“เพชร! นี่เธอยังไม่ไปบริษัทอีกรึ.....สายแล้วนะ”
เสียงบาดหูที่ดังอยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะทกสะท้าน เขาได้แต่เมินหน้าไปทางอื่น.....ที่จะไม่เห็นตัวตนเจ้าของเสียงนั่น
“พราวพูดกับเพชร.....หูหนวกรึไง!” พราวพิลาศไม่พูดเปล่าก้าวเข้าไปดึงแก้ววิสกี้ในมือของผู้เป็นสามีอย่างถืออำนาจ
“เพชรดื่มมากไปแล้ว!......ไม่เป็นอันทำงานทำการ”
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน.....” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแต่ถูกอีกฝ่ายยึดแขนเสื้อไว้
“ดื่มเพื่อให้ลืมมุจลินทร์รึไง......สมน้ำหน้ามัน! อยากทำให้พราวเสียใจมันก็ต้องเจอแบบนี้ ป่านนี้คงเสียใจไม่เป็นผู้เป็นคน....เป็นหม้ายขันหมากตั้งแต่ยังสาว ใครรู้เขาจะอยากเอาไปเป็นเมีย พี่คินเหรอ?......ป่านนี้มีเมียแหม่มอยู่เมืองนอกแล้วกระมัง พราวจะทำให้มันทุกข์ทรมาน อย่าได้สมหวังกันไปชั่วชีวิต!”
เพชรภูมิมองรอยแสยะยิ้มนั้นด้วยความขยะแขยง นี่หรือคืออดีตดาวมหาลัยที่ใคร ๆ อยากครอบครอง เขา
