มือเรียวยาวแตะลงไปที่พวงแก้มของหญิงสาว นิ้วลูบไล้ริมฝีปากบางเบา ๆ ดึงให้เธอหันมองมาที่เขา
พลางนึกถึงช่วงเวลาที่ตนเองต้องใช้มือปลดเปลื้องอารมณ์ใคร่ที่คั่งค้างแทนที่จะเป็นนิ้วมือเล็ก ๆ ไม่ก็เรียวปากจิ้มลิ้มนี้
มนต์มีนาเงยหน้ามองเข้าไปในดวงตาคู่คม เกิดความหลงมัวเมาในความดำมืดนั้น ฉุดให้เธอดำดิ่งลงไปในห้วงเหวลึก เวลาหยุดลงที่ตรงนั้น
“ชอบจูบของฉันไม่ใช่เหรอ” เธอไม่ได้ให้คำตอบ แล้วเขาก็ไม่ได้แทนตัวเองว่า ‘เฮีย’ เหมือนหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่แปลกที่ทุกถ้อยคำจากเขายังคงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอ
ไม่รอให้เธอเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา เพราะในเวลานี้พิชยะชอบจะได้ยินเสียงอื่นมากกว่า
ไม่กี่อึดใจมนต์มีนาก็ส่งเสียงครางต่ำในลำคอ เมื่อปากของเขาประกบลงบนปากเธอ บดเคล้าหนักหน่วงแต่ไม่รีบร้อน
ลิ้นอุ่นร้อนสอดเข้ามา มนต์มีนาลิ้มรสชาติของตัวเองที่หลงเหลือบนปลายลิ้นของเขา รสชาติที่ผสมกับรสเข้มข้นร้อนแรงของบรั่นดีสักยี
