คำถามจากปากของคนด้านบนมันกำลังวนเวียนในหัวของฉัน
ไม่เห็นต้องคิดอะไรเลยรีบๆ ปฏิเสธไปสิมีนา
ฉันสั่งให้ตัวเองปฏิเสธแต่ทว่าปากมันช่างหนักเหลือเกิน
“ถ้าไม่ตอบฉันจะคิดว่าเธอตกลง” แปงบอกอย่างรวบรัดแล้วทำท่าจะอุ้มฉันขึ้น
“ฉันขอโทรบอกพี่เมฆก่อนได้ไหม”
“โทรบอกว่า?”
ฉันหลบสายตาคู่ตรงหน้าที่จ้องมองไม่กระพริบ แล้วบอก “คืนนี้ฉัน…จะไม่กลับบ้าน”
แปงยิ้มมุมปากแล้วก้มลงมากระซิบ “ยอมรับแล้วสินะว่าเธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน”
คำถามนั้นทำให้ใบหน้าของฉันเห่อร้อน แล้วแปงก็หยิบโทรศัพท์มาให้
“รีบๆ โทรไปบอกพี่ชายเธอสิ”
ฉันรับโทรศัพท์มาแล้วกำไว้ในมือแน่น ช่างใจว่าตอนนี้ตัวเองทำสิ่งที่ควรหรือเปล่า ทำไมฉันต้องยอมผู้ชายคนนี้ด้วย
“มีนา สรุปจะโทรไหม?”
“อือ”
ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วกดเบอร์พี่เมฆโทรออก รอไม่นานพี่เมฆก็รับสาย
( มีนาอยู่ที่ไหนพี่โทรหาตั้งกี่สายทำไมไม่รับ ให้ลูกน้องไปตามหาที่คลับก็ไม่เจอ อยู่
