ดึกแล้วแต่มนต์มีนายังไม่หลับเธอกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอน แหงนหน้ามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ที่ซ่อนอยู่หลังหมู่เมฆมืดดำทอแสงเข้ามากระทบหัวเตียงเป็นเงาสลัวราง
'เตรียมรับมือไว้ด้วยนะ'
ไม่ทันได้พูดอะไร พิชยะก็เดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังมองมา เขาจงใจทำให้เธอกระวนกระวาย กระทั่งตอนนี้ก็ไม่อาจลบสายตาที่มองเธอในยามนั้นออกไปจากความคิด
เมื่อคืนนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วยมีเรื่องให้ขบคิด กว่าจะข่มตาลงหลับได้ก็เกือบรุ่งสาง เช้านี้มนต์มีนาจึงนอนตื่นสาย หญิงสาวลงมาข้างล่างจวนจะเจ็ดโมงเช้า
“เมื่อคืนดื่มเยอะไปแหง ๆ วันนี้มีนถึงได้ตื่นสายแบบนี้” นาน ๆ ทีพิชชาจะลงมาก่อนจึงแซวขึ้น ก่อนจะหันไปบอกคนรับใช้ให้ตักข้าวใส่จาน
นาย ศร ที่ปกติจะดูแลงานสวนเสียมากกว่าต้องอยู่รับหน้าที่ทำทุกอย่างแทน เพราะภรรยากับน้องสาวออกไปทำธุระแต่เช้ามืด
“คงงั้น” คลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งทานข้าวอยู่ฝ
