ดวงตาหวานค่อยเปิดปรือขึ้นช้า ๆ อย่างงุนงง รู้สึกถึงไออุ่นของบางสิ่งบางอย่างโอบอุ้ม ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหู
“ หลับสบายดีหรือไม่ ”
ซูเม่ยหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นนอนหนุนท่อนแขนแข็งแรงของเขาอยู่ ไออุ่นที่รู้สึกก็คงจะมาจากแผงอกกว้างและแขนอีกข้างที่กอดกระชับเอวคอดของนางเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั้นอยู่ห่างนางเพียงคืบ ดวงตาดุดันอยู่เสมอบัดนี้มีแววอ่อนโยนเคลือบเจือ
หากเป็นเมื่อก่อน ซูเม่ยคงจะกรีดร้องออกมาอย่างตื่นกลัว แต่ยามนี้นางรู้ดีเหลือเกินว่าชายผู้นี้คอยช่วยเหลือนางอยู่เสมอ ดังวาจาที่เขาเคยลั่นเอาไว้
เจ้าจะปลอดภัยในอ้อมกอดข้า
หัวใจอุ่นวาบก่อนแผ่ซ่านไปทั่วเรือนกาย
“ สะ... สบายดี ”
“ ต้องสบายแน่อยู่แล้ว เพราะเจ้ามีข้าคอยให้ความอบอุ่น แล้วยังเจ็บที่ตรงนั้นหรือไม่ ” เขาหรุบตาลงต่ำไปยังเบื้
