คลั่งรักรุ่นพี่

02 : พี่ต้องรับผิดชอบ

TECHIN TALK

ชีวิตมหา'ลัยของเขานี่มันอิสระจังนะ

ผมก้มมองคนที่หลับฟุบคาอกเเล้วได้เเต่ถอนหายใจ ก่อนจะประคองร่างเขาเอาไว้ด้วยเรียวเเขนข้างเดียว

"ออมมือหน่อยเว้ย" ปราบต์มันเดินมาเเตะบ่า เเล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

"บอกมันเตรียมค่าเหล้าไว้ให้กูได้เลย" ผมยักคิ้วกลับด้วยความอยากล่อตีน

"เเล้วนี่มึงจะไปไหน"

"หึ"

ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบป้ายสีเหลืองมาวางไว้หน้าห้องน้ำชาย โดยที่มีไอ้ปราบต์รู้เห็นในเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นกัน

"เจอกันเว้ยมึง"

"เออ เจอกัน"

ไม่ได้เรียกว่าลักพาตัวเเต่อย่างใด เเต่ผมกับพี่เขารู้จักกัน พูดยังไงดี อาจจะเคยรู้จักกัน เคยสนิทกันล่ะมั้ง

ไม่คิดเลยว่าผ่านไปเเค่สองปี อีกฝ่ายจะดูดีขึ้นเป็นกองขนาดนี้ เมื่อก่อนยังใส่เเว่นหนาๆ อยู่เลย พอไม่มีเเว่นเเล้วก็ดูน่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน

ทำเอาใจสั่นเหมือนกันว่ะครับ หึ

ผม 'เตชินท์' หรือไอ้เด็กเหี้ยที่พี่รันเคยเรียกผมเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เพิ่งเข้ามามหาวิทยาลัยปีแรกแผนกวิศวกรรมไฟฟ้า

ตอนนี้อายุ 20 ปีบริบูรณ์ เพราะดรอปเรียนไปช่วงหนึ่ง เป็นช่วงที่ผมหมกตัวในห้องเพื่อค้นหาตัวเองว่าต้องการอะไร

แล้วก็เป็นหนึ่งปีที่ผมต้องต่อสู้งัดข้อกับพ่อตัวเองอยู่หลายรอบเลย เพราะบางทีความคิดเห็นของผมกับพ่อก็ไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่

แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี..

ผมประคองคนที่มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วร่างกายเข้ามาด้านใน เเล้วยกร่างเจ้าตัวให้ขึ้นมานั่งในส่วนพื้นที่ของอ่างล้างมือ

"พี่รัน"

"อือ"

สองเเขนยันกระจกไม่ให้คนตรงหน้าล้มไปด้านข้าง เเขนข้างที่หัวเขาไม่ได้ซบลงมากำลังถือวิสาสะลากไล้ไปตามลำคอขาว

"ใช้ชีวิตไปได้ดีเลยนะครับ.."

ขณะที่เเผลในใจของผมยังคงเจ็บปวดอยู่ทุกวัน เเต่เขากลับสามารถใช้ชีวิตทุกอย่างไปได้ด้วยดี

"นับจากนี้.. เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้น"

ผมเเยกยิ้ม จากที่ไล่วนเเค่ลำคอถึงกลางอก มันก็ไปต่อที่หน้าท้อง เเล้วค้างไว้ที่ขาอ่อนของอีกฝ่าย

"พี่ได้ยินที่ผมพูดมั้ย หืม"

"อะ..อึ่ก"

รู้มั้ยผมเกลียดอะไรมากที่สุด

เกลียดการที่เราให้ใจใครคนหนึ่งไป แต่เขากลับกล้าที่จะทำลายมันลงอย่างเยือกเย็น

เฮ้อ จะว่าไงดีล่ะครับ ตอนนั้นเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจพูด

แต่ตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไร ยังไงซะ เขาก็ทำมันลงไปแล้ว

"อึ่ก อื้อ.."

"พี่น่ะ.. ในตอนนั้น.. ใจร้ายจังเลยนะครับ"

"อ้ะ อ่า.. อื้ม"

มือขยำเป้ากางเกงเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายให้ตื่นตัว ไม่นานมันก็เเข็งสู้มือ ขณะที่ร่างกายของเขาก็บิดเร้าเข้าหาผมเช่นกัน

ผมเคยบอกไปแล้วไง ว่าเขาน่ะ.. ต้องการผม

"มึง.."

พอความเย็นของฝ่ามือ เเตะเข้าส่วนที่อุ่นร้อนภายใต้กางเกง อีกฝ่ายก็เกิดได้สติขึ้นมา ร่างกายสะดุ้งวาปราวกับฝันร้าย

เพียงเเค่ปลายนิ้วสะกิดส่วนหัว เขาก็ปรือตาขึ้นมองผม มือไม้อ่อนปวกเปียกนั่นกำลังพยายามยันอกผมให้ออกห่าง

ทว่าในขณะที่เขาทำตัวเหมือนผลักไสผมอีกครั้ง เเก่นกายกลางลำตัวเขากลับเเข็งขลึงคามือผมซะอย่างงั้น

"ปละ.. ปล่อย อื้อ ปล่อยกู"

"เเน่ใจเหรอว่าอยากให้ปล่อย จะให้ปล่อยตอนนี้.. หรือเสร็จก่อนค่อยปล่อย"

สายตาผมช้อนขึ้นมองอีกฝ่ายนิ่งๆ หากเเต่ในใจผมกำลังเต้นรัวราวกับเเผ่นดินไหวข้างในใจ

โดยเฉพาะตอนที่พี่รันเงยหน้าเหยเก กัดริมฝีปากเหมือนใกล้จะเสร็จแบบนั้น ผมก็ยิ่งรูดรั้งเเก่นกายในมือเร็วขึ้น

"อือ"

"แบบนั้นเเหละ.."

"อ้ะ อึ่ก.. อื้อ! "

เสียงลมหายใจเฮือกใหญ่ของเขาดังขึ้น เเผ่นอกสั่นไหวหอบหายใจเเรง

น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาคามือผมที่กำล้อมรอบสิ่งนั้นอยู่

"มึงเป็นใคร.."

"จำผมไม่ได้หรือไง"

ไม่มีเสียงตอบรับจากเขา เหมือนคู่สนทนาพยายามจะนึกหน้าผมอยู่นั่นเเหละ

ผมเลยใช้โอกาสนี้เคลื่อนตัวเข้าหาพี่รันอีกครั้ง ริมฝีปากทาบลงไปที่ลำคอ

ก่อนจะใช้ปลายลิ้นดูดดุนพื้นที่สีขาวบนร่างกายเขาจนเกิดรอยเเดง ทิ้งร่องรอยไว้สองถึงสามจุด

"เจ็บ.." เขาร้องขึ้นเบาๆ

จ๊วบ

"อื้อ เจ็บ"

ผมผละออกจ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา

ริมฝีปากสีเเดงระเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย ผมจับปลายคางพี่รันเอาไว้

เพื่อให้เเน่ใจว่าเขาจะไม่พลิกหน้าหลบหนี เเละเพื่อให้เขาได้จดจำใบหน้าของผมคนนี้ได้เร็วขึ้น

"เต.."

ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของเราจะเเตะกัน เสียงพึมพำของคนตรงหน้าก็ดังขึ้นมาซะก่อน

"นี่มึงหรอ.."

"เหอะ"

"มึง"

"ใช่ ผมเอง.. เด็กที่มองด้วยสายตารังเกียจไง"

พูดจบผมก็ทำท่าจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากของเขาอีกรอบ แต่เจ้าตัวเบี่ยงหน้าหลบ พร้อมกับยกมือขึ้นยันอกผมเอาไว้

"อย่าจูบ" น้ำเสียงกระปอดกระแปดดังขึ้นข้างหู

"หึ" ผมยกยิ้ม ก่อนจะซุกไซ้ซอกคอที่มีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ฟุ้งมาเเตะที่ปลายจมูก

ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิมสินะ..

"ปล่อยกูไอ้เด็กเหี้ย! "

"จำได้เเล้วสินะ.."

"มึงมันเหี้ย"

เพียงชั่วครู่ที่หัวใจผมเจ็บแปลบขึ้นมา เมื่อได้สบสายตาคู่นั้นอีกครั้ง

น้ำเสียงที่เย็นชาบาดลงที่บาดแผลของผมอย่างจัง นี่หรือเปล่าต้นเหตุของอาการเจ็บเเปลบที่หัวใจเมื่อครู่

"อื้อ"

แรงโทสะเเละความอยากเอาชนะของผมมันมากล้น จนเผลอกระชากเเขนอีกฝ่ายเข้ามาประกบจูบ

ริมฝีปากเรียวสวยกำลังถูกผมบดขยี้อย่างไม่มีชิ้นดี มือข้างที่ถนัดล็อคท้ายทอยเขาไม่ให้ขยับหนี

ตอนแรกเขาก็ขัดขืนอยู่พอควร แต่เหมือนแรงที่มีจะหมดไปเสียดื้อๆ

เจ้าตัวก็เลยปล่อยโอกาสให้ผมยึดครองพื้นที่บนริมฝีปากอย่างเต็มที่

"มึงต้องการอะไรจากกู.."

"ยังจำสิ่งที่พี่ทำได้มั้ย.."

"....."

"นั่นคือสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบ"