เหลียนฮวานั่งขดตัวอยู่ในกระโจม ไม่พูดไม่จา ด้านข้างกันนั้นก็มีเกาหยีเทียนที่กำลังพูดคุยกับนางเพื่อหวังปลอบประโลม โดยไม่ได้มองหน้าคู่สนทนาแต่อย่างใด
"นี่เจ้าจะเสียขวัญอันใดนักหนา ถึงอย่างไรตอนนี้เจ้าก็รอดชีวิตมาได้อย่างปลอดภัยแล้วมิใช่หรือ" เกาหยีเทียนเดินเข้าไปใกล้เหลียนฮวา พร้อมทั้งตบบ่าปลอบใจนางเบาๆ และยังแสดงสีหน้าเข้าอกเข้าใจอีกฝ่าย
"หากเป็นข้าเสียเองถูกบุรุษลากไปกระทำย่ำยีดูบ้างก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากเจ้า ข้าจะสังหารมัน ผู้ที่คิดจะทะลวงประตูหลังของข้าให้ตายดับดิ้น ไร้แผ่นดินกลบหน้าเป็นแน่"
เกาหยีเทียนยังคงกล่าวออกมาอย่างขนลุกขนชัน เขาลูบแขนของตนเอง แค่เพียงคิดว่าจะถูกบุรุษด้วยกัน จับมากระทำชำเราเช่นนั้น เขาสัญญาว่าจะจับมันมาถลกหนัง พร้อมกับสับเป็นหมื่นๆ ชิ้น
"เอาน่า อย่างน้อยท่านอ๋องก็ไปช่วยเจ้าไว้ได้ทัน" แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเหตุใดท่านอ๋องถึงได้ตาต่ำเลือกบุรุษอัปลักษณ์เช่
