ตอนที่ 3/1
1239 Words
พอหัวถึงหมอนความง่วงก็เข้าครอบงำทำให้หลับทันที
ในห้วงฝัน
" เอาอีกแล้วมาที่เดิมอีกแล้ว อืมเอะนั่น ยัยเด็กคนนั่นโตขึ้นแล้วนี่ น่าจะ 17-18 ปี แล้ว อือก็หน้าตาใช้ได้นี่นาถึงตัวเล็กไปหน่อย ก็นะอดอยากขนาดนี้โตมาได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้วหล่ะ เขาทำอะไรกันหน่ะ " ฉันเดินตามไปดู
" วันนี้ขอให้ทุกคนเร่งมือเก็บข้าวโพดให้เสร็จเพราะมีประกาศจากทางว่าจะเกิดพายุในวันสองวันนี้ เพื่อไม่ให้ผลผลิตของหน่วยเราต้องได้รับความเสียหายจึงขอความร่วมมือร่วมแรงจากทุกคนด้วย หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ เอาหล่ะลงชื่อและไปจุดรับผิดชอบของตัวเองตามที่เจ้าหน้าที่แบ่งให้ ได้เลย " คนประกาศ
จากนั้นทุกคนก็เดินออกไปทางแปลงข้าวโพดที่เห็นอยู่ไกลๆ เป็นสิบๆแปลง คนที่เก็บส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงส่วนผู้ชายก็แยกไปขุดบ่อ ไถนา บ้าง
" โอ้โห เยอะขนาดนี้ไม่อยากคิดเลย แล้วจะเสร็จยังไงใช้แรงงานมากเกินไปแล้ว "
จือรั่ว เดินมาที่แปลงข้าวโพด ที่ตัวเองต้องเก็บ ซึ่งอยู่ท้าย ๆ ไร่ วันนี้ จือรั่ว ไม่ได้กินข้าวเช้ามาเพราะข้าวสารหมดและธัญพืชเหลือเพียงเล็กน้อย จึงเก็บไว้เป็นมื้อกลางวันแทน ความที่เธอเป็นคนไม่ยุ่งกับใคร จึงไม่ค่อยมีอยากยุ่งกลับเธอนัก
ส่วนคนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ก็ไม่ได้รู้จักเธอมากนักแต่จะรู้จากข่าวลือเรื่องความร้ายกาจของเธอ และที่มาของข่าวลือดังกล่าว ก็มาจากยุวชนหญิงที่อยู่ด้วยกันที่ บ้านพัก ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะเกลียดชังอะไรเธอ นักหนา แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของตัวเธอจุงไม่ได้ใส่ใจนัก
จือรั่ว ลงเก็บข้าวโพดกลางแดดร้อนไปจนเกือบเที่ยงวัน เธอเงยหน้ามองที่ดวงอาทิตย์ และเช็ดเหงื่อที่วันนี้ไหลมากกว่าปกติ แถมยังรู้สึกหวิวในท้องความรู้สึกหมุนคว้าง เธอมองเห็นคนเดินเข้ามาที่ตัวเธอแต่ โลกก็มืดลงเสียก่อน
" คุณ ๆ " อี้เฉิน เดินมาตรวจดูการทำงาน เหมือนปกติทั่วไป เขาเดินผ่านมาเห็นผู้หญิงคนนี้ยืนโงนเงนอยู่ กลางแปลงข้าวโพด เขากำลังจะเรียกคนเข้ามาช่วยแต่เธอก็ล้มลงเสียก่อน ทำให้เขาตกใจวิ่งเข้ามารับเธอไว้ในอ้อมแขนเสียก่อนจะ ช้อนอุ้มเดินออกมาใต้ต้นไม้ใกล้ ๆ ขณะนั้นก็มียุุวชนหญิง กับชาวบ้านเข้ามาช่วยด้วย
" อ้าว นี่ จือรั่ว หล่อนเป็นลมหรอ " เจียวชิ่ง ยุวชน หญิง
" ฉันว่าแผนหล่อนหล่ะสิ " ลู่หลัน ยุวชน หญิง
" นี่พวกเธอ หลบๆ ไปถ้าไม่ช่วยก็อย่ายืนขวาง ไม่เห็นหรือไง คนเป็นลมแดด อยู่ " อู๋ อันเล่อ น้องสาวอี้เฉิน
" เล่อเล่อ ดูแลเธอทีนะพี่จะไปบอก หัวหน้าก่อนว่ามีคนเป็นลม " อี้เฉิน
" จ้ะ เดี๋ยวฉันดูเองพี่เอายาหอมที่หน่วยมาด้วยนะ "
ระหว่างนั้น อันเล่อก็คอยพัด และเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้ จนแม่ของเธอเดินมาอีกคน
" เล่อเล่อ ใครเป็นอะไร ลูก" แม่อู๋
" ยุวชนหญิงจ้ะ แม่ คงเป็นลมแดด น่ะดูสิหน้าซีดเชียว "
" เอ้า นี่ยาดมของแม่ ให้เธอดมก่อน " แม่อู๋ บอก
พอได้ดมยาไปสักพัก จือรั่วค่อยฟื้นขึ้นมา และลืมตามองไป รอบๆ ก็พอเข้าใจตัวเองคงเป็นลม แล้วก็ได้ยินเสียงหัวหน้าหน่วยดังมาแต่ไกล
" ไหน ๆ ใครเป็นลม ส่วนคนที่ไม่เกี่ยวก็ไปทำงานได้แล้ว งานยิ่งเร่ง อยู่ " หัวหน้าหน่วยพูดเสียงดัง
" เล่อเล่อ นี่ยาหอมให้เธอดื่มก่อน " อี้เฉิน
เล่อเล่อ ที่ประคอง จือรั่ว อยู่จึงรับยาหอมจากพี่ชาย มาป้อนให้จือรั่ว อีกที
" เธอเป็นไงบ้าง เธอชื่อ จือรั่ว ใช่ไหมฉันอันเล่อ นะ "
" อืม ขอบคุณ นะ " จือรั่ว ตอบสั้น ๆ
" ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว จะได้ทำงานกันต่อทีหลังถ้าไม่ไหวก็บอกจะได้ไม่เดือดร้อนคนอื่น " หัวหน้าหน่วยพูดขึ้น
" ค่ะ ขอโทษ" ยังสั้นเหมือนเดิม
" เอาหล่ะพักสักหน่อยช่วงบ่ายคงทำงานได้แล้ว เพราะไม่งั้นวันนี้เธอไม่ได้แต้มงานแน่ " หัวหน้าพูดเสร็จก็เดินผ่านไป
" หนู นั่งพักไปก่อนเดี๋ยวก็พักแล้วกินข้าวเสร็จคงจะดีขึ้น " แม่อู๋ พูดกับ จือรั่ว
" ค่ะ"
จือ รั่ว ได้แต่ก้มหน้าเพราะเธอจะพูดได้ยังไงว่าเธอไม่มีข้าวจะกินกลางวันคงกินได้เพียงธัญพืชที่ต้มไว้ หนึ่งกำมือ
รั่ว รั่ว ยืนมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ทำอะไรไม่ได้ มันแปลกตรงเธอกลับรู้ทุกอย่างที่ จือรั่ว คนนั้นคิดอยู่นี่สิ เฮ้ย
"อยากตื่นแล้ว เห็นแล้วเหนื่อยยังกะไปทำงานกับเขาเลย ยัยกิ๊ฟซี่ทำไมไม่มาปลุกสักที"
พอพักเที่ยง จือรั่ว ค่อย ๆ เดินมาหยิบกล่องธัญพืช ต้มที่เตรียมมาแล้ว มานั่งกินห่างๆจากคนอื่น พอกินเสร็จก็ยกกระบอกน้ำขึ้นดื่ม แล้วจึงเดินมาตรงแปลงงานที่รับผิดชอบ เธอกะจะทยอยทำไปเพราะกลัวไม่เสร็จ ถ้าแต้มงานเธอโดนหัก คงได้อดตายแน่ เพราะตอนนี้ผลผลิตแต่ละรอบเธอก็ยังไม่พอกินเลย
" คุณ ครับ " อี้เฉิน
" คะ" จือรั่ว หันมามองอย่างแปลกใจเพราะจำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ในหน่วยผลิตหมู่บ้านเจียโกว แห่งนี้ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไร
" พอดีผมเป็นคนอุ้มคุณตอนที่เป็นลม " อี้เฉิน บอกกับ จือ รั่ว ก่อนเพราะเห็น จือรั่ว ทำหน้างงๆ อยู่
" อ้อ ขอบคุณค่ะ " จือรั่ว ตอบแค่นั้นและกำลังจะเดินออกไปทำงาน
" ครับ ผม อู๋ อี้เฉิน ครับ คุณคงรู้แล้วว่าผมเป็นผู้ช่วย หน่วย" อีเฉินรีบบอก
" ค่ะ ฉัน หลิน จือรั่ว ค่ะ คุณมีอะไรอีกไหมฉันจะรีบไปเก็บข้าวโพดเดี๋ยวไม่เสร็จ "
"เอ่อ...."
จือรั่ว ไม่ได้ฟังอะไรต่อ เธอหันไปทำงานในแปลงของเธอ ต่อไป
อี้เฉิน เห็นดังนั้นก็ยืนมองอยู่สักพัก แล้วจึงเดินถอยออกมาขณะนั้น ไฉ่หงส์ ยืนซุ่มมองอยู่ด้วยสายตาอิจฉา
" หึ ที่แท้ก็คอยให้ท่าผู้ช่วยอู๋ นี่เอง " ไฉ่หงส์
แต่แล้วเรื่องราวกลับไม่ได้เงียบหายตามอาการของ จือรั่ว เพราะมีคนพูดเรื่องความบริสุทธิ์ของหญิงสาว ขึ้นมาและเล่าลือกันไปทั่ว ทั้งหมู่บ้าน ซึ่งเรื่องนี้อี้เฉินรู้ตั้งแต่ต้นแล้ว และได้บอกกล่าวกับทางบ้านให้รับรู้
" ยุวชนหญิง คนนี้มีแต่ข่าวเสียหายน้องรองคิดดีแล้วเหรอ ที่คิดจะรับผิดชอบหล่อน " พี่สะใภ้ใหญ่
" อาเฉิน ลูกได้คุยกับเธอหรือยัง " แม่อู๋ไม่ได้สนใจสะใภ้ใหญ่ แต่ถามลูกชายแทน
" ผมยังไม่ได้คุยเรื่องนี้ครับ แต่บอกทุกคนให้รู้ก่อน ครับ"
" อืม ถ้าลูกตัดสินใจดีแล้วก็ไปคุยกับเธอว่าจะเอายังไง เธอเป็นฝ่ายเสียหาย ให้เธอตัดสินใจเอง "
" ครับ "
- Writer
