มันไม่รอให้ฉันอธิบายอะไรอีก เพราะมันรู้ว่าฉันไม่พูดสิ่งที่มันอยากรู้แน่ ๆ มันก็เลยเดินหนีฉันไปอีกรอบ ฉันถอนหายใจหนัก ๆ คิดในใจว่าฉันกับมันจะวิ่งตามกันตลอดทั้งวันเลยรึไง เอาเถอะ ฉันว่าฉันเข้าใจมันนะ
ให้ตาย ฉันจะวิ่งเต้นเป็นอีบ้าไปเพื่ออะไรวะ ขนาดเจ้าตัวแม่งยังไม่สนใจเลยว่าตัวมันจะเป็นยังไง ฉันเซ็ง
ฉันจิ๊จ๊ะอยู่ครู่ใหญ่ คิ้วย่นเข้าหากันด้วยความหงุดหงิดและกะจะหาทางไปที่อื่นก็ต้องชะงักเมื่อนัยน์ตาฉันสบเข้ากับใครบางคนที่ตามหลังมา ใจฉันก็วูบลง ขาก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
ไอ้ภาม…!
ไอ้เวรนั่น!
“พาเพื่อนวิ่งหนีออกมาทำไม กลัวอะไรเหรอเนล?” มันแค่นหัวเราะ แต่ตามันกลับไม่หัวเราะด้วย “หรือกลัวเพื่อนจะรู้ความชั่วของตัวเอง?” มันยิ้มแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้ ในขณะที่ฉันขยับถอยหนีจนหลังชิดกับกำแพงเข้าตอนไหนไม่รู้ นัยน์ตาฉันจ้องมันนิ่งอย่างไม่ละ แอบเหลือบไปไกลๆ หวังว่านุ่นจะเดินมาในเร็ว ๆ นี้เพื่อลากคอมันออกไป
