“ตรวจคนไข้เสร็จแล้วเหรอคะ” พิชชามองพี่ชายตัวเองสลับกับเพื่อน หวังว่ามนต์มีนาจะช่วยแก้สถานการณ์เรียบร้อยแล้ว
มนต์มีนาลอบถอนหายใจที่พิชชาเข้ามาไม่ทันเห็นภาพเมื่อกี้ ในขณะที่พิชยะไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือดูเหมือนคนกลัวความผิด
“ยัง กลับมาเอาเอกสาร ไปล่ะ อ้อ!แต่งตัวในห้องนั้นได้เลยนะ ถึงเวลาเดี๋ยวขึ้นมารับ” เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานสุ่มหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาแล้วออกจากห้องไป
พิชชาถอนหายใจโล่งอกที่ไม่ได้ถูกพิชยะถามอะไร แต่คนที่รู้สึกเหมือนตัวเองเกือบจะหายใจไม่ออก กลัวไปต่าง ๆ นานากลับเป็นมนต์มีนาเสียเอง
เธอไม่ได้อยากโกหกเพื่อนสักนิด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพิชยะในตอนนี้ก็เป็นเรื่องยากหากจะอธิบายให้ใครเข้าใจ เธอจึงอยากขอเวลาอีกหน่อย
ตลอดเวลาที่ผ่านมาพิชชาดีกับเธอมากและเป็นเพื่อนที่รักและคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอกว่าใคร
แต่เธอก็ละอายหากจะบอกว่าเรื่องของหัวใจ ไม่สามารถบังคับให้มันรู้ว่าอะไรควรเดินเข้าหา
