" เอ่อ แม่คะ ฉันมีอะไรจะพูดด้วย " ซูหรงจึงจูงแม่มาตรงที่ห่างคนอื่นหน่อยเพื่อจะถามเรื่องที่เธอคาใจ
" มีอะไรทำเป็นมีลับลมคมใน มีอะไรก็รีบพูดมา"
" แม่ค่ะ สามีฉันเขาบอกว่าถ้าฉันยังไม่มีลูก เขาจะหย่าและส่งฉันกลับบ้านถ้าเขาหย่าจากฉัน แม่จะให้ฉันกลับมาอยู่บ้านด้วยได้ไหมค่ะ"
" แกว่าอะไรนะ นี่สามีแกเขาบอกแบบนั้นเหรอ ไม่ได้นะแกห้ามหย่าเด็ดขาด ที่บ้านคนเยอะจะตายไม่มีที่ให้แกกลับมาอยู่แล้ว ห้องเก่าแกฉันก็ให้หลานชายอยู่แล้ว และอีกอย่างหากแกเป็นหม้ายกลับมาอยู่บ้าน ใครจะยินดีแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ที่บ้านกัน ถ้าแกถูกสามี หย่าก็จะมาอยู่ที่บ้านไม่ได้เด็ดขาด "
" แต่ฉันเป็นลูกแม่นะคะ"
" เหอะ แกแต่งออกไปแล้วก็เหมือนน้ำสาดออกแล้ว ไม่เกี่ยวกับบ้านเดิมแล้ว จำไว้ด้วย "
" ฉันรู้แล้วค่ะ "
แม่จู พูดจบก็เดินหนีหน้าลูกสาว ไปอย่างอารมณ์เสีย และก่นด่าไปตลอดทาง
ซูหรง มองตามหลังแม่อย่างเสียใจ เธอยังจำคำพูดของ น้าหลิน
