“มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณ!! สิ้นคิดถึงกับลงมือปล้ำฉัน!! ไม่อายเหรอไงคะ?” เธอกันฟัดกรอดๆ เค้นเสียงแหบแห้งก่นด่าชายหนุ่มไม่ยั้ง
“ฉันไม่เคยปล้ำใคร? มณีริน!! นี่แค่ออเดิร์ฟ...ต่อจากนี่ไปถึงจะเรียกของจริง” แองเจลโร่ตอบเสียงแห้ง เขาแนบปากร้อนผ่าวกับมุมปากอิ่มได้รูปของหญิงสาว กดแรงๆ ย้ำให้รู้ว่าตอนนี้เขาเหนือกว่าทุกประตู
“หึ!! การกระทำของคุณ!! ขัดกับคำพูดเป็นอย่างมากค่ะ...ที่คุณทำอยู่นี่เขาเรียกอะไรคะ? เรียกว่าการโอ้โลมฉันหรือยังไง” เธอกระแทกเสียงตอบ ดวงตากลมโตวาววับ แม้จะสู้แรงไม่ได้ แต่ปากก็ยังว่างพอจะให้เชือดเฉือน
“เขาเรียกว่าซ้อมทูนหัว... ซ้อมมือก่อนลงมือจริง...เตรียมความพร้อมก่อนขึ้นเตียง รับรองได้เธอจะสนุกจนลืมด่าฉันเลยทีเดียว โอ้โลมนะมันต้องนุ่มนวลกว่านี้จ้ะ...” ชายหนุ่มกระเซ้าเสียงแห้งๆ ใช้ร่างกายร้อนผะผ่าวเสียดสีร่างกายอ่อนบางนุ่มนิ่ม เขารวบมือของมณีรินชูขึ้นเหนือศีรษะ รวบด้วยมือข้าง
