เพื่อนรัก
1140 Words
Sarang Talk
"เย็นแล้วนะไม่กลับบ้านรึไง?"
ปิงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงเขาทั้งๆที่ความจริงฉันควรจะกลับถึงบ้านแล้วด้วยซ้ำ ฉันหยิบขนมใส่ปากก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อไม่สนใจคนที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ
"แกหนีหายมาแบบนี้ พี่ชายแกได้ฆ่าฉันแน่"
"ถ้าเขาจะฆ่าแกเดี๋ยวฉันบังกระสุนให้เอง"
"ไม่ตลกนะซารัง"
ปิงซีเรียสเรื่องนี้เสมอเพราะเขาไม่อยากมีเรื่องกับเฮียเดม่อน หลายครั้งที่เขาพยายามบอกฉันไม่ให้ดื้อกับเฮียแต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะทำตาม แถมยังต่อต้านเฮียมากกว่าเก่าเพราะอยากให้เฮียแคร์ความรู้สึกฉันบ้าง
...หรือพูดให้เข้าใจง่ายๆคือฉันอยากเรียกร้องความสนใจจากเฮียนั่นแหละ
"ถ้าฉันตายฉันจะมาบีบคอแก"
"ไม่กลัวหรอก แบร่!"
ฉันแลบลิ้นใส่คนที่ขู่ว่าจะมาหลอกตอนตายเป็นผี ปิงถอนหายใจก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไม่สนใจฉันอีก
"อาบน้ำเหรอปิง?"
"เออ!"
เขาปิดประตูห้องน้ำดังปังจนฉันสะดุ้ง ฉันรู้ว่าทำแบบนี้มันดูเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยที่จะทำให้ปิงเดือดร้อนไปด้วย ฉันหยิบกระเป๋าผ้าราคาถูกที่ใช้อยู่เป็นประจำมาสะพายก่อนจะเดินออกมาเงียบๆโดยไลน์บอกสั้นๆว่าจะกลับบ้านพร้อมกับทิ้งขนมไว้ให้เป็นการขอโทษ
ฉันเป็นคนมีเพื่อนน้อยมากเพราะที่ผ่านมาหลายๆคนพยายามตีตัวออกห่างจากไปเมื่อเจอฤทธิ์ของเฮีย เขาไล่เช็คประวัติทุกคนอย่างละเอียดและใครก็ตามที่คิดไม่ดีกับฉันเฮียก็จะส่งคนไปจัดการเองทุกครั้ง
...นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมีแค่ปิงคนเดียวและติดเขาซะยิ่งกว่ากาวตราช้าง
ฉันไลน์บอกเฮียที่ส่งข้อความมาเป็นร้อยว่าขอไปเดินเที่ยวตลาดกลางคืนก่อนจะปิดเครื่องหนี ฉันอยากใช้ชีวิตแบบคนทั่วไป ขึ้นรถเมล์รถไฟฟ้า กินอาหารร้านริมทาง ไปเที่ยวกับเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่โดยไม่ต้องมีเฮียตามติดไปทุกที่ ฉันรักเฮียนะแต่บางทีฉันก็อึดอัดที่เขาทำเหมือนฉันเป็นเด็กสามขวบที่ต้องมานั่งดูแลตลอดเวลา
...บางทีฉันก็ต้องการพื้นที่เป็นของตัวเองบ้าง
ตลาดกลางคืนที่ฉันไม่ได้มีโอกาสมาเดินบ่อยๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง ฉันเดินซื้อนู่นซื้อนี่ กินทุกอย่างที่อยากกินจนรู้สึกจุกจึงมานั่งเก้าอี้ใต้ต้นไม้เพราะเดินต่อไม่ไหว
...ดูเหมือนฉันจะตะกละเกินลิมิตไปหน่อย
"อิ่มจัง"
ฉันลูบท้องตัวเองที่อัดแน่นไปด้วยอาหารมากมายทั้งขนมและของคาว ถุงลูกชิ้น ไก่ทอดและปลาหมึกย่างที่ยังกินไม่หมดถูกเก็บใส่ถุงผ้าเพื่อเอากลับแช่ตู้เย็นไว้กินพรุ่งนี้ เป็นเรื่องปกติที่ฉันมักจะเก็บอาหารที่กินเหลือไว้กินต่อ แต่ต้องซ่อนให้ดีไม่งั้นเฮียต้องเอาไปทิ้งแน่
"ขึ้นรถได้แล้วซารัง!"
เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อรถลีมูซีนเข้ามาจอดเทียบริมฟุตบาทที่ฉันนั่งอยู่ เฮียมีสีหน้าเรียบนิ่งแต่ฉันรู้ว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก ในรถเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ ฉันเหลือบมองเฮียก่อนจะหลุบตาลงเมื่อเขาตวัดสายตามองมา
"ช่วงนี้เฮียใจดีเกินไปใช่มั๊ย?"
คำถามเดิมๆที่ถูกเอามาใช้เวลาฉันดื้อ เฮียดึงเนคไทออกก่อนจะปลดกระดุมออกสามเม็ด เมื่อก่อนเฮียมักจะใส่เสื้อเชิ๊ตผ้าบางธรรมดาพอต้องเปลี่ยนมาใส่สูทคงจะอึดอัดเพราะมันไม่ใช่สไตล์เขาเลยสักนิดเดียว
"ตั้งแต่วันนี้ย้ายมาอยู่ห้องเฮีย"
"ทำไมล่ะคะ!"
ถ้านอนห้องเดียวกับเฮียโอกาสที่ฉันจะรอดก็เหลือแค่นิดเดียว อีกอย่างเฮียดิบเถื่อนมากเวลาอยู่บนเตียง เขากอบโกยเอาแต่ความสุขตัวเองไม่สนว่าฉันจะเจ็บมากแค่ไหน
...ฉันก็ไม่อยากทนรับอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
"เฮียสั่งก็แค่ทำตาม"
"ซารังไม่อยากอยู่กับเฮีย"
เขาตวัดสายตาขุ่นเคืองมองฉันอย่างไม่เข้าใจ
"ทำไม?"
"เพราะเฮียชอบแกล้งซารัง"
เขาเลิกคิ้วก่อนจะรั้งเอวฉันเข้าไปหาใกล้ๆและเอ่ยกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงกระเส่าเล็กน้อย
" 'เฮียขาเร็วอีกได้มั๊ย' คนถูกแกล้งที่ไหนจะพูดกับเฮียแบบนี้ล่ะ หื้ม?"
ฉันนึกทบทวนเรื่องบนเตียงที่ผ่านมากับเฮียก่อนจะจำได้ว่าตัวเองเคยพูดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
...ก็ตอนนั้นอารมณ์มันพาไปก็เลยลืมอายไปหน่อย
"ไม่รู้แหละ เฮียชอบทำซารังเจ็บ"
มือหนาแตะลงบนใบหน้าฉันก่อนจะใช้นิ้วโป้งวนรอบแก้มแผ่วเบา เฮียโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และใช้ปากเม้มใบหูฉันสลับกับขบกัดจนต้องย่นคอหนี
"พ่อเฮียให้มาเยอะ ซารังต้องเข้าใจสิ"
"ทะลึ่ง!"
คิดว่าฉันรู้ไม่ทันรึไง ที่เฮียอยากให้ไปนอนด้วยก็เพราะจะฉวยโอกาสกับฉันแล้วก็เอาเรื่องที่ฉันดื้อมาเป็นข้ออ้าง ทำเป็นโมโหกลบเกลี่อนที่แท้ก็มีแผนอยู่ในใจ
...ตาแก่เจ้าเล่ห์!
"อ๊ะ! เฮียอย่ารัดซารังแน่นสิคะ"
"ทำไมล่ะ?"
"ก็ซารังเพิ่งกินมาเยอะ ถ้าเฮียยังรัดอีกซารังจะอ้วกใส่จริงๆด้วย!"
เฮียคลายแขนที่รัดเอวฉันแต่ไม่ยอมเอาออกไป เขาซบหน้าลงบนบ่าฉันก่อนจะหลับตาลงและเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ถึงบ้านปลุกเฮียด้วย เฮียของีบสักพัก"
เอียพูดเสียงด้วยเหนื่อยอ่อนท่าทางเพลียๆของเขาทำให้ฉันลืมความขุ่นเคืองก่อนจะตบที่ตักตัวเองเบาๆและเอ่ยขึ้น
"งั้นนอนตักซารังดีกว่า"
ฉันขยับมานั่งชิดประตูอีกด้านก่อนที่เฮียจะเอนตัวลงมาโดยวางหัวลงบนตักฉัน เขาหลับตาลงพร้อมกับดึงมือฉันไปจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผ่านไปสักพักเมื่อเฮียหลับสนิทฉันจึงหยิบสูทมาห่มให้เขาเพราะเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่อยู่บนตัวเขามันบางจนเห็นทะลุไปถึงเนื้อหนัง คนอะไรรวยก็รวยแต่ไม่รู้จักซื้อเสื้อหนาๆใส่ สงสัยอยากใส่ไปอวดสาวๆ
...กลับบ้านไปฉันจะเอาไปบริจาคให้หมดตู้เลย คอยดู!
- Writer
