“ขอบใจเอ็งมากลั่นทม... แต่ตอนนี้ข้าคงกลืนอะไรไม่ลง ข้าอยากเจอราตรี อยากเห็นหน้าไอ้แดงลูกข้าเหลือเกิน”
เชิดรำพึงรำพัน ซ่อนเสียงสะอื้นในใจ ความเจ็บปวดกำลังแล่นร้าวอยู่ในอก ด้วยไม่อยากร้องให้น้องเมียเห็นจึงเงยหน้าขึ้นมองหมู่ดาวบนฟ้า แท้จริงแล้วเพื่อสะกดกลั้นหยาดน้ำตาไม่ให้รินไหลออกมาให้เห็น ในวันที่หัวใจแหลกสลายยับเยินไม่มีชิ้นดีเมื่อรู้ว่าราตรีตัดสินใจไปเป็นของคนอื่น
ในเวลาต่อมา หลังจากนั่งครุ่นคิดจนเริ่มทำใจได้ เสร็จจากอาบน้ำเชิดก็ออกมานั่งผึ่งลมอยู่ที่ชานเรือน ลั่นทมปูเสื่อพร้อมกับตั้งสำรับอาหารเอาไว้รอท่า
เรื่องที่ได้รู้ว่าราตรีพาลูกชายย้ายไปอยู่กับกำนันทองผู้เป็นสามีใหม่ทำให้เชิดรู้สึกเจ็บจุกอยู่ในอกจนแทบกระอัก ข้าวปลากลืนไม่ลง หากแต่ความหิวและอ่อนระโหยโรยแรงจากการเดินทางแรมรอนมาหลายวัน ก็ทำให้ต้องจำใจฝืนกลืนข้าวคำน้ำคำ แม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยความขมขื่นสุดจะบรรยาย
“พี่จะไปหาราตรี”
