอใจกับผลงานมากทีเดียว
"นี่ค่ะ" นีโอร่ายื่นมือถือให้พี่สาวคนสวยรวมทั้งโซอี้และเอวาผู้ช่วยคนใหม่ของอามิเกลดู ต่างชื่นชมผลงานของเธอมากเช่นกัน
"นีนได้ที่ 2 ค่ะ และที่ 1 ของปีนี้ก็คือที่ 2 ของปีที่แล้วนั่นเอง"
"กลุ่มนีนก็สวยไม่แพ้กลุ่มนั้นเลยล่ะ"
อามิเกลมองภาพลำดับที่ 1 กับ 2 สลับกันไปมา กลุ่มนั้นอาจจะถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่อ่อนหวานลึกซึ้งและเลือกใช้ชนิดดอกไม้ได้มากกว่าของกลุ่มนีนเล็กน้อยเท่านั้น
"แค่อันดับ 1 ของปีที่แล้วชมและชอบขนาดนี้ก็พอใจแล้วค่ะ" นีนยิ้มร่าให้พี่สาวคนสนิท
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขอกลับไปพักที่ห้องตัวเอง ห้องพักชั้นล่างสุดเชื่อมลงไปหาชั้นใต้ดินของตึกอพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
พื้นที่ที่คับแคบมักให้ด้วยความอบอุ่นที่มากกว่า เธอคิดอย่างนั้นเสมอมา…
ร่างอรชรทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามฮีทเตอร์รุ่นเก่ากำลังทำงานอย่างหนัก แสงแดดยามเย็นสาดส่องผ่านหน้าต่างรำไรก็ไม่ได้ช่วยให้อากาศอุ่นขึ้นมากนัก เธอไม่ได้นอนเต็มอิ่มติดต่อกันมาหลายวัน เมื่อร่างกายสัมผัสที่นอนนุ่มๆ ก็พลันจะหลับในทันที
ครืดด...
มือถือสั่นครืดในกระเป๋าสะพายข้างใบย่อม มือเล็กควานหาในขณะที่ตายังปิดอยู่ก่อนจะลืมตาขึ้นอ่านข้อความ เงินจำนวน 20,000 ยูโร ถูกโอนเข้าบัญชีเดิมของเธอเป็นที่เรียบร้อย
'รางวัลพิเศษสำหรับเด็กใจแตกอย่างเธอ'
หญิงสาวขมเม้มริมฝีปากแน่น ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ก่อนจะเปิดแอพธนาคารในมือถือขึ้นมาดูยอดเงินที่ทั้งชีวิตนี้คงหาไม่ได้ เขาโอนเงินให้เธอทุกครั้งหลังจากเอาเปรียบตักตวงร่างกายของเธอจนพอใจ เธอจึงเปิดอีกบัญชีเพราะไม่ต้องการใช้เงินของเขา สักยูโรเธอก็ไม่เคยแตะต้องและรู้สึกเจ็บทุกครั้งเมื่อมีแจ้งเตือนข้อความจากบัญชีนั้น
พรุ่งนี้…พรุ่งนี้หลังจากไปเยี่ยมพ่อ เธอจะเอาเงินทั้งหมดนี้ไปคืนเขา สัปดาห์หน้าเธอก็ถูกเรียกตัวไปทำงานใช้ทุนที่อเมริกาเขาคงไม่สนใจถึงขนาดตามไปหาถึงที่นั่นได้หรอกและเรื่องของเธอกับเขาก็จะจบลง
"อดทนอีกนิดนะนีน..." เสียงเล็กเอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหลับตานอนลงเหมือนเดิม
ทุกอย่างจะเป็นอดีตในอีกไม่กี่วัน…
อีกด้านหนึ่ง...
ห้องใต้ดินของสนามแข่งรถที่ใหญ่ที่สุดในยุโรปโดยมีเขาและพวกเพื่อนๆ ร่วมกันสร้างขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วเป็นปมไม่พอใจเมื่อคนปลายสายไม่กดรับสักที เดกซ์เตอร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความหงุดหงิดในใจ
"เฮ้ย! กูพึ่งเข้ามามึงจะไปไหน" คามิล หนุ่มคนที่สองในกลุ่มที่มาถึงก็รีบเอ่ยทักทาย
"โธ่เว้ย แล้วไอ้พวกนั้นเมื่อไหร่จะมาสักที กูไม่รอแม่งละ"
เดกซ์เตอร์กลอกตามองบนสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับเปลี่ยนความคิด ตรงไปยังรถแข่งของตัวเองก่อนจะขับไปเทียบท่ารอสัญญาณการออกตัว ท่ามกลางเสียงเพลงดังสนั่นและเสียงร้องโห่ของคนในสนามแข่งเป็นหมื่นๆ คน
ในวันธรรมดาก็จะประมาณนี้แต่ถ้าวันไหนมีนัดแข่งพิเศษหรือพวกเหล่าเทพบุตรทั้งห้าคนลงแข่งด้วยละก็ ผู้คนก็จะมากกว่าเป็นสองเท่าเพราะนอกจากจะมาดูพวกเขาลงแข่งกันแล้วสถานที่แห่งนี้ยังมีทุกอย่างครบวงจรสีเทาทั้งถูกและผิดกฎหมาย
ยัยหนูฮึบไว้?
ฝากกดหัวใจ คอมเม้นต์ให้กำลังใจเค้าหน่อยน๊าา??
- Writer
