ฉันกับนนท์เหมือนคนที่วนมาเจอกันเพื่อสนองสัญชาตญาณดิบ พอถึงห้องปุ๊ป เขาก็เปลี่ยนท่าทีจากใบหน้าเรียบเฉย เป็นคนที่แสดงออกถึงความต้องการที่พุ่งทะยานจนเกินควบคุม คนตัวสูงผลักฉันลงกับเตียงดังตุบ ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันจนฉันได้แต่นอนกะพริบตาปริบๆ เพราะความมึนเล็กๆ
ร่างคนตัวสูงสวมทับอยู่ด้านบน เป็นเสี้ยววินาทีที่เราสบตากัน เสียงหายใจเริ่มหอบหนักแปรผันตรงกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ถี่กระชั้นขึ้น แรงเสียดสีระหว่างเสื้อผ้ากระตุ้นสัญชาตญาณให้ตื่น มือของนนท์ข้างนึงสอดเข้ามาที่เอวแล้วดันร่างฉันไปแนบชิด
“รีบเหรอ?” ฉันหัวเราะเล็กๆ คนตัวสูงกระตุกยิ้มก่อนจะขยับร่างเข้ามาใกล้ ใช้มือข้างนึงรั้งท้ายทอยเข้าไปหา
ฉันชอบเวลาที่ได้มองตานนท์ แต่บางครั้งฉันก็เกลียด เพราะฉันไม่แน่ใจว่าเขากำลังมองอะไรอยู่
ฉันหรือใคร...
มันเป็นอีกครั้งที่ฉันคิดถึงวันเวลาเก่าๆ ที่เราย้อนคืนกลับไปไม่ได้ ฉันถามตัวเองหลายรอบว่าตอนที่ฉ
