Sax Friend ซ่อนแอบรัก

Chapter 17

หลังจากทานข้าวจนอิ่มเบบี๋ก็มานั่งย่อยอาหารในห้องรับแขก ฟาโรห์เขาไปคุยงานกับพ่อที่ห้องทำงานอัพเดทเรื่องงานทั่วไปเพราะนานๆทีเขาจะเข้าบ้านกลับมาค้างที่นี่

"เป็นไงบ้างที่ทำงาน"

"ก็เรื่อยๆครับพ่อ ทุกคนก็ดูตั้งใจทำงานดีส่วนผมก็มีผลงานเพิ่มขึ้นล่าสุดก็เซ็นสัญญากับลูกค้าแบบสัญญารายปี ก็ได้มาหลายล้านอยู่ครับ"

"เก่งนี่หรือลูกว่าพ่อควรจะยกตำแหน่งCEOให้เลยตอนนี้ดี พ่อว่ามันถึงเวลาที่แกจะต้องมาเรียนรู้งานบริหารได้แล้วนะ"

คุณพ่อเริ่มคุยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะให้ลูกชายตัวแสบขึ้นมารับตำแหน่งสักที ด้วยวัยอายุประสบการณ์ในการทำงานหลายปีคงพอที่จะทำให้เขาขึ้นมารับตำแหน่งโดยไร้ข้อกังขา

แต่ฟาโรห์คิดว่ายังไม่ถึงเวลา เขาเพิ่งตรวจสอบเจอความผิดปกติบางอย่างในบริษัทและคงต้องหาเวลาพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน ถึงตอนนั้นเขาจะขึ้นรับตำแหน่งอย่างสบายใจที่สุด

"รอก่อนครับผมเพิ่งเจอความผิดปกติบางอย่าง ขอเวลาสืบสักหน่อยถ้าพร้อมผมจะบอกนะครับ"

"แกนี่นะตอนไม่ให้ขึ้นเรียกร้องจะขึ้นพอตอนนี้พ่อยกตำแหน่งให้กลับรอก่อน"

คุณพ่อถอยหายใจออกมาอย่างปลงๆ สงสัยคงต้องทำงานต่อไปรอจนกว่าลูกชายจะพร้อม เอาจริงชีวิตนี้เขามีทุกอย่างเพียบพร้อมแทบไม่ต้องการอะไรอีก จะมีก็แต่อยากเห็นลูกชายคนเดียวมีครอบครัวที่สมบูรณ์มีหลานมาให้เขาเลี้ยงเยอะๆแค่นี้ก็ตายตาหลับแล้ว

"เอาน่าพ่อผมทำก็เพื่อบริษัทของเรานะครับ จะรีบพักไปไหนยังไม่แก่เลยนะครับพ่อ"

"ไอ่ลูกคนนี้นี่ พ่อก็อยากพักผ่อนเลี้ยงหลานอยู่บ้านบ้างไง แกอ่ะเมื่อไหร่จะมีเมียสักทีอายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ แล้วหนูเบบี๋ว่ายังไงล่ะจะจีบมั้ยตกลง หรือว่าที่แกไม่กลับบ้านเพราะว่าไปนอนกับสาวที่ไหนระวังนะแม่แกจะไม่ปลื้มเอา"

คุณพ่อมองลูกชายอย่างจับผิด ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นก็คงต้องพามาเจอครอบครัวลุ้นว่าภรรยาของเขาจะถูกรึเปล่า เห็นก็แต่หนูเบบี๋เนี่ยแหละที่ถูกใจคุณหญิงคนเดียว

"ผมไม่ได้มั่วขนาดนั้นสักหน่อย ก็นอนคาเฟ่เบบี๋นั่นแหละใกล้ที่ทำงานดี"

"แกเป็นผู้ชายไปนอนค้างกับเค้าบ่อยๆมันดูไม่ดีนะ อย่างน้อยก็ขอเป็นแฟนไปเลยไงจะได้ไม่มีใครนินทา จะมาอ้างว่าเป็นเพื่อนแล้วจะนอนค้างกับเค้ามันไม่ได้นะพ่อไม่สนับสนุน"

คุณพ่อบ่นออกมาเสียงดังลั่น ทำแบบนั้นฝ่ายหญิงเค้าเสียหายมากถ้ามีใครมารู้เรื่องนี้เข้า ถึงจะมีคนรู้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมานานก็เถอะแต่ว่าบางครั้งคนนอกเค้าก็ไม่รู้เรื่องด้วย

"พ่อมากดดันแต่ผมอ่ะไปกดดันเบบี๋บ้างดิ เมื่อเช้ายังบอกว่าเราสองคนไปมีแฟนเป็นของตัวเองอยู่เลย พ่อคิดว่าผมจะมีโอกาสได้เพื่อนมาเป็นเมียไง"

"แกก็ปฏิบัติกับเค้าดีๆหน่อยสิ ทำเหมือนเค้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เพื่อนสนิทอ่ะ แกสองคนสนิทกันเกินไปจนมันมีกำแพงคำว่าเพื่อนกั้นเอาไว้อยู่ ลองออกจากตรงนั้นหรือไม่งั้นก็ถอยออกมาคนละก้าว ถ้าความรู้สึกมันเปลี่ยนเราจะรู้เอง"

ฟาโรห์เงียบไปรับฟังที่คุณพ่อคอยแนะนำ เขาก็กำลังถอยคนละก้าวออกมาจากตรงนั้นเพื่อให้เบบี๋ลองไปเจอคนอื่นๆบ้าง แต่เขาเชื่อนะว่าเธอไม่สามารถขาดเขาได้เหมือนที่เขาขาดเธอไม่ได้เช่นกัน แต่ถ้าเธอยังยืนยันว่ามันเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆถึงตอนนั้นเขาจะยอมถอยออกมาเอง

"ครับพ่อผมจะลองดูนะ"

ทางด้านของเบบี๋เธอนั่งดูละครตอนจบกับคุณแม่และแม่บ้านคนอื่นๆอย่างเพลิดเพลิน คุยนั่นนี่อย่างสนุกเวลาผ่านไปนานพอสมควรฟาโรห์จึงมาตามให้ไปนอนพักผ่อน

"แม่ครับไปนอนได้แล้วมั่ง มันดึกแล้วนะครับ"

"แกง่วงก็ไปนอนก่อนสิ เดี๋ยวแม่ไปส่งหนูเบบี๋นอนเองแหละ"

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เขาต้องการพาเบบี๋ไปนอนที่ห้องด้วยซึ่งดูเหมือนว่าคุณแม่กำลังจะทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งอยู่

"เบบี๋เค้าได้เวลานอนแล้วครับแม่"

"ยังไม่ง่วงเลยนายไปนอนก่อนสิเดี๋ยวฉันไปเองแหละ"

หญิงสาวจอมใสซื่อไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะสื่อ อีกอย่างเรานอนกันคนละห้องไม่มีความจำเป็นที่จะต้องขึ้นไปพร้อมกันสักหน่อย

"เข้าขากันดีจริงๆ งั้นผมไปละอยากนอนตอนไหนก็นอนเถอะ"

ฟาโรห์มองบนใส่ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างหงุดหงิด คุณแม่มองตามลูกชายไปอย่างสงสัยในท่าทีของเขาก่อนจะหันไปมองเพื่อนลูกชาย

"เค้าเป็นอะไรอ่ะทำไมหงุดหงิดแบบนั้น"

"เครียดเรื่องงานมั่งคะอย่าไปสนใจเลยค่ะ"

"งั้นเหรอ... คงงั้นมั่ง"

คุณแม่ยิ้มออกมาก่อนจะหยิบขนมกินต่อไม่เซ้าซี้อะไรอีก จนเวลาล่วงเลยผ่านไปพอสมควรทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง

"ฝันดีนะคะคุณแม่พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"

"จ้ะลูกเจอกันนะ"

เบบี๋เปิดประตูเข้าห้องนอนของตัวเองไป อาบน้ำใหม่อีกครั้งก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ฟาโรห์นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนอนของเธอในชุดนอนเปลือยท่อนบน

"มาทำไมนึกว่าหลับไปแล้วซะอีก"

"มาลงโทษคนดื้อไง"

เขาลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวอุ้มขึ้นไปวางลงบนเตียงก่อนจะโน้มใบหน้าไปซุกไซ้ตามซอกคอของหญิงสาว เบบี๋พยายามดันตัวของเขาออกแต่ฟาโรห์ไม่ยอมแถมยังจะจูบเธออีก

"ไอ่ฟาออกไปก่อน"

"ไม่...ไม่ออก"

"ออกปะ...อุ๊บ แหวะ!"

เบบี๋เอามือปิดปากตัวเองไว้แต่ไม่ทันแล้วเธออาเจียนออกมาจนหมด เมื่อช่วงเย็นกินอะไรเข้าไปก็ออกมาจนหมดไส้หมดพุง ฟาโรห์อ้าปากค้างอย่างตกใจก้มมองหน้าอกของตัวเองที่เต็มไปด้วยอ้วกของหญิงสาว

"เบบี๋แกอ้วกใส่ฉันทำไมเนี่ย อี้"

"ก็แกไม่ยอมปล่อยฉันนี่ สมน้ำหน้าคิดแต่เรื่องหื่นเป็นไงล่ะ"

เบบี๋หยิบผ้ามาเช็ดหน้าตัวเองรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะอ้วกออกอีกครั้ง ฟาโรห์หลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวล้างตัวเองไม่ลืมที่จะลูบแผ่นหลังให้หญิงสาวที่ยืนอ้วกอยู่ตรงชักโครก

"แกไม่สบายแน่ๆไปหาหมอเหอะ"

ฉันนอนน้อยอ่ะก็เลยเป็นแบบนี้ไม่เป็นอะไรมากหรอก"

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆเดินไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยยืนนิ่งๆพักให้รู้สึกดีขึ้นในขณะที่ฟาโรห์ต้องอาบน้ำใหม่พอเสร็จก็โทรศัพท์ไปหาแม่บ้านให้มาทำความสะอาดที่ห้องในตอนนี้

"แกไปนอนที่ห้องฉันก่อนเหม็นอ้วกขนาดนี้นอนไม่ได้หรอก"

"ก็ได้ไม่เห็นต้องดุเลย"

หญิงสาวมีสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อยถือหมอนเดินออกไปจากห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอโดนฟาโรห์ดุใส่ทั้งที่เมื่อก่อนพูดแรงกว่านี้อีกแต่เธอก็ไม่แคร์นะแต่ทำไมครั้งนี้รู้สึกอ่อนไหวกับคำพูดพวกนี้

'นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย...'