เซนะแปลกใจมากเมื่อคนที่มารับตัวเขาออกมาจากที่คุมขังไม่ใช่พ่อแม่ แต่เป็น ‘ชิออน’ ไอ้ผู้ชายที่มีดีแต่หน้าตาที่เซนะเกลียดนักเกลียดหนาคนนั้น
“เป็นนาย!! ได้ไง!?” เซนะตกใจเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่ม
ชายหนุ่มตัวสูงท่าทางเย่อหยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมพรางถอนใจเบื่อหน่าย
“อย่าพูดมาก รีบเดินสิ” เขาสั่งพร้อมดันร่างเล็กแต่แอบอวบของเซนะให้เดินต่อไปข้างหน้า
“ดะ เดี๋ยว นี่นายเป็นคนช่วยฉันหรอ?”
“ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วใครมันจะมีปัญญาพานายออกมาได้” ชิออนว่าพรางดึงกึ่งลากเซนะให้เร่งรีบมุ่งหน้าไป
‘อย่างเขาเนี่ยนะ’ เซนชินทำหน้าฉงน แต่ช่างก่อนเถอะตอนนี้มีเรื่องอื่นที่น่าห่วงกว่า
“ง…งั้นช่วยเพื่อนฉันด้วยสิ” เซนะกำชายผ้าคลุมชิออนแน่นหวังฉุดให้ร่างสูงหยุดเดิน
“มันเกินความสามารถฉัน หยุดปากนายแล้วรีบไปเสียที ก่อนที่จะไม่มีโอกาส!” ชิออนว่าเป็นเชิงขู่และเขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ นี่กว่าจะช่วยเคลียร์ให้สภาปล่อยตัวเซนะได้ เขาถึงกั
