Bir insanın hayatı nasıl başlarsa öyle gidiyordu sanırım. Benim hayatımda hep eksilerle başlamış ve eksile, eksile devam ediyordu. Ne zaman yüzüm gülecek gibi olsa sonrası daha fazla acı, daha fazla kederle bitiyordu. Hayattan çok fazla istediğim birşeyde yoktu aslında birazcık huzur, birazcık sevgi. Kızların sevgisi herşeyime ilaç gibi gelsede huzur denen şey beni hiç bulmuyordu.
Çocuk olmadan büyüdüm, genç kız olup hayaller kuracağım yaşta evlendirildim. Evliliğin ne olduğunu bilmeden iki çocuğun sorumluluğunu taşıyorum. Ben hala neyim, ne olacağım, hayatım hep böylemi devam edecek derken hep bir fazlasıyla hayat üstüme, üstüme geliyor. Oysaki ne çok hayallerim vardı. Okulu bitirip öğretmen olacaktım. Çocuklara hep iyiliği öğretip iyi insanlar yetiştirmek için, küçük adımlar atıcaktım.
