ฉันกับเพื่อนเรียนเสร็จก็พากันรีบเดินออกจากห้องเพราะต่างคนมีสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ เรียนแทบจะไม่รู้เรื่องตามันคอยแต่จะปิดอยู่ตลอดเวลา ฉันเองยังรู้สึกปวดเมื่อยตามร่างกายอย่างแสนสาหัสแม้จะกินยาต่างๆบรรเทาลงบ้าง ฉันรู้ว่าวันนี้หน้ามันโทรมดูอิดโรยคนอื่นที่มองดูคงคิดว่าฉันไปทำอะไรมาหรือเปล่า อีกอย่างยังรู้สึกแฮงค์เมื่อคืนดื่มหนักจนเมาไม่มีสติ เผลอไปชวนผู้ชายกลับห้อง แถมเธอเป็นเดินตามเขาไปเองไม่ขัดขืนชวนใครไม่ชวนดันไปชวนพี่ไนท์กี้ที่ฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้า ฉันเป็นคนไม่ชอบคนหล่อไม่อยากมีแฟนหล่อเพราะมันทำให้ชีวิตวุ่นวายปวดหัว
"อันดา เมษา แกสองคนจะกลับเลยหรือว่าจะไปไหนต่อหรือเปล่า" น้ำใสมันถามขณะที่เราสามคนกำลังลงลิฟท์มายังชั้นล่างของตึกเรียน ฉันหันไปมองหน้ามันที่กำลังรอฟังคำตอบ
"ไม่ล่ะ ฉันจะกลับเลยห่วงนอนไม่ไหวอยากกลับไปนอนมากๆเมื่อคืนก็ยังแฮงค์ ต่อไปนี้ฉันไม่ควรแตะต้องแอลกอฮอล์มันทำให้ฉันยังปวดหัวมาก
