Forcing You to Love Me

“Baby get up!” naalimpungatan ako sa boses ni mama.Kinapa ko ang cellphone and widely opened my eyes. It’s already six in the morning. I rubbed my eyes.Kahit na medyo tinatamad ay pinilit kong bumangon. It will be the first day in school as a freshman student.I’m a little bit excited but nakakaramdam din ako ng lungkot.Paano naman ako sisipagan pumasok kung ibang course ‘yung pinili ng mga kaibigan ko. I’m the only one who took a Bachelor of Arts Major in English and they chose to enter college in Business Administration.Thinking about new school, entering college or meeting new friends makes my stomach flip.I know it won’t be easy; there were a few things na hindi tulad ng dati. In short, it probably won’t be amazing straight away. “The car is ready baby, ihahatid ka na namin ng daddy before we go to work,”mommy yelled.I looked in the mirror and saw my reflection.I added some make-up and put a powder on my face.I don’t know kung ako lang ba ‘yung ganito.I always like putting on make-ups whenever I’m bored, tense or nervous. After that, I turned around sa harap ng salamin at kumembot-kembot bago tuluyang lumabas ng silid.“Baby why are you taking so long?”striktong tanong ni daddy. He looks a bit in a hurry. Agad naman akong bumaba ng hagdan. “Mommy, daddy, can you stop calling me baby?I’m a lady now nakakahiya!” maktol ko.Hays, nakakainis. First year college na ako and they keep calling me a baby, Urg! Anyway, I am a girly girl, a young, innocent, sweet and feminine personality. Sumimangot si mommy at kumunot naman ang noo ni daddy. He held my hands and said,“Ikaw ang forever baby namin, kaya behave sa school ha?” ngumiti siya at niyakap ako ginantihan ko naman siya ng simangot na mukha. Dahil nga only child ako. They gave me all that I wanted.I’m a well-known affectionate yet sensitive,delicate character, from a wealthy family. So as mabait na anak, ginagalingan ko talaga sa school.Honestly, consistent honor student ako since elementary,ewan ko lang ngayon sa college. Hindi naman sa pagmamayabang pero yes, I’m confidently beautiful with a heart at siyempre matalino. I often express my care through hugs and kisses.Sounds perfect, right? Despite having affectionate personality traits, I often find myself overthinking. It's hard for me to express and confess my feelings, especially sa boys, who I like due to my low self – esteem. Nang makarating ako sa bago kong school, pinagmasdan ko ang malaking gate ng paaralan, Don Severino Montefalco Memorial University. Mula sa labas ay makikita ang nagtataasang building.Private school ito kaya maraming magagarang sasakyan ang naka park sa harap nito.Nilingon ako ni mommy at ginawaran ko naman ito ng halik sa pisngi. “Bye iha! Take care.”Mabilis na binuksan ni daddy ang pinto ng sasakyan at saka ako humalik sa kaniyang pisngi. Nakahalukipkip kong pinagmasdan papalayo ang sasakyan. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Kinuha ko ang cellphone ko at agad tinawagan ang bestfriend ko. Sa ilang ulit na pag-dial ko ay hindi ito sumagot. Hays, sobrang laki ng University na ito, I’m sure kahit na libutin ko ang school na ‘to hindi ko siya makikita.Napakalawak ba naman.Palinga-linga akong pumasok sa gate ng University. Newbie ako dito kaya wala akong ibang kakilala except sa dalawa kong kaibigan kaso hindi kami same course.I said to myself that I need to be strong and learn how to become independent. Hindi ko naman masisi sarili ko kung bakit hindi ako sanay mag-isa. Mabuti nga at napakiusapan ko ang parents ko alisin na ang yaya ko. Hatid sundo niya kasi ako dati sa school. I’m not a child anyway,why do I need a yaya di ba? So, what I should do is just to prove myself to my parents na I can stand on my own feet. Natigilan ako sa paglalakad nang marinig ko ang pagbusina ng sasakyan. Lumingon ako saka tinapunan ng tingin ang taong nasa driver seat. Ibinaba nito ang salamin sa bintana ng sasakyan saka sumungaw.“Miss magpapakamatay ka ba?” singhal nito. Agad kong tinanggal ang earphones sa aking tainga. “S-sorry,” pagpaumanhin ko. “Anong sorry? Eh kung nasagasaan kita, konsensya ko pa!” sigaw niya. Halos mabingi ako sa malakas at malagong na boses niya. Tiyak na pinagtitinginan na kami ng mga tao roon, naiiyak na ako kasi hindi naman ako sanay ng ganoong sitwasyon. I want to call my mom and dad right now, but pinigilan ko ang sarili ko. Nobody can beat me. I can solve this on my own. Tinaasan ko ito ng kilay at bahagyang lumapit. Napatingala ako nang mapansin kong may katangkaran pala ito.“Kaya nga nags-sorry di ba?”mataray kong sagot. “So ikaw pa ‘yung may ganang magalit ngayon?”mala-tigreng singhal nito sa akin. Sa lapit ng bibig niya sa mukha ko ay naamoy ko ang mainit at mabangong hininga nito. Mabilis pumasok ng sasakyan ang lalaki at kalabog na sinara ang pinto nito. “Ewan ko sa’yo!”dugtong niya at nakuha pang kumindat bago tuluyang pinaharurot ang sasakyan papalayo. Naiwan akong tulala sa kinatatayuan. Malinaw ang rehistro ng mukha ng lalaki sa aking isipan. Gosh! Ang gwapo kaso suplado! Kahit na tinatamad ay nagpatuloy ako sa paglalakad. Grabe! Nasira agad ang araw ko sa lalaking iyon. Ang aga-aga eh! Inayos ko ang nakalaylay na ilang hibla ng buhok sa aking mukha and get back on my poise again. Hahanapin ko ang room 104 for my English Literature subject, nangangawit na rin kasi ang mga paa ko kakalakad. First day of school naman siguro orientation lang and introduce yourself lang ang gagawin kaya makakapahinga rin ng konti. Sumasakit na ang paa ko kakalakad ay hindi ko pa rin nakikita ang English Department.Nagpasya akong magtanong sa guard at saka tinungo ang elevator. Since private school ito at tanging mayayaman ang mga estudyante ay hindi na ako nagtaka na may elevator ang school na ito. According to him, room 104 was located on the 4th floor building.Namamawis at nanlalamig ang kamay ko, no one dares to speak with me May kani-kanilang sariling mundo ang mga tao roon. Ibang course kasi ang kinuha ni Cathy, kaya hindi ko siya kasama ngayon. Ang bilis ng t***k ng dibdib ko nang marinig ko ang school bell.Maraming tao at kanya-kanyang takbuhan sa bawat room ang mga estudyante. Time na for the first subject kaya mainit at siksikan ng makapasok ako sa elevator. “Excuse me,” wika ng isang babae kakasakay lang at maraming dalang libro.She also looks in a hurry kaya umusog ako paatras to give her space. Napakasikip sa loob kaya hindi ko na nilingon ang nasa likod.Sa pag atras ko ay naramdaman ko ang pagsagi sa aking dibdib. Noong una ay hinayaan ko baka nasagi lang nung umatras ako hanggang sa parang sinasadya niya na iyon. Nagtangis ang aking bagang ng makaramdam ako na pagsagi sa aking hita. Lumingon ako nang bahagya then I rolled my eyes at tiningnan siya ng masama. Shet! Hanggang dito ba naman napakamalas ko. Nasa 3rd floor nang muling bumukas ang pinto ng elevator at may sumakay. Sa pangatlong pagkakataon ay naramdaman kong may matigas na bagay sa aking pwetan. Hindi ako tanga para hindi malaman iyon at lalong hindi ako bobo para sabihing hindi niya iyon sinadya.Tapos na ang aking pagtitimpi. Nakakahiya naman kung bubulyawan ko siya or sasampalin dahil maraming estudyanteng nakasakay doon.Inudyuhan ko ng tadyak ang paa niya. Mataas ang takong ng sout kong heels kaya siniguro kong mapapangiwi siya sa sakit. Nang bumukas ang elevator ay nilingon ko ang lalaking aking nasa likuran. “Ikaw?” I shouted.Napatingala ako nang tumingin dito. All I saw was a tall, handsome man who looked sophisticated. He was wearing a PE uniform at sout ang headset at tila walang paki-alam sa paligid sa lakas ng sound. Napaatras ako nang makita ang matalim na tingin niya sa akin pero hindi ako nagpasindak sa takot.I slapped him ng ubod ng lakas, then I turned my back. Iniwan siyang salat ang pisnge.Buti na lang at nakalabas na ang mga kasama namin sa elevator at hindi nakita ang brutal na ginawa ko sa mokong na ‘yun. Well,he deserved it! Hinihingal ako ng makapasok sa room, marahan akong naglakad at papunta sa likuran.Akma akong uupo ng marinig kong tinatawag ng professor ko ang aking pangalan. “Ms. Samantha Yvonne J. Nakajima?”