12
กว่าที่จะรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ก็พอดีกับที่ประตูห้องใหญ่ปิดลงดังปัง ใบหน้าสวยหันไปมองประตูห้อง ก่อนหันกลับมาหาคนที่พาเธอเข้ามาในห้องอันมืดมิด แต่ครู่เดียวไฟในห้องก็สว่างไสวด้วยมือราชันย์ซึ่งยืนอิงตัวเองกับโต๊ะทำงานสีดำสนิท ที่มองมาเหมือนกำลังสะกดจิต
สองแขนกำยำสอดไขว้เข้าหากัน เท้าแข็งแกร่งยื่นล้ำออกมาเกี่ยวไขว้กันไว้เบื้องหน้า ดูเหมือนกับว่ามันเรียบเรื่อยเฉื่อยชา แต่กันติชาก็รู้ดีแก่ใจว่า ถ้าเธอพลั้งเผลอเพียงแค่นิด ราชันย์จะกระชากดึงรั้งกายเธอเข้าไปอิงแอบแนบชิดเหมือนกับที่เคยเป็นมาทุกครั้งที่มีการอยู่ใกล้ชิด
สองหนุ่มสาวยืนจ้องตากันอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่คนร่างเล็กกว่าจะสู้ประกายตาคมกริบนั้นไม่ไหวเมินหลบพร้อมหัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ
“คุณมีอะไรจะคุยกับหนู รีบพูดเถอะค่ะ หนูเหนื่อยและง่วง อยากกลับไปพักผ่อน” กันติชาพูดยาวยืดและรัวเร็วจนแทบจะหายใจหายคอแทบไม่ทัน เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่พูดเสียก่อน เดี๋ยวชา
