“ สี่นาย หยิบอาวุธมันออกมาให้หมด แล้วหามมันกลับไปตรงที่เราเคยเดินผ่านนะ ผาสูงด้านซ้าย โยนมันลงไป ”
“ ครับผม ” ทหารสี่นายทำตามคำสั่ง
ภูผามองหญิงสาวที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วแต่เธอยังร่ำไห้ไม่หยุด เธอตัวเล็ก ผิวขาวอย่างสาวชาวเหนือทั่วไป ดูแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับบัวตองหรือน้อยกว่าด้วยซ้ำ ปากเธอมีรอยแตก ตามแขนและลำคอมีรอยช้ำจากการกัดเป็นจ้ำ ๆ เขาจึงหยิบกระบอกน้ำส่วนตัวของเขาออกมาเปิดแล้วรินน้ำยื่นให้เธอ
“ ดื่มน้ำก่อนนะครับ จะได้สดชื่น ” เธอรับน้ำไปจากเขาแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด เขาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าเธอ
“ เอาอีกไหมครับ ” เธอส่ายหน้าแล้วหันมามองเขา
“ นาย นายเป็นทหารใช่ไหม ” เขาพยักหน้า
“ ใช่ครับ ”
“ นายช่วยหนูออกไปทีนะ หนูกลัว ” เขาพยักหน้าแล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้
“ ไม่ต้องกลัว
