เกือบอาทิตย์ที่ผมพยายามหาเวลาว่างมาเลือกดูหน้าเค้กที่ถูกใจ แต่กว่าจะหาเวลาว่างจริงมาได้ก็คือแทบลากสังขารมาร้าน
ไม่ใช่เพราะทำงานหรือเรียนหนัก แต่คือการที่ผมพยายามปล่อยวางและใช้ช่วงเวลาที่ฟุ้งซ่านกับการกว้านดูโคนันไปหลายสิบตอน
อคติหรือเปล่าไม่รู้ที่ดูไม่ชอบเด็กตัวซีดนั่นเท่าไหร่
แล้วก็เสือกหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องไม่ชอบน้องมัน อายุปูนนี้แล้วผมควรมีเหตุผลดิวะ
ถ้าคิดบวกไม่ขึ้นก็รอบวกแม่งนี่แหละ ง่ายดี
"ไอ้เตยังไม่กลับห้องหรอวะ" ผมพูดขึ้นเบาๆ มือก็แตะคีย์การ์ดจะเข้าห้องตัวเอง
สองสามวันมานี้มันมาๆ หายๆ คล้ายสัญญาณอินเทอร์เน็ตในมือถือ เห็นบอกว่าพาลูกรักไปซ่อมแล้วก็ลองสนาม
พอดีว่าผมไม่ชอบพิมพ์ ชอบเห็นสีหน้าคู่สนทนาด้วยมากกว่าก็เลยทำได้แค่อ่านแล้วปล่อยไว้อย่างนั้น
"พี่ครับ"
ผมมุ่นคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเด็กผู้ชายตัวเท่าอกวิ่งเหยาะแหยะตรงมาหา
"ใครวะ"
"ใช่พี่ที่อยู่ใน
