EP4.2 ll คนอย่างเนล [2]
1057 Words
“ไม่ได้อ่ะ”
“ทำไมอ่ะ?” เขาหัวเราะเพราะเขาคงคิดไว้แล้วแน่ๆ ว่าฉันต้องปฏิเสธ เขาแค่อยากจะฟังเหตุผลที่ฉันเอามาอ้างเฉยๆ
“ไม่บอกแล้วกันนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัว”
“เรื่องส่วนตัวหรือแฟน เอาให้แน่”
“จะเซ้าซี้ทำไมวะ บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไง” ฉันจิ๊จ๊ะอย่างเซ็งจัด ขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืด คนตัวสูงหัวเราะก่อนจะหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าอาคารจอดรถจนไปหยุดที่ชั้นสี่ ยิ่งรู้ว่าฉันรีบ นนท์ก็ยิ่งทำตัวชิล ค่อยๆ ขยับรถเข้าที่จอดแบบโคตรช้า
“อ่ะ ไม่ก็ไม่” นนท์ว่าแต่หน้าเขาดูเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันเอ่ย
น้ำเสียงอ้อยอิ่งนั่นดังขึ้นพร้อมๆ กับที่คนตัวสูงดับเครื่อง และหมุนเกียร์เพื่อจอดรถให้เข้าที่
“แล้วจะเสร็จเมื่อไหร่ นานมั้ย?”
“สองสามชั่วโมงได้ ทำไม จะรอเหรอ?”
“ใช่ เดี๋ยวจะรอ เราจะกลับหอนนท์ด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
ฉันแสยะยิ้มแหย เมื่อฟังสิ่งที่นนท์พูดจบ ฟังแล้วดูเหมือนจะเป็นสุภาพบุรุษแสนดีมารับมาส่งฉันใช่มั้ยล่ะ แท้จริงแล้วจุดประสงค์เดียวของนนท์ก็แค่รอฉันเพื่อที่เราจะได้กลับด้วยกันและสานต่ออะไรที่ค้างไว้ให้จบ
สงสัย ช่วงที่ฉันหายไป เขาคงจะอดอยากอยู่พอตัวอ่ะ ถึงได้มาเร้าหรือฉันขนาดนี้
“ได้” ฉันตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมระบายยิ้มหวานให้คนตัวสูงตายใจ
รอแค่สองสามชั่วโมงเหรอ... ไม่มีทางอ่ะ ฉันจะอยู่ยันมืดค่ำ และปล่อยให้นนท์รอจนง่อยกระรอกซะให้เข็ด ฉันก็พูดขอไปทีเฉยๆ ทั้งนั้นแหละ คนอย่างฉันเชื่อใจได้ที่ไหน ขนาดฉันยังไม่เคยไว้ใจตัวเองเลยนะ
“งั้นเสร็จแล้ว เนลจะโทรหานะ” ฉันตัดบทสนทนาก่อนจะหยิบกระเป๋า จัดแจงทุกอย่างให้เสร็จสรรพ วินาทีที่ฉันกำลังจะเปิดประตูรถ จู่ๆ แขนข้างนึงฉันก็ถูกคว้าเพื่อหยุดการกระทำเอาไว้ พอหันหน้ากลับไปก็สบกับนัยน์ตาคู่สวยที่จ้องฉันอย่างมีเลศนัย ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเล็กๆ
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไร?” ฉันย่นคิ้วก่อนจะร้องตกใจเมื่อจู่ๆ ลำแขนก็ถูกกระชากเข้าไปหาอย่างฉับพลัน ฉันเบิกตาโพลง รู้สึกตัวอีกที จมูกโด่งรั้นของฉันกับเขาก็ชนกันแล้ว
...อะไรของแม่งวะ
ฉันสบถ นึกด่าอยู่ในใจว่าเล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง พอฉันจะขยับตัว นนท์ก็รั้งฉันไว้เหมือนกวนประสาท จนฉันต้องเอ่ยปากถามหาความมีสติของเขา
“อะไรเนี่ย จะพูดก็ไม่พูด ดึงแขนอยู่นั่นแหละ”
“เปล่า แค่ก่อนไป นนท์มีอะไรจะให้เนลไง”
“ฮะ?” ฉันงงกับสิ่งที่นนท์บอกจนกระทั่งใบหน้าคมเลื่อนระดับลงไปซุกเข้าที่ลำคอ ลมหายใจร้อนผ่าวรดรินบริเวณผิวอ่อนทำให้ฉันเผลอกลืนน้ำลายเล็กน้อย ฉันไม่ได้แสดงความตื่นตระหนกให้คนร่างสูงได้ใจ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขากำลังเล่นอะไรอยู่...
“นี่มันลานจอดรถนะ” ฉันเตือนสติ แต่สิ่งที่ฉันพูดดูเหมือนจะไม่เข้าหูนนท์สักนิดเพราะจู่ๆ ฝ่ามือแกร่งก็รั้งเข้าที่ท้ายทอยก่อนที่ฉันจะสะดุ้งเพราะรู้สึกถึงสัมผัสร้อนจัดที่กดลงมาอย่างจงใจ ใบหน้าฉันร้อนวาบในวินาทีเดียวกับทีลมหายใจฉันปั่นป่วน
“นนท์!” ฉันร้องปรามคนตัวสูงเพราะมันออกจะเกินไปหน่อยกับเรื่องอย่างว่ากลางที่สาธารณะขนาดนี้ ฉันวูบวาบในทุกครั้งที่ผิวเนื้อแสบซิบจากแรงดูดดึงและขบเม้มซ้ำๆ บริเวณเก่า ฝ่ามือของเขายังคงพันธนาการท้ายทอยของฉันไว้ แถมบีบมันแน่นจนฉันเจ็บ
“เฮ้ย เล่นบ้าอะไรวะ!”
แวบนึง ฉันนึกถึงหน้าใครบางคนและนั่นเป็นเหตุที่ทำให้ฉันเดือดดาลถึงขั้นสูงสุดจนกัดฟันกรอดก่อนจะรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักหน้าอกคนร่างสูงดังพลั่ก นนท์เซออกไปนิดเดียวแล้วถูกดันซ้ำด้วยฝ่ามือแกร่งที่พุ่งเข้าใส่บริเวณลำคอของเขาด้วยความเร็วสูง
นนท์ชะงักเมื่อจู่ๆ ฝ่ามือเล็กของฉันก็บีบเข้าที่ลำคอของเขาจนขึ้นสีช้ำ ภาพของเขาซ้อนทับกับผู้ชายที่ฉันเกลียด ฉันเผลอบีบสุดกำลังจนได้ยินเสียงโอ๊ย ฉันก็เบิกตาโพลง เมื่อดึงสติกลับมาได้เลยรีบคลายมันออกและชักแขนกลับมาทันที
ฉิบหาย... ฉันตกใจไร้สติอีกแล้ว
“โหดจังวะ” เขาตีหน้าอึ้งๆ เมื่อเห็นท่าทีเอาเรื่องของฉัน ฉันยิ้มแหยก่อนจะสะบัดมือตัวเองนิดหน่อยแล้วเรียกสติพร้อมถอนหายใจยาวๆ
“...โทษที แค่ตกใจ” ฉันเบี่ยงสายตาไปทางอื่น เผลอกลืนน้ำลายด้วยความหงุดหงิด ฉันนึกถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว “ก็นนท์นั่นแหละ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
“ไม่ได้เล่นอะไรสักหน่อย แค่ให้รางวัลเฉยๆ”
ถามรึยังว่าอยากได้มั้ย... ฉันอยากจะพูดแต่ก็เลือกที่จะเงียบเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง นนท์ไอนิดหน่อยก่อนจะจับลำคอของตัวเองเบาๆ เขาไม่ได้โกรธที่ฉันทำอย่างนั้นแถมยังยิ้มเหมือนมีความสุขซะฉันสงสัย
“ยิ้มอะไร?”
“เปล่า รีบไปหาคนที่เนลนัดสิ เดี๋ยวเค้าก็รอหรอก” นนท์ว่าแล้วกดเปิดล็อครถให้ฉัน เพราะท่าทีแปลกๆ นั่นทำให้ฉันฉงนจนกระทั่งสายตาฉันไปสะดุดกับกระจกด้านหน้า ฉันก็มองมันนิ่งแล้วจรดจ้องอย่างตั้งใจ ว่าไอ้ที่ฉันเห็นน่ะ ไม่ได้ตาฝาด
“เหอะ” ฉันพ่นเสียงเซ็งเมื่อขยับปกเสื้อของตัวเองออกเห็นผิวช้ำจ้ำแดงเป็นรอยประวัติศาสตร์ยาวลากตั้งแต่ไหล่จนเกือบถึงคาง ฉันก็รู้ได้ว่านนท์เป็นคนนิสัยแย่แค่ไหน เขาไม่ว่าถ้าฉันจะไปหาคนอื่น แต่เขาก็ประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของไว้ นนท์กับฉันเรานิสัยคล้ายกันไม่มีผิด แค่ต่างกันเล็กน้อยตรงที่ฉันเป็นคนประเภทที่ถ้าฉันไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้
แต่นนท์เป็นคนประเภทที่ต่อให้เขาไม่เอา...
คนอื่นเขาก็ไม่ให้
- Writer
