TECHIN TALK
นานหลายนาทีกว่าผมจะปลอบประโลมให้คนตรงหน้าใจเย็นลงและหยุดร้องไห้
จนตอนนี้กลายเป็นว่าเขากำลังหลับคาอ้อมแขนผมแล้วเรียบร้อย นอนกอดกันกลมเป็นลูกมันฝรั่งเลย
น่ารักว่ะ
ถึงจะหมดแรงไปเยอะ แต่ได้นอนกอดเขาเอาไว้แบบนี้ บอกเลยว่าคุ้มค่า
เกือบชั่วโมงที่ผมกับพี่รันฟาดฟันกันด้วยอารมณ์และเหตุผลมากมายที่ถูกหยิบยกมาอธิบายให้ฟังว่าทำไมผมถึงเป็นห่วงท้องฟ้า
กว่าจะเข้าใจเขาก็ทำเอาผมหายใจหืดหาดไม่น้อยเลย
รวมถึงเรื่องในคืนวานก่อนด้วย ถึงผมเองจะไม่ได้รู้สึกพิเศษกับฟ้ามันเหมือนพี่รัน แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งมันเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับผม
"หิวข้าว"
"อะไรนะ"
"หิว.."
ผมก้มหน้ามองคนในอ้อมแขนกำลังพึมพำบางอย่างออกมา ก่อนจะเผลอหลุดยิ้มจังหวะที่อีกฝ่ายขยับตัวเข้าหา
ยังไม่ทันลืมตาปากก็พร่ำหาของกินซะแล้ว ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงเลือกเรียกคหกรรม ทั้งชอบกินแล้วก็ชอบทำให้คนอื่นกินด้วยนี่เอง
"ใครโ
