ร้ายรัก | EP.4 ความสัมพันธ์

1602 Words

ตอนที่ 4 —————————— ร่างอรชรยืนอยู่ตรงหน้าตึกหรูสูงเฉียดฟ้า เธอเปิดดูข้อความอีกรอบก็พบว่าชายหนุ่มนั้นไม่ได้ตอบกลับมา การที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้โดยที่ไม่รู้แน่ชัดว่าเขาจะอยู่ที่นี่หรือเปล่านั้นอาจจะทำให้เธอเสียเวลา แต่หากเขาอยู่เธอก็พร้อมจะตกลงค*****นให้ทั้งหมดทันที หญิงสาวเข้าไปด้านในก็เดินสวนทางกับลูกน้องคนสนิทของเขาพอดี ไซออนพยักหน้าเป็นการทักทายเล็กน้อย เธอเป็นคนที่เจ้านายกำลังสนุกด้วยทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ถ้าจำไม่ผิดคนนี้น่าจะนานที่สุดด้วย ร่างอรชรยืนอยู่ตรงหน้าตึกหรูสูงเฉียดฟ้า เธอเปิดดูข้อความอีกรอบก็พบว่าชายหนุ่มนั้นไม่ได้ตอบกลับมา การที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้โดยที่ไม่รู้แน่ชัดว่าเขาจะอยู่ที่นี่หรือเปล่านั้นอาจจะทำให้เธอเสียเวลา แต่หากเขาอยู่เธอก็พร้อมจะตกลงค*****นให้ทั้งหมดทันที หญิงสาวเข้าไปด้านในก็เดินสวนทางกับลูกน้องคนสนิทของเขาพอดี ไซออนพยักหน้าเป็นการทักทายเล็กน้อย เธอเป็นคนที่เจ้านายกำลังสนุกด้วยทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ถ้าจำไม่ผิดคนนี้น่าจะนานที่สุดด้วย "สวัสดีค่ะคุณไซออน คือนีน..เอ่อ...มาพบคุณเดกซ์ ไม่ทราบว่า" "เดี๋ยวฉันตามไป เชิญด้านนี้ครับ" ไซออนหันหลังไปสั่งลูกน้องที่เดินตามหลังมาติดๆ ก่อนจะหันกลับมาบอกหญิงสาว นีนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ห้องทำงานรองประธานบริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์แทบทุกชนิดที่วิ่งอยู่บนท้องถนน "นีนขอทำใจสักครู่นะคะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" เธอเอ่ยบอกไซออน เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินออกมา คุณเลขาวัยกลางคนรีบวิ่งเข้าไปถามลูกน้องคนสนิทของเจ้านายเพราะดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ไม่จะเป็นเซเลบเซใจ ดารงดาราที่ผ่านๆ มากต่างถือตัวกันหมด แต่เธอคนนี้กลับต่างออกไป นีโอร่ายืนนิ่งสูดหายใจเข้าเต็มปอดลดความกลัวตรงหน้าลงแล้วเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงใหญ่กำลังยืนกอดอกพิงโต๊ะทำงานใหญ่และเขากำลังมองมาที่เธออย่างไม่วางตา ชายหนุ่มหลี่ตามองสำรวจเรือนร่างอรชรที่เขาไม่ได้สัมผัสมันมานานเป็นเดือนๆ "เดี๋ยวนี้บริการถึงที่เลยหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มริมฝีปากเล็กน้อย มือใหญ่คลายเนกไทด้วยมือเดียวในขณะที่สองเท้ากำลังเก้าเข้ามาหาหญิงสาว "..ม..ไม่ใช่ค่ะ นีนมาเพื่อจบเรื่องของเรา" จริงๆ มันควรจะจบตั้งแต่คืนนั้นแล้วด้วยซ้ำ แต่ที่เธอยังทนมาจนถึงวันนี้ก็เพราะเสียดายเวลาที่เธอพยายามร่ำเรียนมาสูญหายไปหากต้องหนีเขาไปที่อื่น และที่สำคัญเธอทำงานใช้ทุนทันทีเมื่อเรียนจบไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องชดใช้เป็นเงินที่มากกว่านั้นหลายเท่า "เรื่องของเรา เรื่องอะไรบ้างล่ะ" ร่างสูงใหญ่ค่อยเดินเข้ามาประชิดทำให้เธอต้องก้าวถอยหลัง ก่อนจะโดนวงแขนกำยำตวัดคร่อมเธอจนติดโต๊ะทำงานของเขาแทน คนตัวเล็กหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ สมองเริ่มขาวโพลนตั้งสติไม่อยู่เมื่ออยู่ใกล้เขาในระยะที่ตัวติดกันขนาดนี้ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายชายประจำตัวเขากำลังทำให้หัวใจเธอเต้นแรงแทบหลุดออกมา "ไม่ได้เจอกันนานตัวสั่นขนาดนี้เลยสินะ" เสียงทุ้มก้มลงกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด แตะจมูกบริเวณแก้มนวลเนียนลากลงมายังลำคอระหงหอมกลิ่นเนื้อสาว "ขยับออกไปก่อนได้มั๊ยคะ นีนอึดอัด" มือเล็กผลักอกแกร่งให้ถอยห่างออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล "ไม่ มีอะไรพูดมา" ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหาหรือส่งข้อความหาเขาเลย มีแต่เขาเองที่ทั้งโทรและส่งข้อความหาตลอดในตอนที่...จะเอา เท่านั้นแหละ! "นีนไม่ต้องการเงินของคุณ" เธอเงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม "หึ เธอให้ฉันฟรีๆ งั้นสิ" เดกซ์เตอร์กระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนจะยอมถอยออกมาเล็กยกแขนขึ้นกอดอกมองคนตัวเล็กกำลังควานหาของในกระเป๋าสะพาย "เงินของคุณ เอาคืนไปค่ะ เราพอแค่นี้เถอะนะคะ" เธอยื่นสมุดบัญชีเล่มนั้นคืนให้แต่เขาไม่ยอมรับเลยวางไว้บนโต๊ะแทน "…อืม…" ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคอราวกับกำลังใช้ความคิดอยู่ "นีนไม่ต้องการเป็นที่ระบายความใคร่ของคุณอีก ได้โปรดปล่อยนีนไปตามทางของตัวเองเถอะนะคะ" "อืม ฉันชักจะสนใจทางของเธอแล้วสิ" ชายหนุ่มยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงก้มมองคนตัวเล็กอย่างคนเป็นต่อและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้มากที่สุดถึงแม้ข้างในใจของเขามันร้อนแค่ไหนก็ตาม ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเป็นคนเอ่ยปากจบความสัมพันธ์อย่างนี้กับเขามาก่อน... "คุณเดกซ์!…" เธอค้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ "เธอเป็นคนแรก...และคนสุดท้าย และครั้งสุดท้ายที่ได้พูดแบบนี้กับฉัน!" "นีนจะพูด จะพูดจนกว่าคุณจะยอมปล่อยนีน" เธอรีบเถียงขัดแย้งเขมในทันที "ทำไม! ฉันให้เธอไม่มากพอหรือไง เธอได้มากกว่าผู้หญิงที่ผ่านมาของฉันไม่รู้ตั้งกี่เท่ารู้ไว้ซะด้วย!" มือใหญ่กำข้อมือเล็กจนแทบแหลกคามือ ความใจเย็นที่เขาพยายามสร้างมันขึ้นมาแทบจะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป "เงินแบบนั้นนีนไม่เอา นีนไม่อยากขายตัวเองกิน ไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากทำ เข้าใจมั๊ยว่านีนไม่อยากทำ! ปล่อยนีน ฮึกก..." เธอเอ่ยเสียงแข็งจ้องมองเขาพร้อมๆ กับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม ทั้งเจ็บกายและเจ็บใจที่โดนเขาย่ำยีเธอไม่รู้กี่ครั้ง ดูถูกเธอไม่รู้กี่หน "นีนไม่เคยแตะต้องเงินของคุณแม้แต่ยูโรเดียว" "เธอคิดจริงๆ หรอว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอม" เสียงเข้มเอ่ยราบเรียบผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ แต่ยังคงสายตาที่เกรี้ยวกราดใส่เธอเช่นเดิม "ยอมหรือไม่นีนไม่ทราบค่ะ แต่นีนจะไปแล้ว อีกอย่างก็มีผู้หญิงอีกมากมายที่ต้องการเงินของคุณ นีนไม่มีความจำเป็นสำหรับคุณเลยนะคะ" "หึ รู้ก็ดีว่าเธอไม่มีความสำคัญอะไรกับฉันเลย แต่จะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อฉันยังอยากสนุกกับเธอกับร่างกายของเธอกับหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอที่มันเต้นแรงแทบระเบิดทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ฉัน" "......." "เธอรู้สึกอะไรกับฉันอย่างงั้นหรอนีน รักฉันหรือไง" นิ้วใหญ่จิ้มหน้าอกข้างซ้ายของเธอที่กำลังเต้นแรงตึกตักเร็วระรัวเมื่อได้ยินคำถามนั้นของเขา "ค่ะ รู้สึก แต่นีนรู้สึกเกลียดคุณมากกว่า ฮึก..." เธอพยายามกลั้นน้ำตาแล้วเอ่ยออกไป ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมองชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าว "งั้นก็เกลียดฉันมากๆ เพราะฉันจะร้ายกับเธอมากขึ้นด้วยเหมือนกัน" มือหนาตวัดนิดเดียวคนตัวเล็กก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนที่เธอจะได้พูดหรือคัดค้านอะไรก็โดนริมฝีปากหยักหนากดจูบลงมาอย่างรุนแรง กลิ่นคาวเลือดค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเมื่อเธอขบเม้นริมฝีปากต่อต้านเขา ชายหนุ่มล็อกแขนเธอไขว้หลังไว้จากนั้นอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงานด้วยแขนกำยำอีกข้าง เธอดิ้นรนต่อสู้เขาถึงที่สุด สิ่งของที่วางอยู่บนนั้นกระจัดกระจายลงพื้น งานสำคัญต่างๆ ถูกเขาและเธอปัดตกจนหมด "อึก อื้อ..อื้อ..." หญิงสาวร้องอู้อี้ในลำคอ ฟังไม่เป็นศัพท์ เขาจงใจบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างแรงจนเธอเผลออ้าปากร้องและใช้จังหวะนั้นส่งลิ้นร้อนเข้าไปดูดดึงทักทายโพรงปากนุ่ม เร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจจนเธอหายใจติดขัดและเริ่มผ่อนแรงพยศเขาจึงยอมละริมฝีปากออก ผลัก! เธอใช้โอกาสนั้นผลักเขาออกสุดแรงจนร่างสูงใหญ่ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที "ฮึ่ม! นีน!!" เดกซ์เตอร์ขบกรามแน่น เรียกหญิงสาวเสียงดังก่อนจะรีบก้าวเท้าตามไป ร่างอรชรชนเข้ากับชายสูงวัยที่กำลังเปิดประตูเข้ามา แค่มองครู่เดียวเธอก็รู้ว่าคนที่เธอพึ่งชนนั้นคือท่านประธานใหญ่หรือเจ้าของมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่และยังเป็นท่านพ่อของคนที่ทำร้ายเธอเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะกล่าวทักทายหรือขอโทษอะไรทั้งนั้นนอกจากก้มโค้งต่ำให้แล้วรีบวิ่งไปกดปุ่มเปิดลิฟต์อย่างลนลาน ท่ามกลางความงุนงงของธีโอดอร์ที่มองเธอสลับกับลูกชายตัวแสบ เลขาที่นั่งอยู่หน้าห้องก็ได้แต่ก้มหน้าอยู่ทั้งอย่างนั้น เดกซ์เตอร์ยกมือคลึงขมับเบาๆ พ่นลมหายใจที่แสนจะหงุดหงิดออกมาเพราะโดนขัดจังหวะ เขากลอกตาไปมาหลายครั้งก่อนจะเอ่ยทักทายคนที่พึ่งเดินเข้ามา "ท่านพ่อมีอะไรครับ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more