"ปล่อยหม่อมฉัน"
เมื่อเห็นสายตาที่แข็งกร้าวของหญิงสาว หยางหย่งเล่อไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าตนเองทำสิ่งใดผิดไป
"เจ้าเป็นอันใด ข้าก็ได้บอกไปแล้วว่าจะรับผิดชอบ หรือเจ้ามีคนอื่นอยู่ในใจ ถึงได้โกรธเคืองข้าที่กระทำการไม่ควรกับเจ้าอย่างนั้นหรือ"
เหลียนฮวาดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดออกจากตักแกร่งของหยางหย่งเล่อ เขาจับนางเอาไว้มั่นไม่ให้ดิ้นหลุด กลับกลายเป็นว่ายิ่งนางดิ้นรนมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ตอนนี้ทั้งคู่ร่างบดเบียดกัน จนอยู่ในท่วงท่าที่น่าอายมากขึ้น เหลียนฮวาถูกจับมา ให้นั่งเผชิญหน้าบนตักแกร่ง จนแผงอกกว้าง และอกอวบอิ่มที่ถูกพันเอาไว้อย่างดี แนบชิดกันจนไร้ช่องว่าง หยางหย่งเล่อกล่าวต่อด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดจริงจังยิ่ง
"ข้าห่วงว่าหากเจ้าใช้ผ้าพันรอบอกนี้ไว้นานๆ อาจจะทำให้ขนาดของมันเล็กลงได้"
เหลียนฮวาเหลืออดตบเข้าที่ดวงหน้าของเขาอีกครั้งเต็มแรง บุรุษหน้าไม่อายผู้นี้ยังจะกล้ากล่าวเรื่องน่าอายเช่นนี
