คลั่งรักรุ่นพี่

05 : ตัวเลือก

RAHUS TALK

20.30 น.

เสียอะไรเสียได้ เเต่เสียหน้าให้ไอ้เด็กแบบมันผมไม่มีทางยอมเเน่นอน

เเฟนคนก่อนก็เกือบจะโดนมันเคลม เกือบจะเซไปซบอกมันอยู่เเล้ว นี่ผมยังต้องมาเสียเด็กอีกคนให้มันอีกเหรอวะ

ไม่มีวัน..

เชอบอกว่าจะเข้ามาหาผมเพื่อมาเคลียร์ให้รู้เรื่อง ซึ่งผมก็รอเเล้วรออีก นั่งมองนาฬิกาจนตาจะถลักเบ้าอยู่แล้วเธอก็ยังไม่มาสักที

ก๊อก ก๊อก

"เชอ"

ผมผุดลุกจากเก้าอี้ เดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเธอมาหา เเต่กลับกลายเป็นว่าไอ้เตมันมายืนยิ้มกวนตีนอยู่ที่หน้าห้องเเทน

เปิดมาเจอมันมีหรือที่ผมจะเปิดต้อนรับ เเต่พอจะปิดมันก็ดันใช้เเขนผลักเข้ามาจนผมเซเล็กน้อย

เด็กนี่เเม่งเเดกโปรตีนเกินขนาดหรือไงวะ

"เดี๋ยวดิพี่" มันรั้งเเขนผมเเล้วออกเเรงดึงเข้าหาตัว

"อะไรของมึงอีก" ผมยกมือขึ้นยันอกมันไว้

มันคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน นึกอยากจะกอดก็กอด นึกอยากจะจูบก็จูบ

ตอนนี้ผมเริ่มไม่ไว้ใจมันเเล้วนะ ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรที่มากกว่านี้หรือเปล่า

"ผมซื้อหมี่เกี๊ยวมาอะ กินด้วยดิ"

"กูไม่เเดก"

"เเต่ผมอยากกิน"

ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ใส่หน้ามันพร้อมกับกลอกตามองบน เเต่ไอ้เตมันก็ยังไม่ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระอยู่ดี

ถ้าได้เห็นกล้ามเเขนมันในตอนนี้ ทุกคนก็อาจจะไม่ขัดขืนเหมือนผมนี่เเหละ

ดิ้นไปก็หมดเเรงเปล่า ไอ้เด็กโปรตีนมันเเรงเยอะใช่ย่อย

"เเล้วก็ต้องกินกับพี่ด้วย"

"มึงเลิกกวนประสาทกูได้มั้ยเต วันนี้กูเหนื่อย อยากพัก"

"ผมเเค่อยากอยู่ดูเเลพี่ห่างๆ สัญญาจะไม่วุ่นวายเลย"

"เดี๋ยวเชอมา มึงจะอยู่ทำไม"

มันเงียบไปครู่นึง ผมเลยเงยหน้ามองเเววตาสีดำขลับคู่นั้นเเล้วเสมองไปทางอื่น

ทำไมต้องมองเหมือนผมทำผิดด้วยวะ การที่ผมมีเเฟนหรือชอบใครมันผิดมากหรือไง ทำไมมันถึงทำราวกับว่าผมนอกใจมันอย่างงั้นน่ะ

เเล้วทำไมต้องมารู้สึกผิดกับมันด้วยวะเนี่ย!

"กูบอกเเล้วไงให้กลับไป เเล้วก็ปล่อยกู" ผมบอกพลางผลักออกมันออก เเต่ก็ไม่เป็นผล

นอกจากจะเเรงควายเเล้วยังมือเหนียวเป็นตีนตุ๊กเเกอีก

"เธอไม่มาหรอก" มันว่าเสียงเรียบ อย่างกับรู้เรื่องราวดีว่าเกิดอะไรขึ้น

"อะไรของมึง"

"เเฟนพี่เช็คอินห้างเมื่อห้านาทีก่อนนี่เอง"

"เเล้วไง"

"เเล้วยังไงน่ะเหรอครับ ก็เเปลว่าเขาจะไม่มาหาพี่ไง ง่ายจะตาย"

"เดี๋ยวเชอจะมา มึงจะอยู่ทำไม นี่มึงเเกล้งไม่เข้าใจหรือไงวะ"

มึงเเม่งพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือผมสื่อสารให้มันฟังไม่เข้าใจกันเเน่วะ

"เเต่เธอเเสดงความคิดเห็นกับเธอว่าจะไปต่อร้านเหล้า"

"กูไม่เชื่อ"

"เฮ้อ"

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กๆ ก่อนจะถูกปล่อยออกเพราะคนตรงหน้าหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงเเล้วหันหน้าจอมาให้ดู

"ถ้าไม่เชื่อก็ดูสิ" มันทำท่าโยกมือถือไปมาจนโฟกัสอะไรไม่ได้ "เเต่ปวดใจไม่รู้ด้วยน้า"

"มือมึงอยู่นิ่งๆ ดิ๊" ผมบอกก่อนจะจับมือมันเอาไว้เพื่อดูโพสต์ของเชอใกล้ๆ

"เชื่อผมได้ยัง"

"นี่.."

ทำไมเธอทำแบบนี้วะ

เเสดงความคิดเห็นกับเพื่อนสนุกสนาน โดยที่ไม่มีคำอธิบายจากเธอให้ผมเลยเเม้เเต่ประโยคเดียว

อย่าหาว่างั้นงี้เลยนะ ข้อความที่ผมพิมพ์ไปเมื่อวันก่อนได้เปิดอ่านหรือยังเถอะ

"เธอบอกผมว่าอยากเลิกกับพี่" มันพูดต่อ

ไม่รู้ว่ามันสะใจหรือสมเพชผมกันเเน่ เเต่ที่รู้ๆ ประโยคเมื่อครู่ผมเห็นมันเเอบยิ้มมุมปาก

"หะ"

คนตรงหน้ายกมือขึ้นเกาหัว "ฟังดูใจร้ายอยู่น้า เเต่ว่า.. เธอบอกผมเเบบนั้นจริงๆ "

"เเล้วทำไมเธอไม่บอกกูตรงๆ "

พอผมเริ่มเข้าโหมดจริงจัง มันก็เปลี่ยนสีหน้าที่เรียบนิ่งเป็นวอนตีนเเทน

"คนที่ไม่ยอมรับความจริงง่ายๆ จะยอมปล่อยเหร๊อ" พูดจบก็ลอยหน้าลอยตา ราวกับว่ากำลังกระตุ้นให้สารถึงผู้รับอยู่

ด่ากูเหรอวะไอ้เด็กเวร

"มึงด่ากูเหรอวะ" ผมเท้าเอว เเหงนคอประจันหน้ากับมันอย่างไม่กลัวเเม้ตัวมันจะสูงกว่าก็ตามที

"เเล้วเเต่พี่จะคิดสิครับ"

"ไอ้เด็ก.." ยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่า คนตรงหน้าก็ใช้เรียวนิ้วเเนบปากผมเอาไว้ไม่ให้พูด

"เอาเป็นว่าตอนนี้ห้องพี่ก็ว่างใช่ไหม ขอนั่งกินหมี่เกี๊ยวหน่อยดิ"

"มึง"

ผมจิ๊ปากให้กับคนตัวโตกว่า เพราะมันดันเดินเข้ามาในห้องผมหน้าตาเฉย เเถมยังเข้าไปในครัวพร้อมถุงบะหมี่เกี๊ยวที่ถือติดมือมาอีกต่างหาก

เวรชิบ..

สุดท้ายการต่อรองกับไอ้เด็กผีนั่นก็ไม่มีผล ผมเลยต้องออกมาคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง เป็นสายที่สามที่ผมโทรหาเชอกว่าเธอจะรับสายผมได้

(ว่าไงคะ) เสียงเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีดังเเทรกเข้ามา จนเเทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"หมายความว่ายังไงจะเลิกกับพี่" ผมพุ่งคำถามด้วยอาการร้อนรน

(ก็หมายความว่าเราเลิกกันไงคะ)

"พูดง่ายจังนะ.."

(พี่ไม่ได้มีเชอเเค่คนเดียวหรอก เชอรู้)

"พี่บอกว่าพี่มีเเค่เรา ทำไมไม่เชื่อกันบ้างวะ พี่ไม่ได้มีใครทั้งนั้นเเหละ"

(เเต่เชอมี..)

ถึงกับจุกในอก..

จุกชนิดที่ว่าเหมือนถูกเตะต่อมลูกหมากเข้าอย่างจัง พูดอะไรไม่ออกนอกจากปล่อยให้สายค้างข้างหูไว้อย่างนั้น

(เชอขอเลิกกับพี่ ไม่มีเหตุผลเเละไม่อยากอธิบายด้วยค่ะ)

"ถ้าเธอไม่มีเหตุผล พี่จะคิดว่าเรามีคนอื่น"

(เชิญพี่คิดเลยค่ะ เชอเบื่อพี่เต็มทีเเล้วอะ งี่เง่า..)

"เชอ! "

ง่ายดายเหมือนไม่เคยรักกัน..

ผมที่ยังอึ้งอยู่ได้เเต่ทนยืนฟังประโยคที่เสียดเเทงใจจากอีกฝ่าย ไม่ได้ร้องไห้ แค่จุกในอกที่เธอพูดมันออกมาก็เท่านั้นเอง

(เเค่นี้นะคะ เเล้วไม่ต้องโทรมาอีก เชอจะกินเหล้ากับเพื่อนแล้ว)

"เดี๋ยวดิเชอ เธอเป็นอะไรวะ เเม่งเอ้ย! "

"บอกเเล้ว พี่ไม่เคยเชื่อผมเลย"

สายตัดไปไม่กี่วินาที ประตูบานเลื่อนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคนในเสื้อกล้ามสีขาวที่โผล่หน้ามาให้เห็น

"มึงพูดอะไรกับเชอหรือเปล่าวะ มึงไปพูดอะไรกับเธอ" ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อผมด้วยสองมือ

"ผมจะพูดอะไร" มันเลิกคิ้วใส่

"มึงต้องพูดอะไรกับเชอเเน่ๆ ไม่งั้นเชอจะโทรมาบอกเลิกกูทำไมวะ! "

"มันจะมากไปแล้วมั้ง พี่จะมาโทษว่าเลิกกันเพราะผมได้ไง ในเมื่อผมมาทีหลัง"

"มึงเเอบคุยกับเชอใช่มั้ย"

"มีเหตุผลหน่อยดิ"

ผมพ่นลมหายใจทิ้งเเรงๆ ปลายลิ้นดุนข้างเเก้มอย่างหัวเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"ก็นี่ไงเหตุผล! มึงอยากให้กูรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมึงใช่ปะ"

ผมเขย่าตัวมันที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้ "มึงทำเเบบนี้เพื่ออะไรวะเต หะ! "

ยิ่งมันไม่พูดอะไรผมก็ยิ่งอารมณ์ขึ้นมากกว่าเก่า

ใช่.. มันรู้จักตัวผมโคตรจะดี

รู้ว่าถ้าหากผมโมโหเมื่อไหร่ ผมจะเกลียดการเงียบใส่เเล้วไม่ได้คำตอบอย่างที่มันกำลังทำอยู่ ยืนหน้าตายท้าทายผมอยู่นี่ไง

"ถ้ามึงจะเงียบ มึงออกไปได้เลย! "

"บอกเเล้วไงจะอยู่กินหมี่เกี๊ยวด้วยกันก่อน"

"เต! มึงเเม่ง.."

ผมผลักอกมันออกจนเจ้าตัวเซถอยหลังไปสองสามก้าว ยกมือขึ้นลูบคมหน้าด้วยอารมณ์หัวเสียกับมันที่ยืนอมพะนำในปากอยู่ได้

"กูเหนื่อย.. อยากพัก"

"เเต่ว่า.."

"กูบอกว่ากูเหนื่อยไง อยากพัก มึงไสหัวไปได้มั้ย" ผมบอกเสียงค่อย

ตอนนี้ผมไม่อยากพาลใส่ใคร เเล้วก็ไม่อยากเห็นหน้ามันด้วย

เอาไว้ผมสืบชัดได้เมื่อไหร่ว่าคนคนนั้นมันเป็นใคร ..เดี๋ยวได้รู้กัน

"ถ้าพี่เป็นแบบนี้จะให้ผมไปได้ไง"

"มึงไม่ต้องมาเสือกในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของมึงได้มั้ยวะ! "

"พี่รัน"

"ออกไปจากห้องกูได้เเล้ว! "

"ไม่ไว้ใจผมหรอพี่ ทำไมเอาเเต่ไล่กันวะ"

"กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นเเหละ โดยเฉพาะมึง"

"กลัวใจตัวเองมากกว่าอะดิ เเล้วนี่จะไปไหน" มันรั้งเเขนผมที่กำลังจะเดินผ่าน สีหน้าเเละท่าทางกำลังเเสดงความเป็นเจ้าของผมด้วยการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันมากเกินไป

"กูจะไปหาหวาน" ผมตอบกลับโดยที่ไม่สบตามัน

"หวานไหน"

"มึงไม่ต้องรู้หรอก"

"ตัวเลือกพี่เเม่งเยอะดีเนอะ"

ผมชะงักฝีเท้าลงทันทีที่มันพูดจบประโยค ก่อนจะหันมองหน้าไอ้เตที่ยกยิ้มมุมปาก เเววตาเเข็งก้าวตอนที่ผมมองไป

"ผมก็เเค่เด็กมีปัญหาสำหรับพี่ใช่ปะ" มันกดเสียงต่ำ ออกเเรงบีบข้อมือผมเอาไว้เเน่น

"รู้ตัวเองก็ดี ปล่อยกู กูเจ็บ"

"เออ ผมมันเด็กมีปัญหาเอง.."

ผมกัดริมฝีปากล่างเเน่น "ปล่อยกู"

"เเต่พี่รู้มั้ย หลายครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้.. พี่เเม่งมีตัวเลือกให้ซบโคตรเยอะ"

"....."

"ผมเองก็มีตัวเลือกเหมือนกัน ..เเต่ผมเสือกเลือกเเค่พี่นี่ดิ เเย่เนอะ"