3
1053 Words
ครางเสียงสูงในลำคอ ก่อนหญิงสาวคนดังกล่าวจะเอียงใบหน้ามองออกไปนอกตัวรถเห็นประตูทางเข้าสนามบิน รวมถึงภีมพล สามีของเพื่อนสนิทลากกระเป๋าไปยังทางเข้าสนามบิน ปาลิตาตกใจเล็กน้อยรีบลนลานถือกระเป๋าใบเล็กก้าวเท้าลงจากรถ
“โทษทีนะอาย ปริมหลับสนิทไม่รู้ตัวเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่หลับเอง”
“จ้ะ” ปาลิตายิ้มรับ
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะลุง”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ คุณหนูอาย คุณภีม”
“ค่ะ ไว้อายจะซื้อของฝากมาฝากนะคะ”
“ขอบคุณมากๆ ครับ”
“ป่ะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” อารยาบอกลาลุงคนขับรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะจับมือเพื่อนสาวตามสามีหนุ่มเข้าไปข้างใน ตรงดิ่งไปยังเคาร์เตอร์เช็คอินของสายการบินแห่งหนึ่ง ทั้งสามกำลังจะเดินทางไปยังจังหวัดเชียงราย มีจุดประสงค์แตกต่างกัน ภีมพลกับอารยานั้นไปดูงาน ส่วนปาลิตานั้นกลับบ้านเกิดเมืองนอนของตนเอง
“ยังพอมีเวลาอีกเกือบชั่วโมง สาวๆ หิวไหมครับ อยากกินอะไรรองท้องหรือเปล่า ชั้นสองมีร้านอาหารเพียบเลย”
ภีมพลลดมือลงหลังจากดูเวลาเสร็จ เขาอยู่ในชุดไปรเวทสบายๆ แต่ดูหล่อเหลาในสายตาของอารยารวมถึงสาวๆ คนอื่น คอยมองมาอยู่ได้ ถูกภรรยาเด็กของเขาใช้สายตาจิกไปหลายคนแล้ว เขาเห็น แต่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมองตนเองเหมือนกัน ไม่โสดแล้วครับ
“อายหิวค่ะ อาภีมขา เราเข้าไปกินข้างในนะคะ”
“ได้สิ ข้างในก็ดีเหมือนกัน”
ภีมพลจุ๊บแก้มเมียเด็กแสนดื้อแสนงอนแสนขี้อ้อน เรียนจบปริญญาโทสมใจแล้วหมดเวลาบ่ายเบี่ยงเรื่องมีเจ้าตัวเล็กซะที เขาอยากมีลูกจะแย่ ออดอ้อนทุกวันอารยาก็ไม่คล้อยตามสักทีอ้างตลอดว่าตัวเองยังเด็ก ใช่ หล่อนยังเด็ก แต่เขาแก่แล้วนะ ปีนี้ก็สามสิบ เอ่อ... ชั่งเรื่องอายุเถอะ ยิ่งนับยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแก่เกินกว่าจะเป็นสามีของแม่จอมดื้อแสนน่ารักคนนี้
ภาพตรงหน้าช่างหวานชื่น ตัดภาพมาที่หล่อนกับเมืองเหนือ เหมือนหนังคนละม้วนเลย ปาลิตาคอยลอบมองด้วยความอิจฉาก่อนจะเดินตามหลังสองคนเงียบๆ ผ่านจุดตรวจบัตรโดยสารเข้ามาข้างใน ผู้คนในช่วงเช้าวันเสาร์ค่อนข้างวุ่นวาย ถูกคนเดินตัดหน้าไปหลายคนแต่ปาลิตาไม่คิดมากเพราะตัวเองเป็นคนเดินช้าอยู่แล้ว ก็เลยได้แต่ส่งยิ้มให้ทุกคน แม้จะรู้ว่าเครื่องสแกน ไม่ส่งผลเสียอะไรต่อร่างกาย แต่ก็อดหวั่นๆ ไม่ได้ในช่วงที่เดินผ่าน นี่แหละคือสาเหตุว่าทำไมช่วงนี้อารมณ์ถึงไม่คงที่ หลับง่าย กินน้อย ร้องไห้บ่อย แถมยังเผลอไปแสดงความน้อยใจใส่เมืองเหนือตั้งหลายครั้ง ทำไปทำไมก็ไม่รู้ ทั้งที่แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยสนใจไยดี
ดราม่านิดเดียวน้ำตาจะไหลอีกตามเคย ปาลิตารีบเช็ดมันออก ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อซับน้ำตาและเติมหน้าเติมปากอีกนิด ไม่ให้ซีดเซียวเหมือนซากศพเดินได้
ผู้หญิงเราแม้ไม่สบาย แต่ก็ต้องสวยต้องทำตัวเองให้น่ามอง ทั้งสามเดินทางมาถึงสนามบินปลายทางในเวลาเที่ยงเศษๆ อารยาลดกระจกรถลงสูดกลิ่นความบริสุทธิ์ของอากาศทางภาคเหนือ ช่วงนี้หน้าฝน ถือเป็นโชคดีที่ไม่ค่อยมีแดด ไม่อย่างนั้นคงหมดสนุก
รถเช่าจากสนามบินเคลื่อนขึ้นเหนือเรื่อยๆ มายังอาณาเขตไร่ชาแห่งหนึ่ง กว้างสุดลูกหูลูกตา ซึ่งเป็นบ้านของคนตระกูลเตชะราช เจ้าของคือคุณเปรม เตชะราช
“อาย ชวนคุณภีมเข้ามาเที่ยวในบ้านก่อนสิ กินมื้อเที่ยงด้วยกัน อาหารที่บ้านอร่อยทุกอย่างเลยนะ แม่ครัวที่นี้ฝีมือดีมาก”
“โฆษณาซะน่าลองเลยว่าจะอร่อยแค่ไหน แต่เราอยู่ตามคำชวนไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ พอดีอาภีมมีนัดแล้วส่วนอายก็ต้องตามไปเกาะแข้งเกาะขา แต่ไว้ถ้ามีเวลาว่าง อายจะกลับมาเที่ยวบ้านปริมแน่นอน บรรยากาศข้างในไร่ดีขนาดนี้ ไม่พลาดหรอก”
“เสียดายจังเลย โอกาสหน้าต้องมาแวะจริงๆ นะ บอกล่วงหน้าด้วย ปริมจะเข้าครัวทำอาหารให้อายชิมเองกับมือเลย”
“ได้จ้ะ สัญญาสามนิ้วเลย”
“เกี่ยวก้อย” สองสาวส่งยิ้มให้กันทีโลกสดใสขึ้นเยอะ
ในสายตาภีมพลทั้งสองเล่นกันเป็นเด็กๆ แต่ก็เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดู อารยากับปาลิตาเป็นเพื่อนเรียนปริญญาโทด้วยกัน ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอดจนกระทั่งเรียนจบตามหลักสูตร ปาลิตาถือเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เหมือนกับสมัยปริญญาตรีที่อารยาสนิทกับฟ้าใส
“ปริมเข้าบ้านนะ เดินทางปลอดภัยจ้ะ” ปาลิตาส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาวคนน่ารัก ก่อนเลยผ่านไปส่งยิ้มให้หนุ่มหล่อคนขับรถ “ขอบคุณคุณภีมนะคะ ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งปริมถึงหน้าบ้าน”
“ผมกับอาย เราสองคนเต็มใจครับ มาส่งน่ะดีแล้ว อายจะได้ไม่บ่นเป็นห่วงปริม”
ภีมพลเว้นระยะห่างเสมอในการพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟน เขามีความเป็นผู้ใหญ่สูงมาก วางตัวดี ไม่เคยทำให้อารยาเสียใจเลยสักครั้งหลังจากตกลงหมั้นหมายและแต่งงานกัน
“โอกาสหน้า ปริมขอเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ”
“อาย ปริมไปแล้วนะ บ๊ายบายจ้ะ”
โบกมือโบกไม้บอกลาเพื่อนสาวแสนน่ารัก รู้จักกันไม่นาน แต่ปาลิตาก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจของอารยา
“จ้ะ บ๊ายบาย ไว้เจอกัน”
โบกมือลากลับ มองกระทั่งเพื่อนลงจากรถเดินถือกระเป๋าเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ภายในไร่ชาเตชะราช มองตามกระทั่งลับสายตา สามีหนุ่มสุดหล่อจึงออกรถขับเคลื่อนช้าๆ ออกจากอาณาเขตบ้านทรงไทย
- Writer
