“ไม่ต้องพาดพิงมาถึงแม่ฉันได้ไหมพี่เชิด... แล้วก็ไม่ต้องเหมารวมฉันเข้าไปด้วยล่ะ”
ถ้อยคำของพี่เขยทำให้ลั่นทมรู้สึกโกรธขึ้นมาน้อยๆ แต่พอนึกอีกทีเชิดก็พูดถูก
“ข้าพูดจริงนี่หว่า... เสียแรงที่ข้ารักนังราตรีพี่เอ็ง ไร่นาข้าก็ยกเป็นสินสอดจนหมดสิ้น แต่มันกลับทรยศต่อความรักของข้าอย่างที่เอ็งก็ได้เห็นมาแล้ว”
“ไร่นาของพี่เชิดพี่ราตรีขายไปหมดแล้วหลังจากย้ายไปอยู่กับกำนันทอง ตอนนี้คงไม่เหลืออะไรให้พี่เชิดเอาคืน”
ลั่นทมบอกไปตามตรง
“เอาคืน... ใช่สิ บางทีครอบครัวเอ็งสมควรต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำเอาไว้กับข้า”
เชิดพำพึงรำพันด้วยความน้อยใจเหมือนคนพาล จู่ๆ ก็กัดฟันกรอดด้วยความลืมตัว ก่อนจะเดินตรงรี่เข้าหาลั่นทมด้วยความโกรธที่ควบคุมเอาไว้ไม่ได้
“จะให้ชดใช้ยังไง... มันไม่เกี่ยวกับฉันนะพี่เชิด”
ลั่นทมเชิดใบหน้าถามด้วยความสงสัย
“มันขายที่นาซึ่งเป็นสินสอดของข้าจนหมดเกลี้ยง ต
