เป็นเวลาไม่นานที่ตาสุขคนขับรถพามุจลินทร์เข้าไปถึงบริเวณสนามบินที่ทั้งผู้คนและการจราจรคับคั่งภายใต้ท้องฟ้าในยามค่ำคืน หญิงสาวซึ่งนั่งบนเบาะรถด้านหลังกุมมืออันเย็นเฉียบของตัวเองมาตลอดทาง เธอคิดวกไปวนมาถึงคนที่ไม่ได้พบมานานนับปีอยู่อย่างนั้น เขาจะเป็นอย่างไร?.....เขาจะยังโกรธเธอหรือไม่?.....เขามีใครที่โน่นบ้างหรือยัง?
“คุณลินครับ.....ถึงแล้วครับ จะนั่งรอในรถไหมครับ เดี๋ยวผมจะลงไปรับคุณอนาคินเอง”
เสียงของชายวัยกลางคนทำลายภวังค์ของหญิงสาวที่กำลังเลื่อนลอยและสับสน มุจลินทร์ยิ้มกับตาสุขก่อนจะเอ่ยขึ้น
“เดี๋ยวลินเข้าไปรับพี่คินด้วยก็ได้ค่ะ”
ว่าแล้วร่างบอบบางจึงย่างลงจากรถยนต์คันหรูสีดำสนิทซึ่งเข้ามาจอดเทียบด้านหน้าบริเวณผู้โดยสารขาออก มุจลินทร์ก้าวเข้าไปด้านในที่มีชาวไทยและต่างประเทศเดินสวนไปมามากมายโดยมีคนขับรถเดินตามมาด้านหลัง
