“เอ่อ...ทุกคนครับผมว่าถึงเวลาที่ไทยมุงจะสลายตัวได้แล้วนะครับ พ่อเลี้ยงกำลังตรงดิ่งมาแล้วครับ”
ชาญเอ่ยขัดจังหวะทุกคนแล้วชี้ไปที่เรือนกล้วยไม้ซึ่งพ่อเลี้ยงกำลังเดินลงมาพร้อมกับแม่เลี้ยงคนสวยเมื่อเอ่ยบอกทุกคนเสร็จแล้วชาญก็ทำท่าจะโกยแนบคนแรกแต่ถูกเสียงหนักๆ ตวาดเรียกไว้เสียก่อน
“ไอ้ชาญ! มึงจะไปไหน” พ่อเลี้ยงตะโกนเรียกแต่ไกลเมื่อเห็นหนึ่งในสามทหารเสือกำลังจะวิ่งหนีตน
“ไม่ทันแล้วกู”
ชาญบ่นงึมงำทำหน้ามุ่ยกวักมือเรียกคนอื่นๆ ให้อยู่เป็นเพื่อน แต่ทุกคนต่างก็ส่ายหน้าปฏิเสธพากันเดินเข้าไปกินข้าวในโรงครัวจะมีเหลืออยู่ก็แค่ราม อักษราภัคและสนเพื่อนรักเพื่อนตาย
“พี่หนูนา”
รดาเดินเป็นวิ่งเข้ามาสวมกอดผู้จัดการส่วนตัวไว้แน่นด้วยความคิดถึง อักษราภัคเองก็กอดหญิงสาวที่ตนเองรักเหมือนน้องสาวไว้แน่นด้วยความคิดถึงไม่แพ้กัน
อักษราภัคลอบสังเกตเห็นว่ารดายิ้มได้กว้างสดใสไม่ฝืนยิ้มเหมือนตอนอยู่ในโลกมายา ผิว
