“เขาบอกว่าหมาหอนเพราะเห็นผี...” รามแกล้งเอ่ยบอกเสียงเย็นยะเยือกแล้วก้าวเดินไปที่ห้องพักอย่างรวดเร็ว
“นายรามรอฉันด้วย”
หนูนาหน้าซีดเผือดรีบวิ่งตามทันที มือบางเย็นเฉียบจับแขนรามไว้แน่นร่างเล็กเขยิบเข้ามาจนแนบชิดกับร่างกำยำ รามแอบซ่อนรอยยิ้มมองคนตัวเล็กที่ทำท่าหวาดกลัวก็นึกสงสารอยู่ไม่น้อย
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักรามก็ต้องปวดหัวอีกรอบ คนตัวเล็กรีบเดินไปทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงนอนขนาดกลางแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปงโดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่ยืนเท้าสะเอวมองอย่างฉุนๆ
“หนูนา!” รามตะโกนเรียกเสียงดังแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบไม่ยอมตอบ
“หนูนา! ขยับไปหน่อยสิจะให้ผมนอนตรงไหน”
หญิงสาวไม่เอ่ยตอบผงกหัวมองเจ้าของห้องที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่แล้วชี้มั่วๆ ไปแถวพื้นกระดาษแข็งๆ ที่ชายหนุ่มยืนอยู่
“จะให้นอนได้ไง พื้นห้องแข็งจะตาย” รามบ่นเสียงดังอย่างหัวเสีย หนูนายิ้มหวานโยนหมอนให้ใบหนึ่งแล้วเอ่ยตัดบททันที
“ราตรีสวัสดิ์
