เรื่องบนเตียง
1502 Words
Demon Talk
ผมมองคนตรงหน้านิ่งเห็นเธอดูซึมๆก็สงสัยว่าเป็นอะไรทั้งๆที่เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆอยู่ ซารังขยับตัวออกห่างจากผมคิ้วสวยขมวดแน่นเหมือนคนอารมณ์ไม่ดี
...ผมทำอะไรผิดไปรึป่าววะ?
"ตกลงเป็นอะไรซารัง?"
เธอส่ายหน้าเหมือนเดิมก่อนจะหลบสายตาไม่ยอมมองผม ริมฝีปากเล็กๆเม้มแน่นเหมือนอึดอัดใจที่ต้องเผชิญหน้ากันตรงนี้ ผมคว้าข้อมือเล็กก่อนจะดันประตูปิดล็อคและกดไหล่เธอให้นั่งลงบนเตียง
ผมไม่สบายใจทุกครั้งที่ซารังเศร้าซึมหรือแสดงท่าทางว่าไม่มีความสุข ถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะเป็นต้นเหตุก็ตาม ปกติเธอเป็นคนร่าเริงตั้งแต่เด็ก ที่สำคัญเราสนิทกันมากชนิดที่เธอมักเดินตามติดผมไม่ยอมห่าง จนกระทั่งเรื่องคืนนั้นที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป บวกกับหน้าที่การงานจึงทำให้ระยะห่างของเรามากขึ้นไปอีก
"ตอนเด็กๆซารังเคยร่าเริงกว่านี้"
"แต่ตอนนี้ซารังโตแล้ว"
เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนที่จะหันหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนไม่อยากมองหน้าผม ท่าทางที่เธอแสดงออกมันทำให้ผมหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ผมชอบให้เธอยิ้มและมีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ทำตัวห่างเหินไม่มีเหตุผลแบบนี้
"สำหรับเฮียซารังยังเป็นเด็ก..."
"ถ้าเฮียเห็นซารังเป็นเด็ก เรื่องคืนนั้นคงไม่เกิดขึ้น!"
คืนนั้นผมไม่สบายอย่างหนักทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตัวผมร้อนและรู้สึกปวดหัวมากจึงกินยาไปสองเม็ดและหลับไปก่อนจะตื่นขึ้นมากลางดึกเห็นซารังฟุบหน้าหลับอยู่ข้างๆก็ตั้งใจจะอุ้มเธอขึ้นมานอน แต่เพราะป่วยบวกกับแรงที่ไม่ค่อยมีทำให้ผมล้มทับเธอ กลิ่นตัวหอมกับผิวนุ่มทำสติผมกระเจิงจนสุดท้ายก็ทำเรื่องแบบนั้นลงไป
ผมจำได้ลางๆว่าซารังร้องไห้อย่างหนัก แต่ตอนนั้นความต้องการมันอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง ผมโหยหาเธอราวกับขาดผู้หญิงมานานเป็นปีทั้งๆที่ผมไม่เคยขาดเรื่องแบบนี้เลยสักวันเดียว ซารังทำให้ผมอยากสัมผัสวนอยู่อย่างนั้นจนเธอสลบไปเพราะความเหนื่อยที่ต้องรับแรงกระแทกรุนแรงจากผม
...บอกตามตรงผมรู้สึกผิดอยู่ตลอดแค่ไม่เคยบอกเธอก็เท่านั้น
"ถ้าเฮียยังเห็นซารังเป็นน้อง เราอย่าให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีกเลยนะคะ"
ไม่ได้! ในใจผมร้องตะโกนคัดค้านทันทีที่เธอเอ่ยจบ จริงอยู่ที่มันไม่เหมาะสมเลยเพราะในความเป็นจริงเธอมีฐานะเป็นน้องสาวของผม ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ทุกคนก็ไม่เคยรู้ อีกอย่างผมไม่คิดว่าตัวเองจะทนได้ถ้าหากจะต้องหักดิบเลิกยุ่งเกี่ยวกับร่างกายนุ่มนิ่มตรงหน้า
"ซารังก็รู้ว่าเฮียทำไม่ได้"
ผมเสพติดเนื้อตัวของซารังอย่างหนัก เกือบทุกคืนที่ผมพยายามเข้าหาเธอและจบลงที่การจับเธอกดคาเตียง แม้บางครั้งคนตัวเล็กจะขัดขืนแต่ผมก็ยังเดินหน้าที่จะแทรกผ่านเข้าไปในตัวเธอ
...มันดูเห็นแก่ตัวแต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
"เฮียต้องทำได้ถ้าเราแยกกันอยู่"
"ฝันไปเถอะว่าเฮียจะยอมให้ซารังออกไปอยู่ข้างนอก!"
ผมตวาดใส่เธออีกครั้งจนร่างบางสะดุ้ง แวบนึงในแววตาฉายความตื่นตะหนกก่อนที่จะกลับมาเรียบนิ่งเย็นชามากกว่าเดิม
"ซารังไม่อยากยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว"
"หมายความว่าไง?"
ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอสื่อเลยสักนิด คนอย่างผมน่ะเหรอมีเจ้าของ ไม่มีทาง! ผมไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนหลุดเข้ามาในโลกของผมยกเว้นซารังและผู้หญิงอีกคนคือของขวัญ
...แต่ผมจะให้ใครรู้จักของขวัญไม่ได้เด็ดขาด!
"ปล่อยซารังไปเถอะ"
"เฮียไม่ปล่อย! ชีวิตซารังเป็นของเฮีย คิดว่าเฮียจะปล่อยซารังไปง่ายๆรึไง!"
ผมไม่มีวันปล่อยมือจากผู้หญิงตรงหน้า ผมเลี้ยงเธอมากับมือตลอดสิบกว่าปี คิดว่าชีวิตนี้ผมจะขาดเธอได้รึไง! ซารังกระพริบตาถี่ก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่เป็นผมที่รั้งเธอจนล้มลงบนเตียง ร่างบางถูกขังไว้ใต้ร่างของผม เธอดิ้นรนขัดขืนแต่แรงน้อยนิดจะสู้แรงผู้ชายร่างสูงใหญ่แบบผมได้ยังไงกัน
"ซารังเกลียดเฮีย! ปล่อยซารังนะ!"
คำว่าเกลียดที่ได้ยินกี่ครั้งก็รู้สึกคันยิบๆที่หัวใจ น้ำตาเธอไหลพรากก่อนที่จะร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผมต้องดึงเธอขึ้นมากอดปลอบแทนที่จะจับปล้ำทำเมียให้สาสมกับความอยากที่ทนมาหลายวันเพราะถูกเธองอนใส่
"ฮึก! เฮียใจร้าย ซารังไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
มือเธอทุบลงบนอกเปลือยเปล่าของผมที่ไม่ได้สวมใส่อะไร ซารังร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับพูดวนอยู่กับประโยคเดิมๆ ด่าผมว่าเป็นคนใจร้าย นิสัยไม่ดี บางทีก็พูดว่าจะหนีไปให้ไกลจากผม
...ผมยอมรับว่าตัวเองใจร้าย นิสัยไม่ดี แต่ทำไงได้ผมเป็นมาเฟียไม่ใช่ครูอนุบาลที่จะให้มานั่งปลอบเด็กทั้งวัน
"ฮึก! ซารังจะไปอยู่ที่อื่น จะทำงานหาเงินใช้เอง จะหาแฟนหล่อๆรวยๆกว่าเฮียเลย คอยดู!"
จะไปอยู่ที่อื่นกับหาเงินใช้เองไม่ทำให้ผมรู้สึกโมโหเท่าการที่เธอบอกว่าจะหาแฟนหล่อรวยกว่าผม แค่จินตนาการว่าเธอใส่ชุดเจ้าสาวยืนข้างๆผู้ชายคนอื่นใจผมก็ร้อนรุ่มจนแทบระเบิด
"ถ้าเฮียไม่อนุญาตซารังก็คบใครไม่ได้ทั้งนั้น!"
เด็กดื้อหยุดร้องไห้ก่อนจะดันตัวออกห่างจากผม
"เฮียไม่มีสิทธิ์ เฮียเป็นแค่พี่ชายไม่ใช่เจ้าของชีวิตซารัง อื้อ!"
ผมไม่อยากทนฟังคนที่เถียงไม่หยุดแถมยังขยันพูดจายั่วให้โมโห ร่างบางถูกกดลงเตียงอีกครั้งก่อนที่เศษเสื้อผ้าที่ผมดึงทึ้งออกจากตัวเธอจะถูกโยนเกลื่อนลงพื้นราวกับขยะที่ไม่มีค่าให้ใส่ใจ
...เพราะผมรวยมากพอที่จะทำลายเสื้อผ้าตัวนึงแล้วก็ซื้อมาชดใช้ให้สิบตัวร้อยตัวก็ยังได้
"ปล่อยนะเฮีย!"
ร่างเปลือยเปล่าดิ้นไปมาจนผมต้องหยิบกุญแจมือในลิ้นชักมาล็อกข้อมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้ก่อน ซารังตะโกนร้องเสียงดังจนผมต้องใช้ตัวช่วยอีกอย่างคือสก็อตเทปมาปิดปากเธอไว้
"ถ้าซารังไม่ยั่วโมโหเฮียก็จะไม่ทำแบบนี้"
เธอมองผมด้วยสายตาแข็งกร้าวบ่งบอกว่าไม่ยินยอมให้ผมยุ่งกับร่างกายของเธอ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อตลอดหลายปีที่ผ่านมาร่างกายนี้เป็นของผมนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมเลื่อนตัวลงมาก่อนจะแตะลิ้นลงบนส่วนอ่อนไหวใจกลางร่างกายของซารัง คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกก่อนจะพยายามขยับเอวหนี
"อื้อ!"
น้ำเหนียวๆที่ไหลออกมาทำให้ผมรู้ว่าเธอพร้อมมากพอที่จะรับตัวตนผมเข้าไปในร่างกายแล้ว ซารังนอนหอบหายใจหลังกระตุกเกร็งไปหลายครั้งเพราะลิ้นร้อนของผม ผมยาวยุ่งเหยิงกระจายเต็มหมอน คราบน้ำตาบนแก้มที่แห้งถูกแทนที่ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นและไหลลงมาอีกครั้ง
ผมขยับขาเรียวอ้าออกก่อนจะกดตัวตนเข้าไปอย่างช้าๆเพื่อให้คนตัวเล็กไม่รู้สึกเจ็บมาก ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนป่าเถื่อนแค่ไหนบนเตียง มันไม่แปลกเลยที่เธอจะงอแงไม่อยากมีอะไรกับผม
...เธอคงจะเจ็บเพราะของที่พ่อผมให้มาเยอะเกินไป
"ซารังเป็นของเฮีย"
ผมกระซิบข้างหูเล็กๆประกาศความเป็นเจ้าของให้เธอรับรู้ก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆและเริ่มขยับถี่เมื่ออารมณ์พุ่งสูงมากขึ้น ร่างบางสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก เรียวขาเล็กเกาะเกี่ยวเอวผมแน่น เนื้อนุ่มด้านในที่บีบรัดเป็นจังหวะและหน้าอกที่แอ่นขึ้นบ่งบอกว่าเธอกำลังมีอารมณ์ร่วมกับผม
...ต่อให้ไม่เต็มใจแค่ไหนแต่ก็ฝืนธรรมชาติของร่างกายไม่ได้อยู่ดี
- Writer
